Onthaasten

“Tengo una problema Juan Antonio!”, breng ik in, en na mijn uitleg zegt hij onmiddelijk toe om ons deze namiddag te komen helpen. Ik opper nog enkele tijdstippen om vooral concreet te worden, en na “¿a las cuatro?”, “¿a las cinco?”, en zo verder, zie ik hem pas bij “¿a las ocho?” tevreden knikken en hoor ik hem zonder verdere uitdrukking monotoon het woord “mejor” zeggen. We spreken af om nog even te appen.

Na de siësta zeg ik Johan dat hij hem moet appen, want tja, het probleem met het bed zou er nooit zijn geweest als Johan niet zo volhardend was geweest met deze impulsieve aanschaf. Het is tegen zessen en Boefje beantwoordt direct het appbericht van Johan: "¿Queréis ir ahora?" "Si", antwoordt Johan en zo rijden wij om zes uur met twee auto's door de Vallei naar Restábal.  

Met gestrekte armen, houterige draaibewegingen makend, en met half dichtgeknepen ogen op een scheef hoofd zie ik hoe Boefje calculeert of de bedbodem toch niet gewoon in zijn huidige staat de slaapkamer in te huizen is: zowel via de benedenverdieping naar boven, als via het dakterras naar beneden. Zijn bewegingen worden vergezeld van gezucht en gesteun en enkele onverstaanbare zachte kreten. Op zijn vraag hoe ík er eigenlijk over denk reageer ik resoluut met een “¡No!”.

Even later zitten we op handen en knieën op straat, en met in de handen van Boefje een heuse slijptol wordt de bedbodem van 150 gehalveerd. Gevolgd door een ware worsteling om de houten planken ongeschonden los uit het frame te krijgen. De 135 versie, die nog in de slaapkamer staat, blijkt ooit, getuige enkele littekens, ook niet zonder slag of stoot in de slaapkamer terecht te zijn gekomen. Dit oude bed wordt eveneens in twee stukken gezaagd en verdwijnt als oud ijzer op het dak van de Suzuki Vitara van Boefje. Het nieuwe bed wordt na een goed uur in de slaapkamer weer aan elkaar gelast en op pootjes gezet, en gedrieën duiken we Bar Jovi in voor een welverdiend biertje.

Let's stick together. Een sfeerbeeld uit Casita Klein Zwitserland, cadeau gekregen in de afgelopen jaren of gevonden bij het vuilnis.

Met het plaatsen van het nieuwe tweepersoonsbed is het restylen van Casita Lolapaluza na enkele weken afgerond en zijn we klaar voor de ontvangst van onze eerste gast! Voor volgend jaar staat er echter alweer een nieuw project in de planning, want achter de slaapkamer is een geheime, nog niet gebruikte ruimte, die we gaan ontwikkelen tot een studeerkamer en daarbovenop, 10 vierkante meter extra dakterras! Het bouwplan ligt al klaar en is reeds goedgekeurd.

Voor nu zijn we vooral blij met het resultaat (zie onderstaande video) en zijn we op zoek naar gasten voor de nazomer en overwinteraars. Onze eerste invité is inmiddels gearriveerd, altijd spannend!

Una tarde muy especial

Boefje is vrij expliciet over zijn keuze voor Bar Jovi, de traditionelere van de twee bars in Restábal. Alles draait er om aandacht en het bier wordt er nog gedronken uit ijskoude pullen. We voeren gesprekken over het leven, over de keerzijde van de hype rond grensoverschrijdend gedrag en over morcilla, de bloedworst die als tapa voorgeschoteld wordt.

Onderwijl neem ik zijn voorkomen in me op. Achter een enigszins vermoeid gebronsd gezicht met warrig pikzwart haar en bossige wenkbrauwen gaat een aristocratisch gelaat schuil met een in het oog springende rechte neus met schoonheidsvlekjes en spierwitte tanden. Aan zijn bonkige, gebruinde en harige armen zitten opvallend verfijnde handen. Deze man straalt één en al vriendelijkheid en rust uit, en alles wat hij doet: hij doet het met aandacht.

Natuurlijk wisselen we de laatste praat van de pueblo uit, waarin Boefje zich vrij neutraal opstelt en zoals altijd komt met opvallende perspectieven, zoals, over het nieuwe huis van de professor: “Jij houdt van jouw huis, de professor houdt van zijn huis en ik houd het meest van mijn huis.” Ondanks dat Boefje zich op de vlakte houdt met het uiten van zijn mening over anderen, leren we van hem toch een nieuw woord: “coñazo”. Het moet zoiets betekenen als “pain in the ass”.

Terug aangekomen in Pinos, het is inmiddels al donker, staat Boefje ons al op te wachten met drie “copas” en een fles rode blend uit eigen wijngaard. We nemen plaats op de verhoogde stoep voor zijn huis aan het theaterplein, waar zich ook het al genoemde huis van de professor bevindt, en leunend tegen de Andalusische fontein met mozaïektegels drinken we er één onder de sterrenhemel.

Zo af en toe schuifelt er een vecino voorbij en wordt er een klein Spaans gesprek gevoerd. Verder bestudeer ik de sterren, en vallen mij, boven de twee meter hoge muur waar ik tegen aan zit ineens de vrolijke ogen en de brede glimlach van Paulino op, de 90-jarige vader van Boefje, die even polshoogte komt nemen. 

Boefje nodigt ons nog uit om met eigen ogen te zien wat maakt dat hij het meest houdt van zijn eigen huis, en ik kan niet anders zeggen dat de enorme binnenplaats achter de witte gevel, compleet met zandstenen waterput en zuilengalerij absoluut verrassend en indrukwekkend is.

Zo vlak voor onze verhuizing naar de kust voelen wij ons in deze pueblo dus ineens volledig geïntegreerd en ervaren wij zelf hoe we de zwoele Andalusische zomer dienen te ondergaan. In Andalusië doet men zoals de Andalusiërs doen. De woorden “Fue una tarde muy especial” verlaten de mond van Boefje, en wij verlaten deze Andalusische scène met een tweede fles als “regalo” in de hand, dankbaar, tevreden en geïnspireerd. Ook enigszins weemoedig laat ik een traan en ik zeg alvast "Adiós a Pinos del Valle".

Casita Klein Zwitserland: een ontbijt in de patio in de ochtend en een tapa 's avonds op het dakterras. De eerste bio mango's van het seizoen uit de boomgaard van Villa Merise, zijn vroeg, zoet en sappig.

Woningruil

Ik ben te laat om nog één allerlaatste nieuwsbericht vanuit Pinos del Valle te schrijven. We zijn best druk, vol bezet en hebben zelfs ons eigen huis in Pinos verhuurd. Zelf vertoeven momenteel tijdelijk in onze Casita Klein Zwitserland in Béznar, vandaar ook de foto's van deze fijne plek. Het blijft de komende periode een continue woningruil, want tot begin oktober verkassen we van de één naar de ander.

Op onze dagelijkse onderhoudsrondes langs de kust en door de Vallei maken we zo nu en dan een stop bij Bar Leo in Béznar of we passeren in Pinos, gezeten in plastic stoelen voor hun huis, onze lieve vecina Josefina en haar altijd breed lachende marido Juan Antonio. Hun drie Spaanse patrijs lokvogels nemen op deze zomeravond een lekker zandbad in de voortuin en wijzelf praten elkaar bij, waarbij Josefina zich hardop herinnert hoe wij elkaar voor de eerste keer ontmoetten in december 2015. Het einde van een tijdperk lijkt nu toch echt in zicht!

Josefina, wijzend naar hun casa, zegt: “Weet dat jullie hier altijd een huis zullen hebben!” Juan Antonio lacht schaterend en voegt toe: "Wij verblijven dan wel in dat van jullie aan de kust!" Komt er in de toekomst dan weer een woningruil? In het huis van Josefina en Juan Antonio zullen we dan zeker weten een gezellige fiësta organiseren voor al onze amigo's en vecinos uit Pinos del Valle!  Juan Antonio komt niet meer bij.

Het is zondagmiddag, we laten vandaag de auto staan en we lopen vanuit Casita Klein Zwitserland naar het meer van Béznar. We aanschouwen daar op de schaduwrijke recreatieplek de Spaanse families die volop genieten van de verkoeling van het meer en de goed gevulde koelboxen. Mèlo duikt voor de zoveelste keer het water in en wij gaan voor een echte lazy Sunday.

Un abrazzo uit de Valley of Happiness

Johan & Reijer