Wanneer waait dit over?
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 31-mrt 2020, Reijer Staats
De vreselijke situatie in de wereld houdt ons bezig. Wat doet de crisis in Spanje met ons persoonlijk? We accepteren de richtlijnen, voortkomend uit de noodtoestand, en volgen deze natuurlijk op. We delen ons verhaal en delen doet helen! We hebben geluk en niet alleen omdat we regelmatig heerlijk naar buiten kunnen om met de honden door de boomgaarden te kunnen struinen...
Het is al een tijdje terug, wanneer de directe señora van nummer 2 beneden aan de straat ons heel charmant toegangskaarten aansmeert voor 'chocolademelk met beignets'. Het event zou op de eerste dag van de lente plaats hebben gevonden in het theater in het benedendorp. In verband met de confinamiento, de noodtoestand en lockdown in Spanje, is ook deze happening natuurlijk niet doorgegaan. Jammer! Dit was dé uitgelezen gelegenheid om verder te integreren en ons onder onze nieuwe dorpsgenoten te begeven. Kaartvrienden Anne, Martin, Machteld en Hans zouden ook van de partij zijn geweest, dus het was hoe dan ook super gezellig geworden.
Schromend trek ik het enige aanwezige geld, een briefje van vijftig euro, uit mijn portemonnee om de zes euro, die ik de señora schuldig ben te voldoen. Met de opbrengst zouden werkzaamheden kunnen worden uitgevoerd aan de buitenverlichting van het prachtige kerkje waarop wij dagelijks uitkijken. De señora is niet unhappy met het briefje... uit alle hoekjes en gaatjes tovert ze vierenveertig euro aan muntgeld tevoorschijn. Muchas gracias voor een zwaar gevulde portemonnee señora! Voordeel is dat ik de bakker voorlopig gepast kan betalen en geen besmet wisselgeld hoef aan te nemen. De kaartjes bewaren we nog even voor een volgende keer...
Op die eerste officiële lentedag dat het event in het theater zou plaatsvinden, zeggen we Antoinette en René gedag, Ze zijn in Spanje aangekomen op de dag dat de noodtoestand in Spanje werd afgekondigd en dat beloofde weinig goeds voor hun vakantie. René is trouwens de (schoon-)vader van onze goede vrienden en oudburen Paula en Glenn uit Kijkduin. Ze vertrekken zaterdag 21 maart toch voldaan uit onze Casa Buenos Aires in Saleres met de lieve woorden: "Het klinkt wellicht ongelofelijk, maar die paar dagen in jullie prachtige huisje hebben zowel bij mij als bij Antoinette wonderen gedaan". Ondanks de restricties van de confinamiento maken ze maximaal gebruik van wat wél mag. Wandelaars Antoinette en René gaan voor dagelijks vers brood van de bakker het lange afstandspad op, de GR-7 van Tarifa (ES) naar Athene (GR). Het stuk ervan tussen Saleres en de bakker in het buurdorpje Restábal, een half uur lopen, gaat door de campo, langs stromende beekjes en glooiende sinaasappelboomgaarden. Deze staan nu heerlijk geurend in bloei.
Op het moment dat ze toch het verstandige besluit nemen om twee maanden vakantie drastisch in te korten en de terugvlucht om te boeken raakt het internet overbelast. Stress in de tent wanneer de door heel Spanje begeerde tickets terug naar Nederland niet bevestigd kunnen worden. Gelukkig werken de communicatiemiddelen in Pinos wel en bij ons thuis kunnen alle formaliteiten geregeld worden en de boardingcards worden geprint. Antoinette en René blijven natuurlijk nog even gezellig bij ons lunchen. Antoinette schiet deze middag nog een foto voor het thuisfront.
Oeps... zitten Johan en Reijer daar nu elk met hun hoofd tegen de binnenkant van één van de ellebogen van René?
Laten we ervan uitgaan dat dit een eenmalige uitglijder was. Verder blijven we ons gedisciplineerd houden aan de richtlijnen m.b.t. social distancing. Met het afscheid van Antoinette en René, zien we voorlopig geen nieuwe gasten meer. We hebben iedereen die bij ons zou verblijven aangeboden om kosteloos te annuleren. In ieder geval tot 1 juni zal het stil zijn bij ons op de berg.
Antoinette en René blijken ook onze allerlaatste gasten in Casa Buenos Aires te zijn! Kort nadat het stel waarover ik begin februari schreef in het nieuwsbericht Onze eigen kleine Brexit zich keer op keer terugtrok uit de verkoop, verblijdt makelaar Danielle ons met een nieuw bod van één van haar andere klanten. Een fiets-fanatiek-jong-stel heeft het oog laten vallen op de vallei en op onze casa. Een spannende anderhalve maand breekt aan waarin een technische keuring wordt uitgevoerd en vragen en antwoorden op en neer gaan over vergunningen en ons renovatieproject uit 2018. Daarna wordt er door de aspirant kopers ook nog een contra expertise ingehuurd. Een aannemer van de kopers raamt tenslotte de kosten van enkele aanpassingen die zij willen doorvoeren. Alles duurt voor ons als niet geduldig duo tergend lang en de tweede week van de lockdown van Spanje is inmiddels ook een feit. Als Johan en ik de hoop op een snelle verkoop hebben laten varen, informeert Danielle ons over de definitieve bevestiging aan de koperszijde. Rapido stelt zij met onze jurist Conchi het contract op, dat nog diezelfde dag wordt getekend. En als we na het weekend ook de in Spanje gangbare tien procent aanbetaling bijgeschreven hebben gekregen zijn wij weer helemaal tranquillo!
Casa Buenos Aires in Saleres is nu echt verkocht...
... en het naambordje kan weer van de muur gehaald worden...
The beachhouse aan de Costa Tropical, waarover ik in de blogpost Ondernemend in Andalusië van 6 maart nog schreef "Dan begint het lange wachten: Wordt het bod geaccepteerd? Is het papierwerk in orde?", is inmiddels ook definitief rond. Het wachten is nu op het einde van de crisismaatregelen, wanneer beide casas bij de notaris op naam van de nieuwe eigenaren worden geschreven. Hoe lang duurt de huidige situatie nog? Wanneer waait dit over? Ondanks deze verschrikkelijke tijd voor velen - en vast ook voor ons als we met eventuele virus consequenties te maken krijgen - ervaren we dat wij nu toch absoluut op de eerste rij zitten. En niet op de derde rij...zoals op onderstaande foto.
Deze tijd maakt ons verder vooral verveeld en wat lusteloos. Nee, wij zitten toch niet meer in de flow van voorheen.
Klussert Mario hangt het sanitair op in onze privé ruimte van Guesthouse Lolapaluza en doet nog wat elektra werk. We zien hem vooral veel bezig met zijn telefoon en peuken roken op het dakterras. De bouwmaterialen leverancier en lokale monopolist BigMat levert niet en men kan eigenlijk niet verder. Opperklusbaas Inocencio bevestigt het opschorten van de verbouwing afgelopen weekend. De confinamiento is door de Spaanse regering aangescherpt en alleen in vitale beroepen mag men nog aan het werk. De verbouwing ligt voorlopig dus echt stil en we vragen ons weer af hoe lang deze situatie gaat duren. Wanneer waait dit over?
Johan en ik hangen samen nog de lampen aan de plafonds en de kunst aan de muren van Lolapaluza. We doorlopen de uitgestalde inboedel, openen de nog niet uitgepakte verhuisdozen en kiezen samen na afstemming en de nodige discussie de items waarmee we the beachhouse gaan inrichten. Het wordt weer een retrostijltje, zoals in Casa Buenos Aires. Een aantal dingen zetten we apart: de schoolstoelen en -krukken uit de 70's, onze Dutch design fauteuils en de mooie foto van fotograaf Marijn Scheeres. In 2012 geschoten voor de zaterdagochtendrubriek in de PS van de Amsterdamse krant Het Parool. Toen helemaal blij met onze nieuwe Citroën Dyane uit '69 en het legendarische duo Noppes & Sloef. We woonden nog aan de Heemraadschapslaan in Amstelveen.
Deze dagen gaan ook heel veel Marokkaanse lampen door onze handen. Waarom ik hierover voorheen zo enthousiast was snap ik nu niet meer. Johan heeft vijf jaar geleden nog gefilmd hoe ik directief en toch wat nichterig wijzend aangaf waar alle Marokkaanse lampen zouden moeten komen te hangen in Casa Una Mas... Grijp je kans, want binnenkort is op de Spaanse Marktplaats weer een aantal van die lampen beschikbaar.
Ik pimp dus na onze keuze voor retro nog een jaren 70 bollamp en vraag aan vrienden Sebastian en Perry of we de spullen voor the beachhouse zolang in de garage van hun villa in Pinos kunnen stallen. In drie ritjes met inboedel rijdt Johan bij hen langs en in een livestream met Sebas vraag ik ondertussen hoe het beveiligingsalarm van hun casa ook alweer werkt. Nou ja, de volgende afbeelding spreekt voor zich.
Onze lieve en altijd nieuwsgierige buurvrouw Josefina is ondertussen al een tijdje voor ons uit het vizier. Buurman Juan Antonio daarentegen niet. In tegenstelling tot zijn vrouw, die al dagenlang in geen velden of wegen te bekennen is, zit hij bijna de hele dag in zijn op de oprit geparkeerde Citroën Berlingo door een klein opschrijfschriftje te bladeren. Als ik het goed begrijp uit zijn Spaanse woorden noteert hij nummerplaten van de rondrijdende auto's voor de guardia civil. Maar waarschijnlijk heb ik het mis... De hele buurt lijkt in ieder geval van de leg. Wanneer Johan weer de deur uit mag voor zijn "uitje" naar de supermarkt Mercadona, staat daar ineens weer, zoals vanouds, Josefina; luid communicerend vanuit haar deuropening met de buurtgenoten aan de andere kant van de straat. En net zoals we aan onze vrienden vragen of ze nog iets van de Mercadona nodig hebben, vraagt Johan in zijn beste Spaans aan Josefina: "Nececitas algo de Mercadona?". Nee dat is niet nodig, maar bedankt, Johan krijgt op weg naar de auto nog wel snel een mondkapje toegestopt. En aan mij belooft Josefina er ook 'één later die dag. Daarmee beweeg je je toch wat veiliger door de supermarkt. Er is hier inmiddels niemand meer die zich zonder mondkapje op straat begeeft. Zo hebben de dames - helden - van de vrouwenvereniging van de gemeente Pinos del Valle zich dagenlang opgesloten en zich opgeofferd om te werken aan een geheime donatie voor alle dorpsgenoten...
Zegt Johan bij terugkomst van de supermarkt, wanneer hij zijn mondkapje na een door Josefina geadviseerde chloorspoeling te drogen hangt: "Als je dat zo ziet hangen, zou het ook een broekje voor een loops teefje kunnen zijn..."
Eén van de andere werkzaamheden waar de gemeente het maar druk heeft, is het desinfecteren van de straten in het dorp. In 2 dagen tijd zijn, onder de bezielende leiding van de burgemeester, door vijf man sterk alle hoeken en gaten ontsmet met een chloormengsel. Een preventieve maatregel tegen de verspreiding van COVID-19, lezen we op Facebook. En waar dit in Madrid gebeurt met blusvliegtuigen blijven we hier in Pinos heel gewoon en gebruiken we de tractor.
Iedere avond als de klok acht uur slaat trekt de politie met blauwe zwaailichten door de straten. Tegelijkertijd klinkt door de krakkemikkige luidspreker vanuit de centraal in het dorp gelegen bibliotheek de nationale-schlager-hit-in-crisistijd. Deze oude bekende discostamper, gezongen door een resistent Spaans en zeer dynamisch duo, draagt de alles zeggende titel "Resisteré." (zie youtube filmpje onderaan). We staan net als onze buren te applaudisseren in de deuropening voor alle helden in de zorg en in de andere vitale beroepen. Zij gaan ons door deze tijd heen loodsen! Dit emotioneert me best wel. De weeromslag naar regen en kou helpt nu ook niet echt mee. In gedachten zijn we bij vrienden die in thuisisolatie strijden tegen coronaverschijnselen. En na een leuk telefonisch contact vanochtend met de Spanje correspondent van het NRC stoot ik ook nog eens een volle mok cappuccino over mijn laptop heen... Het maakt me allemaal een beetje triest...
Ik zou zeggen, houd komend weekend sowieso het NRC in de gaten!
Groet uit de Valley of Happiness! Buena salud por todos!
PS: Vanuit de gedachte "delen doet helen", zou ik het leuk vinden als je onze verhalen zoveel mogelijk wilt delen met anderen. In deze crisistijd is dit blog voor Johan en mij een belangrijk middel om contact te leggen en te onderhouden.