Tegen de stroom in
Almuñécar, 28-aug 2024, Reijer Staats
Gehuld in alleen een zwembroek, zonnebril en Birkenstocks – ik moest mezelf even over mijn schroom heen zetten – en met een KLM- en een Unilever-strandlaken over mijn rechterschouder, sluit ik de deur. Alles is vettig van de factor 50, en onze parasol glijdt meerdere keren uit mijn handen. Het is op het heetst van de dag en wij gaan op zoek naar een zuchtje zeewind. Johan, met een onhandige strandstoel onder zijn arm, hobbelt al zwetend achter me aan. We lopen tegen de stroom in, want de gemiddelde Spanjaard geniet op dit tijdstip van de lunch.
Tussen andere veelkleurige parasols, waarvan de meeste nu zijn ingeklapt, installeren wij onszelf. Johan ploft in zijn strandstoel in de zon, zet een pet op, stopt oortjes in en zet een afspeellijst op Spotify aan. Ik spreid mijn handdoek in de schaduw van de parasol, klaar om net als Johan, anoniem van achter donkere glazen, alles in de gaten te houden.
Baywatch!
Playa de Pozuelo
Playa de Pozuelo, het strand bij ons om de hoek, waar de foto bovenaan deze blogpost en de selfie hieronder geschoten zijn, is ideaal voor families dankzij het fijne zand, de geleidelijk aflopende zeebodem en de gratis parkeerplekken op korte loopafstand. Het is een volksstrand, geliefd bij granadinos, andaluces, gente sencilla en gitanos, en bij vecinos zoals wij.
De lichamen hier zijn over het algemeen vol, gebruind en voorzien van tattoos, bovendien blijkt de oversized zonnebril dit jaar in de mode te zijn. Johan en ik vallen een beetje uit de toon, we schuiven onze brillen even omhoog, zoeken oogcontact en genieten dan weer verder van ons uitzicht!
Achter ons zie ik het karakteristieke Spaanse tafereel van een grote sponsorparasol, met het merk "BOSCH" in rode letters erop, en daaronder een kakkineuze volslanke blonde señora in een lichtblauwe streepjesblouse. Op het mantra-laken onder de parasol ligt van alles uitgestald, van een boho strandtas en een IKEA-shopper tot kledingstukken, een koelbox en een picknickmand met een voering die bij haar blouse past.
Enigszins ingesloten en zittend in een doorgezakt klapstoeltje, met de knieën tegen elkaar geklemd, probeert de señora alle spullen in het kleine stukje schaduw van haar parasol te houden. Dat lukt net, totdat een temperamentvol armgebaar tijdens één van haar vele luide telefoongesprekken de picknickmand van de koelbox slaat, waarna de inhoud ervan de zon in rolt. Nu moet ze toch wel in beweging komen, maar dat blijkt een hele onderneming vanuit haar diepe zit en de direct boven haar staande parasolkap. Vier pogingen zijn er nodig om uit de stoel te komen en ook te blijven staan. Haar parasol ligt inmiddels ondersteboven achter haar in het zand en de beller aan de andere kant wordt geïrriteerd in de wacht gezet.
Waarnemen, kauwen, geraakt zijn, schrijven en lachen om wat er op het papier verschijnt!
Baywatch
Een windvlaag doet enkele parasols de lucht in stijgen en in zee belanden, ze worden allemaal gered en uitgeklapt. Strandgasten keren terug van de lunch, het strand wordt drukker en de lege plekken worden weer ingenomen.
Een oma met een sigaret hangend in haar mondhoek controleert of de kleinkinderen goed zijn ingesmeerd. Eén van hen krijgt een streng "¿Cuántas veces te tengo que repetir?" te horen, wordt bij de arm gegrepen en door de nog steeds rokende oma stevig ingesmeerd. Rond een ander cluster parasols zie ik een groep kinderen die tevergeefs bij hun padre zeuren om een waterfiets met glijbaan.
Vanuit zee observeer ik een hoogbejaarde opa, die het water in wordt begeleid door zijn twee bloedmooie volwassen kleindochters. Geduldig en liefdevol houden ze hem overeind bij de keien in de branding. Eenmaal in het diepe blijft hij minimaal drie kwartier ronddobberen, met een zichtbare trots op zijn gezicht vanwege de twee señoritas die hem blijven escorteren. Ondanks deze cast is dit een strandscène die voor de hit-serie Baywatch waarschijnlijk te lang zou hebben geduurd, zeker nu de opa uiterst traag uit het water komt hangend in de armen van zijn dames, en met elke badgast die hij passeert een Spaans praatje probeert aan te knopen.
De lome middag bereikt een climax wanneer Johan me met een enthousiast "Dit moet je zien!" uit een dutje laat ontwaken en me doet omdraaien, wijzend naar een tengere, pezig uitziende muchacho in een te kleine surfshort boven zichtbaar net geschoren benen. De gast die ik in beeld zie verschijnen, blijkt de trotse eigenaar van een heuse waterscooter, en het wordt snel duidelijk dat twee chicas hem proberen te overtuigen om deze aan hen uit te lenen.
We merken op dat hij het eigenlijk niet wil, maar zien hoe de charmes en het gegiechel van de dames hem toch doen zwichten. Zo staat hij even later half in het water, nerveus plukkend aan zijn short, uitleg te geven over het gebruik van zijn waterscooter. Na een peut gas scheurt deze weg. De chicas gillen het uit van opwinding en hun haren wapperen in de wind, de waterscooter gaat uit het zicht en blijft behoorlijk lang buiten beeld.
Met de rechterhand tegen zijn voorhoofd speurt de muchacho ijsberend door de branding naar de horizon, terwijl hij telefonisch contact met de chicas probeert te leggen. Het blijft zonder succes. Pas veel later arriveert er een soort ANWB Wegenwacht-reddingsboot – Johan zegt: “Ik wist niet dat zoiets bestond.” – en daarachter, aan een touw, wordt de waterscooter met de twee chicas erop voortgesleept. Het volle strand kijkt toe hoe de muchacho gehaast op het gevaarte klimt en tevergeefs probeert de motor te starten. De chicas kijken niet meer om en spoeden zich naar chiringuito La Bonita. De reddingsboot met daarachter de dode waterscooter vaart langzaam westwaarts. Aan het einde van de middag zal de ontgoochelde eigenaar zich waarschijnlijk met aanhanger bij de launch ramp nabij het centrum moeten melden om zijn trotse maar kapotte bezit op het droge te trekken.
Als Playa de Pozuelo tegen 19.00 uur gevuld is met Andalusisch geroezemoes en een zoveelste waterfiets met glijbaan de zee op gaat, besluiten Johan en ik het strand te verlaten. Tegen de stroom in vertrekken we huiswaarts.
Op 24 augustus is het alweer vier jaar geleden dat mijn zus overleed, en zoals elke dag sta ik ook deze ochtend stil bij deze foto van Meris. Een tijd geleden ontstond er een gedichtje in mijn hoofd. Komt ´ie:
Nou, de zomer is echt begonnen hoor!
Onze Spaanse vecino links haalt na 11 maanden toch het zeil weer van zijn zwembad en is continu bezig om het water kristalhelder te houden. Bij thuiskomst zien we zijn vrouw voorzien van een bloemenbadmuts haar baantjes trekken, zoals ze dat eigenlijk elke dag na de siësta doet. “Buenas tardes,” klinkt het in koor. Het sportieve Amerikaanse gezin aan de overkant van de straat, dat we vaak fanatiek zien basketballen, voetballen en tennissen in de tuin, en dat we dagelijks begroeten tijdens het uitlaten van Mèlo, moeten we al een tijdje missen. Hun villa wordt deze maand bezet door Spaanse families die in Almuñécar vakantie komen vieren. Ook daar wordt flink geplonsd en feest gevierd! Bij thuiskomst van het strand spoel ik het zand van mijn lijf onder de buitendouche op de urbanisatie en neem óók een verfrissende duik.
Binnen blijven ramen en deuren gesloten en draait de airco om ons fris en koel te houden. Na een drukke ochtend met een gastenwissel en een warme middag op het strand zijn we inmiddels voldoende afgekoeld en maken we ons klaar voor een avondwandeling met Mèlo over de Paseo.
Vandaag is het Día de la Virgen de las Maravillas, oftewel Maria-Hemelvaart, een vrije dag in Spanje en dé feestdag van Almuñécar: met een beroemd vuurwerkspektakel tegen middernacht en een fraai verlicht historisch zeilschip dat te water wordt gelaten, met een Mariabeeld aan boord. Bij Playa de Pozuelo draaien we de Paseo op en merken meteen dat we ons bevinden onder een gesoigneerde menigte die zich richting het oude centrum begeeft, waar op het stand het vuurwerk zal worden afgestoken. We passeren Bar Ortega, waar Viktor, die ik in mijn blogpost Sexitanos introduceerde, de deuren gesloten houdt – iets wat hij, valt me op, vaker doet sinds de politiecontrole waarover ik schreef.
Halverwege de Paseo, bij het waterpark Aqua Tropic, besluiten we om te keren, want Mèlo is helemaal geen fan van vuurwerk. Tegen de stroom in, terug naar huis, de menigte tegemoet lopend, valt het ons pas echt op: de prachtig uitgedoste vrouwen in lange, kleurrijke gewaden, met zorgvuldig geschminkte gezichten en in style gekapte haren, vaak vastgezet met donkere zonnebrillen – hoe groter, hoe beter – en de mannen met strakgetrokken krullen in polo's of linnen overhemden, korte chinos en loafers. En niet te vergeten, de opgedirkte kinderen groot en klein met ijsjes in de hand die dit festijn mogen meemaken. De Spaanse gesprekken, de geur van verschillende parfums en de aanrakingen van mensen die vier rijen dik naast elkaar flaneren, terwijl wij ons door de menigte wurmen, maken dit tot een feest voor alle zintuigen.
Een verfrissende ochtend met natte voeten, samen met de familie, tijdens een avontuurlijke wandeling door de Río Dúrcal. Achter het dorp Dúrcal, in de Lecrínvallei, stroomt een rivier met kristalhelder, koud water uit de Sierra Nevada. De rivier heeft stroomversnellingen en watervallen, waaronder de Salto de Agua Los Bolos, naar welke de ongeveer 3 uur durende route is genoemd.
Tegen de stroom in
Stroomopwaarts gaan we niet alleen op de Paseo, maar ook regelmatig overdag, soms met familie en vrienden, op zoek naar verkoeling in watervallen en natuurlijke zwembaden. Andalusië biedt zo veel meer prachtigs dan alleen strand en stad, zoals is te zien in de vijf filmpjes van waterroutes die ik recent heb geschoten en eerder plaatste op social media:
- Ruta Río Verde in het achterland van Almuñécar, in het Natuurpark Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama (Instagram filmpje – Facebook filmpje)
- Ruta de Los Bolos bij Dúrcal in de Lecrínvallei, in het Natuurpark Sierra Nevada (Instagram filmpje – Facebook filmpje)
- De waterval "Arroyo del Alcázar" in de Lecrínvallei tussen de dorpen Conchár en Dúrcal (Instagram filmpje – Facebook filmpje)
- Sendero de la Pavilla, vanuit het mooie dorp Nigüelas in de Lecrínvallei het Natuurpark Sierra Nevada in (Instagram filmpje – Facebook filmpje)
- Ruta Callejones del río Santo in Albuñuelas, helemaal aan het einde van de Lécrinvallei en daarom "de kont van de vallei" genoemd (Instagram filmpje – Facebook filmpje)
Regelmatig ontdekken we dat we een afslag hebben gemist: dan houdt het pad ineens op, stuiten we op een ravijn of lopen tot de oksels door het water met Mèlo opgetild tot boven het hoofd. Johan kijkt me in zulke situaties steevast hoofdschuddend aan, terwijl ik, sowieso rood aangelopen, probeer onze locatie te bepalen – iets wat op deze afgelegen plekken natuurlijk vrijwel onmogelijk is zonder 4G-dekking.
Met vrienden en vecinos Sebastian en Perry maken we een autorit door de achtertuin van Almuñécar, wat op zich al een bijzondere ervaring is. En dan volgt een spectaculaire hike en een verfrissende duik in de Río Verde, absoluut één van de verborgen parels van Granada. Gracias a los amigos voor een geweldige ochtend die wordt afgesloten met een lunch! Cheers!!
De Filemon van tv
Buiten de waterwandelingen, lunches, strandbezoeken en het beoefenen van en kijken naar sport – nee, van het EK en de Olympische Spelen op tv missen wij niets – hebben we veel gastenwissels, die meestal amusant en interessant zijn. De afgelopen week hadden we echter twee aankomsten om 02.30 uur ’s nachts en komende zaterdag staat vol gepland met invitados in twee huizen en vertrekkers uit twee andere. Johan keek juist zo uit naar de familiereünie van de familie Pastoor in Brabant, bij zijn nicht Rian, maar helaas heeft hij vanwege de drukte moeten besluiten om niet af te reizen. Ik, Reijer, kan het natuurlijk niet alleen.
Zelf werk ik nog steeds gestaag aan een frisser uiterlijk met bootcamps op het strand, en zo besluit ik ook afscheid te nemen van de altijd vettige brilglazen op mijn neus, deze in te ruilen voor lenzen en bij de opticien naar binnen te stappen. Thuis, terwijl ik worstel met het in- en uitdoen van de lenzen, zie ik in de spiegel Johan achter me staan, starend naar mijn zwetende voorhoofd en tranende ogen. “Ik kan dit echt niet aanzien,” hoor ik hem zeggen. Bovendien blijk ik ineens een leesbril nodig te hebben voor het lezen op mijn telefoon, iets wat ik niet weinig doe. Dat was niet de bedoeling! Met een frons op zijn gezicht kijkt Johan toe hoe ik gefrustreerd, maar vooral teleurgesteld de lenzen in de vuilnisbak deponeer.
De Andalusische zomer loopt bijna ten einde en we beginnen steeds meer uit te kijken naar de overdracht van onze Casita Lolapaluza aan amigos Marja en Gert-Jan. En ja, we fantaseren zelfs al stiekem over het te koop zetten van Casita Klein Zwitserland. Ook de overdracht van onze nieuwe aankoop (link naar foto´s) in het Casco Histórico van Salobreña nadert snel. We dineren regelmatig bij Restaurante Pesetas, schuin tegenover ons nieuwe huis, zodat we er alvast naar kunnen kijken en het aan vrienden en familie kunnen laten zien. Op één van deze avonden zit de verkoper toevallig aan de tafel naast ons, en zo leert ook hij onze nieuwsgierige aard kennen.
Dan breekt de avond aan waarop Eva, onze Rotterdamse vriendin en binnenkort ook buurvrouw in Salobreña, de barbecue op het terras van haar mansion in de oude stad gaat aansteken. Enkele jaren geleden, tijdens een eerste online kennismaking toen Johan op zoek was naar lokaal advies over een goede internetprovider voor Villa Merise, leerden we Eva kennen. Dit jaar hebben we haar en haar gezin ook persoonlijk ontmoet. “Er komen ook andere vrienden,” lezen we in een WhatsApp-bericht. Om de één of andere reden maakt dit ons extra nieuwsgierig naar de avond, en we voelen al een positieve energie voor de ontmoeting met voor ons onbekenden uit Salobreña.
Johan gaat me voor de trap op en wordt enthousiast verwelkomd door Eva, die de deur naar het terras voor hem opent. Ik hoor een “Hallo, ik ben Filemon!” gevolgd door “Ik ben Johan!” Wanneer Johan opzij stapt, schud ik de uitgestoken hand en hoor opnieuw: “Hallo, ik ben Filemon!” Het blijkt dé Filemon van tv. Deze ontmoeting had ik niet verwacht. Beduusd volg ik Eva om haar nieuwe zwembad te bewonderen en de andere aanwezige familieleden te begroeten. Vijf minuten later zitten we gezellig rond een grote loungetafel. Johan neemt plaats naast Filemon en vraagt direct: “Zo, wat doe jij tegenwoordig?” Al snel gaat het gesprek over hoe elk stel elkaar heeft ontmoet, hoe lang geleden dat was, en waar de beste wijnen van Spanje te vinden zijn. Filemon draait samen met Eva’s vriend nog een hamburgertje om, en ik geef Eva een high five, beiden met een glas in de hand, omdat we gemeenschappelijke interesses ontdekken.
Het is een sprookjesachtige avond op dit prachtige dakterras, onder het gele maanlicht en het schitterend verlichte Arabische kasteel. We zien de zwaluwen in de gaten van de historische stadsmuren duiken, horen het gespetter van de kinderen van beide gezinnen in het zwembad, en het geroezemoes vanaf de omliggende dakterrassen. Het uitzicht op de bijzondere stad, de bergen en de zee maakt de avond helemaal compleet.
Na een "Gracias!" en een "Hasta luego!" rijden we geamuseerd terug naar Almuñécar. Johan zit weer achter het stuur, want ik heb opnieuw een wijntje te veel op. Thuis in Almuñécar, genieten we van waar we nu staan en verheugen we ons op wat komen gaat, inclusief de geplande ontmoetingen met zowel bekende als onbekende gasten.
Adios uit warm Andalusië!
