Pinos del Valle 12-jan 2020, Reijer Staats

Daar sta je dan op de bergkam van de Sierra de la Contraviesa in la Alpujarra, 1.300 meter hoog, het ´letterlijke´ hoogtepunt van de afgelopen week. En jawel tussen de wijngaarden. Nice - agradable! We hebben een drukke, spannende, gezellige en ook hele grappige week achter de rug. Met als écht hoogtepunt natuurlijk het tekenen van de Escritura, de aankoop & overdracht van onze nieuwe casa, Lolapaluza.

Op donderdagmiddag om 16.00 uur ontmoeten we makelaar Danielle voor de laatste inspectie bij het huis. De verkopers David & Alison zijn de dag ervoor uit Engeland ingevlogen. Natuurlijk hadden we al naar elkaar gezwaaid vanaf de dakterrassen. Hun huis staat nog vol met meubels. "It was a mad house!", schreeuwt David vanuit hun auto als we de volgende ochtend iets na negenen achter elkaar naar de notaris rijden. Verschillende dorpsgenoten hebben in de nacht van donderdag op vrijdag het hele huis leeg getrokken. Ze kwamen overal vandaan... Fijn voor ons, we hadden gezegd dat ze spullen konden laten staan, mochten ze er geen geïnteresseerden voor kunnen vinden. Zelfs bijna alle gloeilampen zijn uit de fittingen gedraaid. Vandaag halen onze lieve buren Josefina & Juan Antonio en hun zoon en dochter de laatste kledingkast en het fornuis en oven uit casa Lolapaluza. Met wat gereedschappen zorgen zij er ook voor dat de poort naar de patio voor het eerst in 15 jaar wordt geopend. Een hele geruststelling voor mij en Johan, want dat maakt de verhuizing van aanstaande dinsdagmiddag een stuk makkelijker.

Graag leiden we jullie rond door onze nieuwe casa! Zoals je erdoor heen loopt in het youtoube filmpje, zo liepen wij er vrijdag na het tekenen zelf ook doorheen. We hebben er een heel goed gevoel bij en gaan er wat moois van maken! Daarmee zijn we inmiddels nogal ongecoördineerd gestart... En onderstaande foto is natuurlijk van het tekenen van de Escritura bij de notaris. Wederom super goed voorbereid door Danielle en onze jurist Conchi. Samen maakten zij voor de derde keer voor ons van zo'n aankoop een onbezorgd proces. Conchi geeft ons naderhand nog een tas mee met de lekkerste avocado's ooit; uit eigen tuin natuurlijk.

Allebei gestopt met werken, worden we dagelijks gelukkig toch intellectueel uitgedaagd in de Spaanse taal. Johan had op vrijdag om 10.00 uur met een señora uit het beneden dorp afgesproken, althans volgens desbetreffende Spaanse dame. Ze wil hem een landje laten zien (lees: verkopen). Maar goed, toen zaten we bij de notaris in Padul. Dan maar op zaterdag om 10.00 uur...  Wel met enige tegenzin. we gaan liever verven, lopen we naar de nieuwe casa om haar te ontmoeten en combineren dit verplichte nummer met het uitlaten van de doggies. Een vriendin van ons in Nederland heeft serieuze interesse in een specifiek ezelslandje in het bovendorp, dus Johan zegt: "Misschien is het wel haar landje?" Het maakt het iets aantrekkelijker om toch maar mee te gaan. Bij ons nieuwe huis ontmoeten we eerst nieuwe buurman Salvador, een gedreven verzamelaar, die gisternacht nog geholpen heeft met het leegtrekken van de casa. We praten op een gegeven moment over de honden. Dat we de puppies (zie filmpje), waaronder Mèlo, in 2017 om de hoek gevonden hadden en later ook smolten voor haar zusje Baila (zie filmpje). Baila is nu bij het gezin van Francis, de zus van Johan. Vrijdagmiddag loopt er net zo'n hondje met ons mee, wanneer we met hapjes en drankjes van Casa 'una mas' naar de nieuwe casa lopen. Anne & Martin en onze Vlaamse vrienden Hans & Machteld komen namelijk proosten op het nieuwe huis. Het hondje is niet weg te slaan bij de voordeur: krapt tegen de deur, staart ons aan vanaf de straat en blaft ongeduldig. Dit alles, omdat we die lekkere hapjes mee naar binnen hebben genomen. Zeker weten dat dit nog zo'n brutaal zusje van Mèlo en Baila is. Koop geen hond voor €500,-, €1.000,- of €1.500,- in Nederland, maar kom gewoon gezellig naar Andalusië en wij weten er wel één die je enorm dankbaar is!

De muchacho (jongen) van wie destijds de puppies waren, zit inmiddels in de gevangenis zegt Salvador. Hij heeft 35 inbraken gepleegd in de Vallei en omstreken. Om de hoek staat een half afgebroken  huis, waarin hij o.a. een wietplantage had.

Als de señora arriveert lopen we met haar mee. Ze heeft niet zo'n goede conditie, volgens haar zelf `muchos kilos`,  dus het gaat allemaal wat langzaam de straatjes omhoog. Ze had vast gehoopt dat we haar een lift met de auto zouden geven, maar wij gingen de bezichtiging van het landje combineren met het uitlaten van de honden. We lopen wel in de richting van het ezelslandje dus de spanning stijgt. Ik vraag nog wat door over de muchacho van de puppies en de señora geeft aan dat hij ook de branden heeft aangestoken, die in de afgelopen zomer in de campo rond Pinos hebben gewoed. "El esta loco", zegt ze. Die komt voorlopig de gevangenis niet uit. Waar het ezelslandje links is, slaan we helaas rechts een citrusboomgaard van 1.700 m² in. Groot, mooi uitzicht, toegang naar twee straten en urbane grond, dus mag bebouwd worden. Wellicht een alternatief landje voor onze vriendin uit Amsterdam? We vragen naar de precio en ze zegt: "seiscientos mil euros." Alles met 10, 100 en 1.000 haal ik nog door elkaar, dus ik pak mijn telefoon erbij en typ 16.000 in. Ik laat het haar zien. "No", zegt ze en ze herhaalt het bedrag. Ik tik 60.000..., denkend dat ze zelf misschien loco is. "No", zegt de señora nog een keer. 160.000? Ze pakt mijn telefoon en tikt €600.000. Pinos is dan wel een bergdorp, maar het is toch geen Zwitserland? En we zien er toch niet echt sjiek uit de laatste dagen, eerder sjofel in onze klus-outfits. 

Na de eerste likken verf tegen de muur, Johan heeft inmiddels de torenkamer klaar, bonkt weer een andere part-time buurman op de deur. Hij stelt zich voor als José Antonio, professor uit Granada. Ik ben nog bezig met reparaties aan de muur in een benedenkamer. We werken samen aan dit leuke project, maar ieder doet vooral zijn eigen ding, anders gaat het niet goed 😊. Johan belt me erbij, nadat hij met José Antonio is meegelopen naar het schuurtje achter ons huis: "Dit is interessant voor ons..." Johan stelt José Antonio voor: "Hij spreekt ook Frans". Mijn Spaans is ongeveer net zo goed als zijn Frans, dus het wordt een beetje een raar gesprek. José Antonio is zo'n echte Spaanse man met zwarte krulletjes en donkere ogen. Een beetje kakkineus en begin 60, schat ik in. Heel sympathiek. Hij verbetert mijn Spaanse zinnetjes. Hij vertelt dat zijn vader eigenaar was van onze nieuwe casa, toen het voor de renovatie en samenvoeging nog 3 huizen waren. Het aangrenzende schuurtje is nog steeds van hem. We zoeken toevallig nog een schuur voor de fietsen en het tuingereedschap en dit is zeker één van de opties. We vragen zijn vraagprijs, maar hij wil een bod.