Lolapaluza

Salobreña, 28-aug 2021, Reijer Staats

Vecinos, Neighbours, Buren: één van de langstlopende televisieseries uit Australië over het dagelijkse leven van de bewoners van Ramsay Street in een fictieve buitenwijk. Het is een korte straat die bestaat uit zes huizen met als bewoners onder andere Kylie Minogue en Jason Donovan. De wijk heeft ook een school, ziekenhuis, werkplaats, hotel, winkel, bar en een sportschool, waar veel van de perikelen zich afspelen.

Ons leven speelt zich af in Andalusië. In het benedendorp, de Barrio Bajo van Pinos del Valle in de Lecrín Vallei en in Villa Merise in een community met 7 huizen in Costa Aguilera Alta, iets buiten Salobreña. Ik schreef al eerder dat wij ons soms wanen op de set van één van de films van de Spaanse regisseur Pedro Almodóvar met de vele absurde soapachtige verhaallijnen. En ja, wij genieten hier, soms met de nodige verbazing en ongeloof, vooral intens van!

Een deel van de patio van ons hoofdverblijf Guesthouse Lolapaluza.

Johan zet me af bij de voordeur van Lolapaluza, ons huis in Pinos. Het is half vijf ´s middags en de thermometer tikt ruim 40°C aan. Op het heetst van deze dag hebben we een wandeltrip door de Barranco de Luna gedaan, waar het kristalheldere koude water in de diepe schaduwrijke kloof als een soort natuurlijke airco werkt. De afdaling ernaartoe, maar vooral de klim terug naar de parkeerplaats waren onaangenaam en Spaans benauwd in de volle zon. Francis, de zus van Johan, zwager Han en de kids staan daar nog op de parkeerplaats met een oververhitte auto, die weigert te starten. 

Niet voor de eerste keer, maar de wandeling door de Barranco de Luna  blijft fantastisch!

Ik wip daarom snel naar binnen voor wat verfrissende blikjes, die Johan wil meenemen voor de dorstige family. Direct na aankomst in Saleres zal hij de familieleden meenemen naar Lolapaluza, waar ze vervolgens aan de rand van ons zwembad relaxed kunnen wachten totdat de auto weer is afgekoeld. Johan voelt logischerwijs nogal wat urgentie om de verhitte familie te redden. Wanneer hij wil wegrijden echter blokkeert een bekende auto van een onbekende buurman, niet voor de eerste keer, het straatje. De donkere Citroën Picasso staat dubbel geparkeerd naast een volgestorte puinbak, die voor een renovatieproject nabij ons huis wordt gebruikt. De Andalusische siësta is op dit tijdstip nog in volle gang, maar er zit niets anders op dan bij de buren aan te bellen. 

Ik start bij nummer 20. Een vriendelijke slaperige señora, die ik herken van een andere straat waar zij blijkbaar de achterdeur als hoofdingang gebruikt, opent haar voordeur en antwoordt niet te weten van wie “el coche negro” is. Ze steekt het straatje over en doet haar hoofd door het vliegengordijn naar binnen bij Angéla en Salvador, bijgenaamd Malle Pietje naar de verzamelaar en eigenaar van de rommelige antiekwinkel uit de serie Swiebertje. Na enkele keren roepen verschijnt Angéla in de deuropening. Synchroon met de oudere zoon van de señora, een altijd vriendelijke vent, wordt met de vingers, zwijgend maar knikkend naar nummer 18 gewezen. Angéla gebaart, terwijl ik op de bel druk, dat ik beter kan kloppen en als ik aanklop roept ze “Más fuerte!”, gebarend dat ik echt moet rammen. Een dromerige muchacho met een ontbloot bovenlijf en enkel een gouden kruisje om zijn nek komt tevoorschijn van achter het kleine raampje naast de deur. 

Hij stuurt zijn vader op me af, die chagrijnig voor zich uitkijkt, terwijl hij zwijgzaam met me oploopt naar zijn auto. Vanuit de diverse deuropeningen gadegeslagen door Angéla, de señora van nummer 20 en haar zoon, vraag ik de nukkige man waarom hij de straat blokkeert. Als mede-straatbewoners moeten wij toch ook wel eens met onze auto iets aan de voordeur afzetten en om de hoek is tenslotte een groot parkeerterrein, waar wij ook parkeren. Onaardig wuift hij naar Johan, hem naar achteren wenkend, zodat meneer zelf zijn auto een ander straatje in kan manoeuvreren. 

Als de rust is wedergekeerd, de gestrande auto van de familie weer start en wijzelf ook zijn opgefrist verlaten we aan het einde van de middag, rond 19.30 uur, ons huis. Robin en Karin, één van de allereerste niet-Spaanse bewoners van de pueblo hebben ons uitgenodigd voor een etentje. Een avond met onze vriendelijke Engels-Zwitserse buren - vooral Brits gezien de typische droge humor - staat garant voor een hoop lol en gezelligheid. Hun enorme casa heeft een grote houten Andalusische poort. Daarachter loopt een overdekte binnenplaats over in de patio met zwembad en in de lommerrijke tuin met fantastisch uitzicht op de Sierra Nevada. Rondom deze buitenruimte heen bevinden zich, in haciënda stijl, de vertrekken van het huis.

In het overdekte stukje direct achter de poort staat de tafel reeds gedekt. Een grote staande ventilator draait fullspeed over de tafel heen. Ik ga zitten met een zucht in de verkoelende zich verplaatsende lucht. Vandaag eten we Raclette: het winterse Zwitserse recept met gesmolten kaas onder de grill. Ik herinner me ineens dat we dit ook zo besproken hadden toen Karin en Robin rond de Kerst, onder iets andere weersomstandigheden, bij ons te gast waren. Precies tussen mij en de ventilator in komt op de tafel de raclette grill. Wanneer deze wordt ingeschakeld begin ik weer te zweten. De geventileerde lucht wordt door de grill flink opgewarmd en blaast midden in mijn gezicht. Ook de heerlijke wijnen worden warmer gedronken dan de geadviseerde 19 graden. We lachen er met z’n vieren hartelijk om.  

Over het reilen en zeilen van onze vecinos in de afgelopen kwarteeuw schudt Robin de mooiste verhalen uit zijn mouw, uiteraard met een droog Brits humoristisch sausje eroverheen. Zo vertelt hij over de oude Horacio, die bij ons beneden woont, aan het einde van het straatje. De vermagerde Spanjaard Horacio loopt de laatste jaren alleen nog kleine ommetjes achter zijn rollator en als we elkaar op straat bij één van zijn standaard rustpunten tegenkomen zeggen we elkaar altijd vriendelijk “buenas tardes”. Hij herkent mij waarschijnlijk alleen dankzij de dalmatiër die aan de lijn meeloopt. Tot tweeëneenhalf jaar terug echter, was Horacio nog altijd dagelijks in de weer in zijn groentetuin grenzend aan onze Casa Una Más. Het stukje grond met de kleine alberca als waterdepot en de grote avocadoboom stond altijd vol met sappige tomaten, rode en groene paprika’s, enorme courgettes, kroppen sla en snijbloemen. 

De voormalige huerta (groentetuin) van Horacio naast Una Más.

Tegenwoordig ligt de huerta er wat zielig en onbewerkt bij met alleen drie aangeplante onderhoudsarme fruitbomen. “O wee als je je auto voor het huis van Horacio parkeert!”, zet Robin in, refererend aan ons voorval die dag met nummer 18. “Hij zou er zonder aarzeling een lange golvende kras met zijn sleutels inzetten.” Toen Peter en Stella, die Casa Una Más aan ons hebben verkocht, in 1997 de stal tot woonhuis lieten ombouwen, was er met Horacio een klein dispuut over de erfgrens. Deze zou in zijn beleving en volgens de overlevering, iets meer in zijn voordeel moeten hebben gelegen. Het dispuut escaleerde volgens Robin enorm tijdens een onderonsje aan beide zijden van de erfgrens. Peter, die geen woord Spaans sprak en Horacio, die natuurlijk geen woord Engels in zijn vocabulaire had, bekogelden elkaar steeds luider met argumenten, ieder in zijn eigen taal natuurlijk. Robin voegt toe: “De verbale  uitingen werden harder en harder, alsof ze beiden dachten dat harder schreeuwen in het Engels vanzelf Spaans werd en omgekeerd.” Vanaf toen werd het muurtje dat Peter en Stella overdag op de erfgrens lieten optuigen iedere nacht door Horacio weer afgebroken.

Tussen Lolapaluza en Robin en Karin staat een gigantisch wit traditioneel herenhuis met een dubbele openslaande poort met twee gietijzeren deurkloppers en een omheinde binnenplaats voorzien van een enorme schuifdeur. Het ligt op een hoek met de straat aan drie zijden. Een allervriendelijkste Marokkaanse dame, genaamd Aïda, blijkt er parttime te wonen. Als ze er is dan is dat altijd duidelijk dankzij het geluid van de kleine waakse schoothondjes die zich in haar directe nabijheid bevinden. Aan de achterzijde van het huis aan onze straat komen ons door een raampje soms de heerlijkste Marokkaanse kookgeuren tegemoet. Tegenover de voorzijde van haar huis ligt achter een lage muur een schaduwrijke begroeide patio, bestraat met keitjes in cement. Er staat een fontein in het midden en er groeit geurende jasmijn over de muur. In de patio staan potten met zomerbloeiers en vetplanten en tegen de muur grenzend aan het parkeerterrein staan hoge volwassen fruitbomen. De takken met de bijna gerijpte granaatappels groeien over en door de terracotta tuinmuur heen en kun je plukken vanaf het parkeerterrein. Soms als ik er de auto parkeer en uitstap hoor ik zacht religieus gezang uit de tuin komen en ik waan me dan in Jeruzalem in plaats van in Zuid-Spanje.  

Door enkele hoge bomen heen vangen Robin en Karin vanaf hun dakterras soms een glimp op van de binnenplaats van Aïda. Toen zij nog samenleefde met haar man, was de binnenplaats in gebruik als een enorme schroothoop, waarbij die van buurman Malle Pietje verbleekt. Terwijl Robin vertelt dat er een enkele keer zelfs een oude sloopauto stond, komt bij mij de oprit van Onslow uit de comedy Schone Schijn op de voorgrond, waarin een grote hond woonde die Onslow's schoonzus Hyacint altijd de stuipen op het lijf joeg. In mjn fantasie zou de sloopauto dienst doen als hok voor de keffende hondjes van Aïda. Eens in de zoveel tijd, als haar man het weer te bont had gemaakt met zijn schrootverzameling liet zij een vrachtwagen met grijper komen om alles af te voeren. 

Op de verjaardag van Dominique arriveren we op het strakke dakterras van de Belgjes, beneden aan de boomgaard van de Barrio Bajo. Tot mijn grote vreugde zie ik aan de voorzijde van het terras Boefje staan, die in mijn zesentwintigste blogpost Dutchies in Spain werd geïntroduceerd. Hij is in gesprek met onze geliefde vecinos, Josefina en Juan Antonio, die al vanaf aflevering 1 meedoen. Wat leuk dat er ook Spaanse buren op de verjaardag van Dominique zijn uitgenodigd! Ik loop naar Boefje toe en wil een gesprek over wijn en wijnbouw beginnen en eigenlijk bij hem solliciteren voor een stageplek. Ik wijs naar de Sierra de la Contraviesa, de bergrug met wijngaarden in la Alpujarra waarop we nu uitkijken. Boefje pakt direct zijn telefoon om mij wat foto’s van het kurkeikbos op de bergrug te laten zien. Hij was er vandaag toevallig geweest. Ik moet echt beter Spaans leren, want de boodschap om bij hem in de leer te gaan komt niet helemaal over. Gezien de vele nevenwerkzaamheden van Boefje, één ervan is het openen en sluiten van de vele sluisjes in de acequias, de irrigatiekanalen met Moorse oorsprong ter bevloeiing van de boomgaarden, verlaat hij alweer het toneel, om later als het donker is pas weer terug te keren. Ik zie Boefje vanaf het dakterras de campo inlopen.