Pinos del Valle 6-mrt 2020, Reijer Staats

Gaan we (te) hard of staan we stil? Na ruim twee maanden in Andalusië voelt het alsof de dingen zo lang duren en ons geduld op de proef wordt gesteld. En ineens beseffen we dat er behoorlijke vorderingen zijn gemaakt en er is ook nog eens leuk nieuws!

De zoektocht naar een beachhouse gaat verder op de ochtend dat we ‘de-favoriet-met-dat-hele-mooie-grijze-dakterras’ in Salobreña uit ons hoofd hebben gezet. Terwijl we lang en lui ontbijten in de zon op het dakterras van ‘Una Mas’, starend naar onze smartphones, worden tientallen van internet geplukte casas heen en weer geappt. Vermoeiend allemaal! Heel Nederland is hard aan het werk en ik zit nutteloos en lusteloos op een terrasstoel. Ik ben er wel klaar mee en trek de olijfboomgaarden in met Joey en Mèlo. Halverwege het rondje komt Johan met een spannende Whatsapp: “Ik heb het nieuwe huis gevonden!! 😊”. We laten er geen gras over groeien. De bezichtiging met verkopend makelaar Inma is voor diezelfde middag ingepland. We ontmoeten haar vier uur later bij de urbanisatie Costa Aguilera Mar, het Adelaarsnest. Inma heeft de verwarring en verbazing nog in haar ogen door onze verrassend bijgestelde zoekcriteria en budget. 

En zo lopen we dan ineens door een witte, nog te renoveren kleine villa. Mét een waanzinnig uitzicht 😮...  Woorden hebben Johan en ik nu even niet paraat. Blikken zijn voldoende! Ik weet dat hij er ook zo over denkt, dus zonder afstemming zeg ik zo maar bij het afscheid van Inma, dat die avond vanzelfsprekend een bod volgt. Terwijl de gladde makelaar Technocasa me twee weken eerder nog op de kast kreeg door €1.000,- aanbetaling te vragen om überhaupt een bod uit te mogen brengen, stellen we nu op eigen initiatief een 'reservation fee' voor, zodat dit pareltje direct van de markt wordt gehaald. 's Avonds sturen we ons mailtje uit, fantaseren over de renovatie en proberen ons een voorstelling te maken over hoe het komende half jaar er voor ons uit gaat zien.

Als je in Andalusië onroerend koopt, is het belangrijk om alles goed gecheckt te hebben. Staan grond, bebouwing en eventueel zwembad correct omschreven in het kadaster en het eigendomsregister? Komt hetgeen omschreven is overeen met de Nota Simple (het uittreksel uit het koopcontract), dat is op te vragen bij de verkoper? Heeft de jaarlijks belastingafdracht over het onroerend (IBI) plaatsgevonden? Vanzelfsprekend zijn de situatie met betrekking tot aansluiting op elektriciteit, water en afvoer en eventuele erfdienstbaarheden van belang. Een jurist, die je vertrouwen heeft, checkt dit alles en behartigt je belangen in het koopproces tot en met de overdracht bij de notaris. Wij vragen natuurlijk onze vaste jurist Conchi en makelaar Danielle om te helpen. Danielle geeft ons terecht een tik op de vingers, omdat we zo impulsief zonder factuur een 'reservation fee' hebben betaald: “Maar waarom...? Jullie, die altijd zo voorzichtig zijn!? Het is wel duidelijk, dat jullie dit heel graag willen!”

En dat klopt! Dan begint het lange wachten: Wordt het bod geaccepteerd? Is het papierwerk in orde? We rijden af en toe op en neer naar de Costa Aguilera Mar aan de Costa Tropical om het villaatje en de directe omgeving te bekijken. Het gedeelte van de Costa Tropical tussen Salobreña en Nerja is een pittoreske groene kuststreek. Met z'n grillige kustlijn en diepblauwe baaitjes heeft het iets weg van de Costa Brava en de Cote d’Azur. Hier zijn het de uitlopers van de Sierra Nevada, die de Middellandse Zee ontmoeten, in plaats van die van de Pyreneeën en de Alpen. Aan Johan merk ik het ongeduld, dat absoluut zijn humeur beïnvloedt. Ik accepteer het wachten iets makkelijker. Het proces is nu belegd in de handen van professionals. En wat is een paar dagen? Een week? Of twee? De scherpe randjes in mijn reactie op de Spaanse bureaucratie zijn er al een beetje af. Volgens mij ben ik dus al heel erg Spaans...   

We wachten al anderhalve maand op de afspraak voor de APK-keuring bij de ITV. Na deze verplichte keuring kunnen we onze Nederlandse auto pas op Spaanse platen overzetten. De ITV wil graag het papieren 'Deel II' van het kentekenbewijs. Echter de papieren documenten zijn in Nederland sinds 2014 vervangen door de achterzijde van het kentekenbewijs in creditkaart-vorm, in combinatie met meldcode en tenaamstelling. Iedere week app ik geduldig met autotechnicien Manolo, die ons vertegenwoordigt bij de ITV. Hij gaat vervolgens steevast naar de ITV om uitleg te geven... en komt daarna weer met één of andere wedervraag ☹. Uiteindelijk volgt dan gisteren het verlossende appje van Manolo Technico: "Alle papieren zijn in orde en de ITV neemt contact op om de keuring in te plannen." Mochten we er niet doorheen komen? Aan de voorbanden zal het in ieder geval  niet liggen. Bij een bezoek deze week aan de makelaar om de vragen over het koopcontract door te nemen parkeert Johan strak en scherp in. Het nieuwe trottoir bij het kantoor van Danielle heeft voor onze linker voorband blijkbaar ook een iets te scherp randje… Zucht. Bovenstaande foto's spreken voor zich 💪

Tijdens het wachten verzetten we onze zinnen en gaan eindelijk een dag naar Granada stad. In de twee maanden die we hier wonen wordt het pas de eerste keer, terwijl we tijdens vakanties altijd wel drie keer per week in Granada waren te vinden. Heerlijk slenteren door de prachtige stad in lente sferen, het park langs de rivier Genil met de besneeuwde Sierra Nevada op de achtergrond en lunchen op een terras onder de palmbomen aan de Plaza de la Romanilla. Na de lunch verdwalen we weer even in de Moorse straatjes van de boheemse wijk Albaicín. Om tenslotte naar het overdekte Nevada Shopping center te rijden voor een bezoek aan de kapper en het scoren van een nieuwe outfit in één van de 240 winkels. Tja, we hebben nog 25 ongeopende koffers in Lolapaluza staan, maar ik heb toch niets om aan te trekken...