Droomhuis in Spanje zoeken!
Pinos del Valle 14-feb 2021, Reijer Staats
De telefoon gaat. Het is Danielle: “Ik heb goed nieuws en een minder goed bericht. Wat wil je als eerste horen?” “Doe eerst maar het minder goede bericht Danielle”, zeg ik op een gemaakte twijfelende toon, wetende dat Danielle een grapje maakt omdat ze heel goed nieuws al vaker op deze wijze had gebracht, als wij bezig waren met een droomhuis in Spanje zoeken. “Super gefeliciteerd, jullie bod is geaccepteerd! Het slechte nieuws is dat je je Dry January moet onderbreken, want jullie gaan vanavond vast een cavaatje drinken om het te vieren!” En dat klopt als een bus, want we zijn megablij met onze nieuwe aanwinst!
Danielle opent de persiana’s voor de voordeur van onze nieuwe casa.
Begin 2015, met ons Spanje-avontuur in de kinderschoenen en toen alles nog een beetje vaag en zonder duidelijke bestemming was, legden we ons eerste contact al met Danielle Gouwens, de Nederlandse eigenaresse van hét makelaarskantoor voor de Lécrin Vallei en omstreken: At Home in Andalusia
"Hi Danielle, heb jij nog ruimte in je agenda van 15 tot en met 17 maart? Met als doel een droomhuis in Spanje zoeken, hebben wij een bezoek aan Spanje in de planning op de route Alicante-Malaga. Onze woonwensen in het kort: een permanente woning met een aantal (liefst 4) appartementen of studio's voor de vakantieverhuur. Budget max €300.000 inclusief kosten koper en de kosten voor de eventueel noodzakelijke renovaties. Vanuit de locatie willen we deux cheveautjes (Eendjes) verhuren voor bijvoorbeeld wijnroutes of om langs de kust en door het achterland te toeren. We hebben vier woningen op het oog die aan onze wensen voldoen. Bij de bezichtigingen zouden we graag begeleid willen worden door een Nederlandstalige makelaar. Op 17 maart hebben we de intentie om twee objecten in Almuñécar en Vélez Málaga te bezichtigen. Behoren deze locaties tot jouw werkgebied en is het mogelijk dat jij ons begeleidt bij de bezichtiging en eventueel verder bij de aankoop? En zo ja, onder welke voorwaarden? Wij horen het graag van je. Hartelijke groet, Johan Pastoor en Reijer Staats."
The rest is history! Nu precies zes jaar later is Danielle een rode draad in ons Andalusië-avontuur geworden. Ze helpt niet alleen ons, maar ook een steeds groter wordende schare van onze vrienden en bekenden met een droomhuis in Spanje zoeken. En anno 2021? Dit keer is het Johan die weer eens een grote urgentie voelt om te slagen in de aankoop van een nieuw renovatieproject. “Wat zou het mooi zijn om het project voor de zomer afgerond te hebben, zodat we nog even het zomerseizoen kunnen meepakken!” reageert hij gedreven als ik weer geïrriteerd zeg dat er vast wel een leuke kans op ons pad komt. Laten we in ieder geval maar eens gaan stoppen met het langdurig en enigszins dwangmatig zoeken naar potentiële properties op onze smartphones.
“Hallo, daar zijn we weer!” Hoe moet dat toch voor Danielle zijn om ons als koopgraag duo ieder half jaar weer op de stoep van haar makelaarskantoor in Restábal aan te treffen? Dit keer wordt Danielle door ons opgetrommeld om samen met aannemer Pablo bij een drietal renovatieprojecten in de vallei te kijken.
Het uitzicht op de besneeuwde Pico de Caballo vanuit Restábal.
Aan het einde van de middag nadat het eerste pand in Pinos del Valle (te vochtig!) niet aan onze wensen voldoet en wanneer we een tweede rustieke casita in Restábal (met één slaapkamer iets te klein, maar wel met een waanzinnige view op de besneeuwde Pico de Caballo) afschrijven, staan we in de laatste zonnestralen van de vallei voor de drie ramen brede gevel van een grondig te renoveren casa uit 1932 in het dorpje Béznar. Hier trekt Danielle de persiana’s voor de voordeur naar boven… We zijn eigenlijk direct verkocht!
Pablo steekt breed glimlachend zijn duim omhoog, zeggend dat dit een prima huis is en “mucho mejor!” dan het vochtige pand waar we hem eerder in Pinos del Valle mee naartoe sleurden. Toch ook dit keer wijzend naar een paar vochtplekken in de gevel, informeer ik voor de zekerheid nog bij hem: “Y esa humanidad, es un problema?”. Danielle: “Dat klinkt echt heel grappig. Je vroeg net of de mensheid een probleem is. “Humanidad” betekent mensheid en “humedad” is vocht in het Spaans; dat bedoelde je waarschijnlijk?” Het vochtprobleem behoort tot het verleden zegt Pablo, wanneer het dak van de casa volledig is vernieuwd en omgetoverd tot het door ons begeerde dakterras op het zonnigste plekje van de Valley of Happiness.
Nog in alle onzekerheid of deze plek de onze gaat worden, staat de naam van deze nieuwe casa natuurlijk al lang vast! Want hoe luidt het bekende Bijbelse gezegde ook alweer? Al wat gij bidt en begeert, gelooft, dat gij het hebt ontvangen, en het zal geschieden. Hoe toepasselijker dan hier, aan de voet van de meest zuidelijk gelegen drieduizender van Europa en in de straat met de naam Calle Juan de Austria zou het hergebruik zijn van het leistenen naambord van het chalet dat we sinds mijn kinderjaren in Zwitserland hadden en dat later prijkte op het onderkomen van onze vijf kippen in Den Haag. “Klein Zwitserland”, is tevens de naam van onze in Nederland gevestigde BV, waarin in 2012 Johan’s welverdiende ontslagvergoeding door zijn ex-werkgever Mammoet werd gestort, die we nu mooi kunnen gebruiken voor de financiering van onze nieuwe aanwinst.
Na de aankoop van Casa Una Más, Guesthouse Lolapaluza, Villa Merise en de aan- én verkoop van Casa Buenos Aires is Casita Klein Zwitserland alweer onze zesde Spaanse onroerend goed transactie onder de professionele en efficiënte begeleiding van Danielle Gouwens! Waarom zouden we immers een bewezen formule wijzigen? Vrienden Sebastian en Perry volgden ons in 2018 met de aankoop van Villa la Vida met boomgaard in Pinos del Valle. De plezante Belgkes Domi en Chrisje kochten in het afgelopen jaar Casa Límon aan de rand van Pinos met het unieke uitzicht richting de Alpujarras, waar ze nu al behoorlijk ver gevorderd zijn met hun B&B verbouwing in Ibizastijl. Vriend Martin uit Den Haag is een paar weken geleden, op afstand en met behulp van een notariële machtiging rondgekomen met de aankoop van zijn renovatieproject aan de centraal gelegen boomgaard in de Barrio Alto van Pinos del Valle. En onze Rotterdamse vrienden Marja en Gert-Jan hebben na drie verblijven in Casa Una Más inmiddels ook helemaal de smaak te pakken. Nadat ze in het najaar van 2020 nipt achter het net visten met het bieden op een huis, zijn ze nu met Danielle in zee gegaan om hopelijk, op korte termijn ook een droomhuis onder de Andalusische zon te scoren.
Bourgondisch genieten in de boomgaard van Sebastian en Perry.
Wij vinden het best vermakelijk: al deze lieve vrienden in onze omgeving die zoeken naar of al geslaagd zijn in het vinden van hun eigen droomhuis in Andalusië! Nostalgisch denk ik aan de tijd dat wij op hetzelfde punt stonden als waar zij nu staan: zo'n 6 jaar geleden en met in ons achterhoofd de vurige wens om ooit naar Spanje te verhuizen. Ik kan hen alleen maar aanraden om op zoek te gaan naar de regio die bij hen het beste past. Wijzelf hebben ons allereerst breed georiënteerd van Catalonië tot aan de Costa de la Luz en alles wat daar tussen ligt. Onze criteria destijds: het landschap, de steden, de kust, het klimaat en heel belangrijk, hoe de lokale sfeer is. Uiteindelijk zijn we dus gevallen voor de Andalusische buzz & vibe en de prachtige groene landschappen van het gebied rond Granada, de Costa Tropical, de Sierra Nevada en de Alpujarras. Ja, dit is onze regio!
Ons advies aan andere Spanje liefhebbers: van achter een beeldscherm krijg je helaas vaak een vertekend beeld. Het zelf ervaren en voelen bleken voor ons vaak anders dan vooraf online. Maar geniet vooral van het proces! Het is uiteindelijk fantastisch om een bezit in Spanje te hebben en om je hartstocht te kunnen delen met je familie, vrienden en collega's. Mocht iemand nog vragen hebben over een droomhuis in Spanje zoeken? Laat het ons gerust weten en stuur een mailtje!
Juridische details
Hebben Johan en ik in onze jeugd teveel Monopoly gespeeld? Met Casita Klein Zwitserland zijn we er in ieder geval weer in geslaagd om een droomhuis in Spanje op de kop te tikken.
Nu is het belangrijk om alle juridische details goed gecheckt te hebben. Onze vaste makelaar Danielle controleert dit altijd al vóórdat ze huizen in de verkoop neemt maar dat is bij andere makelaars niet altijd het geval. Voordat Danielle een woning op haar website plaatst, hebben alle checks al plaatsgevonden en zijn eventuele juridische obstakels opgelost. Niets staat een snelle aankoop dan nog in de weg. Belangrijke zaken om te controleren zijn of de grond, de bebouwing en eventueel het zwembad correct omschreven staan in het kadaster en het eigendomsregister. Komt wat omschreven is overeen met de Nota Simple (het uittreksel uit het eigendomsregister voor vastgoed). Heeft de jaarlijks belastingafdracht over het onroerend goed (IBI) plaatsgevonden? Is de verkopende partij ook op papier 100% eigenaar, of moet een erfenis nog geaccepteerd worden? Vanzelfsprekend is de situatie met betrekking tot aansluiting op elektriciteit, water en afvoer en eventuele erfdienstbaarheden ook van belang.
Een makelaar en jurist, die je vertrouwen hebben, checken dit alles en behartigen je belangen in het koopproces tot en met de overdracht bij de notaris en daarna met de afhandeling van belastingen en de overschrijving op naam van contracten voor de nutsvoorzieningen. Terwijl ik deze alinea schrijf, waan ik me even Sybrand Niessen van Omroep Max of één van zijn tekstschrijvers van het programma “Droomhuis gezocht”.
In een aantal gevallen vonden wij de huizen via een andere makelaar maar we riepen dan altijd de expertise in van Danielle en er was altijd wel iets van het papierwerk niet in orde. “Niet erg!” volgens Danielle: “Helemaal niet erg, alles kan opgelost worden, maar je moet er wel een beetje tijd voor uittreken en geduld bij hebben.” Altijd weer die paciencia!
Terug naar de Kust
De inmiddels ingestelde gemeentelijke lockdowns leiden ertoe dat we afdalen naar de kust, waar het in dit jaargetijde warmer en zonniger is en waar we ons iets vrijer kunnen bewegen. We vertoeven met veel plezier enkele weken in Villa Merise. De derde coronagolf in Spanje is een feit en niet helemaal onverwacht na de versoepeling van de regels rond Kerst, Oud & Nieuw en Driekoningen.
Hier in Villa Merise open ik doordeweeks iedere ochtend iets voor half negen trouw mijn werklaptop en rond ik buiten werktijd mijn e-book af met de naam Lolapaluza, ons emigratie avontuur in Andalusië. De terrasdeuren staan iedere dag open en Johan en ik genieten van zonnige en uitbundige lunches bij de Chirinquitos langs het strand van Salobreña. Enkele horeca uitbaters kennen deze Nederlandse terrasvogels inmiddels en zien hen maar al te graag komen. De ontvangst is familiair en oprecht. Aannemer Pablo start met de renovatie van het terras en het zwembad en de Duitse tuinman Gisbert beplant de boomgaard en legt de irrigatie aan.
Het zwembad en terrasproject is halverwege. Het beton is gestort, nu nog de afwerking. Rechts van het witte muurtje ligt de boomgaard.
Links van voor naar achter: lime, grapefruit, citroen en 2 mango’s. Rechts van voor naar achter: Inca bes (niet op de foto), avocado, sinaasappel, avocado, sinaasappel en granaatappel.
Vaste prik in het weekend is een bezoek aan één van de chiringuito’s in Salobreña.
Teresa
Voor de deur van Villa Merise ontmoet ik haar regelmatig: Teresa, onze Spaanse buurvrouw. Een kleine vrouw van rond de tachtig met kort krullend asymmetrisch haar, amandelvormige donkere ogen en een door de zon gebruinde huid. Het eerste gevoel bij Teresa is gelijk positief met haar vriendelijke en geïnteresseerde uitstraling. Ze heeft ook een grappig hondje, Coby een soort podenco, maar deze vrolijke podenco heeft duidelijk zichtbaar ook de genen van een teckel in zijn stamboom gezien zijn korte poten. Teresa spreekt vloeiend Engels en nodigt ons uit voor een nadere kennismaking. Morgenmiddag na mijn werk, bij haar thuis: het okergele huis dat de Amerikaanse architect van ons straatje in 1970, als grootste van de zeven casa’s voor zichzelf had gebouwd.
Teresa zegt al van ons gehoord te hebben via haar neef Pepe, die over het landbouwwater in Pinos del Valle gaat. Hij zou blijkbaar ook onze boomgaard in Pinos beheren, maar aangezien wij die niet hebben zal hij die van Sebastian en Perry bedoeld hebben. De wereld is klein. Teresa zelf is een kind van Salobreña uit een groot en welvarend gezin met tien kinderen. Haar familie woont dan al generaties lang in Salobreña. Als eerste vrouw van de pueblo weet Teresa aan de Universiteit van Granada haar titel te behalen en vertrekt vervolgens naar Straatsburg om filosofie te studeren.
Luisterend naar de kleine flarden van het bijzonder interessante levensverhaal van Teresa krijg ik associaties met de prachtige boeken van schrijfster Isabel Allende over verschillende generaties sterke vrouwen in Chili en California. Maar ook denk ik aan de mooie roman “Vier moeders” van de Israëlische auteur Shifra Horn: een verhaal dat zich afspeelt rond een generatieoude moerbeiboom. Daarnaast komt het ontroerende epos “Wilde vijg” van Nujinull Nedjma even op de voorgrond over een slachtoffer van een gedwongen huwelijk met een oudere man, die na enkele jaren zowel haar Marokkaanse geboortedorp als haar huwelijk ontvlucht. Teresa zegt de wens te hebben een schrijver te vinden, die haar levensverhaal vertelt. Haar leven lang schrijft ze namelijk al in haar dagboeken: één boek per jaar. En ze raakt me wanneer ze zegt een flink aantal ervan te hebben verbrand. Teresa:
“Altijd was er de angst om openbaar te maken waarover ik had geschreven, vanwege het feit dat het een reactie zou kunnen uitlokken van jaloezie of wrok bij anderen. Nu, in deze periode van mijn leven kijk ik op een luchtigere manier naar wat ik heb meegemaakt, Vanuit een grotere afstand en minder vanuit de emotie van dat vroegere moment. Maar juist nu ik mijn verhaal naar buiten durf te brengen, kan ik het niet meer opbrengen om het op te schrijven.”
Die angst voor reacties van anderen ontroert me, want het niet delen (of inslikken) van wat je niet naar buiten durft te brengen veroorzaakt een steeds groter wordende steen in je maag is mijn ervaring. Alle emoties, zowel positief als negatief, moeten uiteindelijk toch altijd ergens heen en daar kom je niet onderuit. Delen doet helen!
Teresa vertelt over haar huwelijk met de Marokkaanse chirurg, die ze ontmoette tijdens haar studietijd in Granada. Ze wordt verliefd en vertrekt met hem naar het mondaine Tanger en later naar de grens met Algerije. Gezien de ervaring met haar moeder, die met tien kinderen eigenlijk altijd zwanger was, staat ze niet te trappelen om zwanger te worden. Liefdevol voedt ze echter een zoon op.
Ik raak zo geïnspireerd door de levendige wijze waarop Teresa over Marokko vertelt en ik spreek naar Johan maar weer mijn wens uit om vanuit Motril nou eindelijk eens die boot te pakken over de Middellandse Zee. Met een enorme sympathie spreekt Teresa over de intense vriendelijkheid van de bevolking, de mondaine zinderende vibe van de stad Tanger, het prachtige culturele erfgoed en de stilte en uitgestrektheid van de woestijn. Maar het zijn vooral de door Teresa benoemde smaken en geuren van de overheerlijke Marokkaanse keuken die Johan over de streep trekken. Foodie Johan krijgt opvallend veel kleur in zijn gezicht, wat Teresa direct doet besluiten om ons uit te nodigen voor een uitbundige Marokkaanse dis. Me encanta!
Na acht jaar huwelijk verlaat Teresa haar echtgenoot en vertrekt uit Marokko om neer te strijken in Costa Aguilera in haar okergele droomhuis naast Villa Merise, met het uitzicht op haar geboortestad met het Moorse kasteel op de rots en op de baai van Salobreña. Ondertussen voetbalt een oudere buurman, één van de andere permanente bewoners van de zeven casa’s, op straat met een kleine jongen. “Het is de oud-burgemeester van Salobreña, hij is dol op zijn kleinzoon”, vertelt Teresa terloops, terwijl ze ons direct weer terugbrengt naar de jaren zeventig, toen de kuststreek tussen Salobreña en Nerja helemaal booming was.
Wanneer wij Hotel la Tartana in la Herradura vermelden als onze eerste kennismaking met de Costa Tropical in 2011, spat bij Teresa het enthousiasme ervan af. Ze vertelt over de vermogende playboy, projectontwikkelaar en kunstschilder Antonio de Cienfuegos uit Motril, die het hotel speciaal liet bouwen als verblijf voor zijn clientèle op huizenjacht. Ze vertelt over zijn toenmalige eerste vrouw, de Duitse barones Ursula. Bij deze gastheer en gastvrouw uit haar inner circle komt de hele jetset van de Costa Tropical op de borrel, waaronder dus onze lieve buurvrouw Teresa, die voor zichzelf nog een Gin & Tonic inschenkt.
Ze huwt haar tweede echtgenoot en grote liefde, een Franse landbouwkundige en verlaat het okergele huis voor een cortijo op de berg, hoog boven de vanuit het binnenland naar Almuñécar lopende droge rivier, de Rio Seco. Haar tweede echtgenoot is te trots om zich in het okergele huis van haar verleden te vestigen en het is ook de periode dat Teresa besluit om de dagboeken, die zij tijdens haar eerste huwelijk schreef in de open haard te verbranden. In die tijd op de berg ontwikkelen ze, terwijl er nog nauwelijks vraag naar is, een enorme avocadoplantage met 1.500 bomen. De oogsten zijn overvloedig en ze krijgen de avocado’s in het begin aan de straatstenen niet kwijt. De oogst wordt gratis aan de restaurants in Málága geschonken, zodat de mensen met deze vreemde vrucht maar een beetje bekend zouden raken.
Het blijkt een tijdelijk avontuur en er volgt een verdrietige periode. Gedurende de droogte van 1986, wanneer er in een jaar tijd geen druppel regen valt, de zoetwaterbronnen opdrogen en het zilte water het grondwater verdringt sterven alle bomen op de plantage. Geschokt horen we dat een jaar later tijdens noodweer, op het moment dat haar echtgenoot de droge rivier oversteekt, een vloedgolf zich een weg baant door de Rio Seco. Zijn auto wordt gevonden bij de monding van de rivier aan de kust in Almuñécar. Natuurlijk heeft hij geen schijn van kans gehad om dit natuurgeweld te overleven.
Met kleine teasers maakt Teresa me nieuwsgierig naar meer. Nieuwsgierig naar haar periode als wijnboer met 1.000 stokken Cabernet Sauvignon en over de rol die onze tuinman Gisbert heeft gespeeld in de ontwikkeling van die wijngaard. Benieuwd naar haar inmiddels 86-jarige Marokkaanse oud-echtgenoot met wie ze nu een goede vriendschappelijke verstandhouding heeft en die regelmatig nog spreekt op conferenties van Human Rights Watch. En uitkijkend naar het verhaal over haar tijd als au-pair in Londen bij een Zuid-Afrikaans Joods gezin dat de apartheid was ontvlucht en haar introduceerde in hun grote netwerk in de zwarte artistieke wereld.
We kijken uit naar de Marokkaanse dis bij onze bijzondere buurvrouw. Na drie weken lockdown verlaten we echter eerst ons droomhuis Villa Merise en gaan terug naar de Valley of Happiness. Ik ervaar hetzelfde neerslachtige gevoel dat ik ken van het einde van een superleuke en lange vakantie. Het is toch ook wel weer fijn om in Lolapaluza thuis te komen. Spontaan komen vrienden aanwaaien voor de zondagmiddagborrel en we rollen een avond vol gezelligheid in met onze eetvrienden,
Warme groet uit de Valley of Happiness,
Reijer en Johan.