Sexitanos
Almuñécar, 21-jul 2024, Reijer Staats
Aan de palmenboulevard van de Paseo de Velilla staan appartementengebouwen, tien tot vijftien verdiepingen hoog en charmant in hun lelijkheid. Eén daarvan, met de exotische naam "Inti Yan Ipanema," heeft een uitnodigende entree met glimmend edelmetaal. Door het glas van de pui zijn de gepoetste grijswitte marmeren vloer en tropische potplanten in de hal zichtbaar.
Wanneer Johan en ik passeren, verschijnt in de deuropening een breed lachende oudere hombre in een felroze merkpolo, met aan zijn zijde een kortharige gevlekte hond. Hij heeft er zin in! Een señora in Ibiza-jurk en met een te grote zonneklep op haar vettige zwarte krullen, baant zichzelf zichtbaar geïrriteerd een weg door de entree, loopt op tegen de hombre, raapt zonder iets te zeggen haar maxistrandtas weer op en trekt nors haar pluizige witte toy poedel mee naar de nog openstaande lift.
Sexitanos en Almuñequeros, beide benamingen worden gebruikt voor de inwoners van Almuñécar, onze nieuwe woonplaats. Sexi was de naam van Almuñécar tijdens de Fenicische periode en de Romeinse tijd. Gôh, waarin zou de oorsprong liggen? Almuñécar komt van het Arabische Al-Hins-Al-Monacar: de plek omgeven door bergen! Hieronder het uitzicht vanuit één van de appartementen op de Paseo de Velilla, de locatie van deze blogpost.
Bar Ortega
Op straatniveau van "Inti Yan Ipanema," ingeklemd tussen twee buurtsupers, ligt onze bestemming van vanavond: Bar Ortega. Het is 20.00 uur en het barpersoneel is nog bezig met het opstapelen van het lunchterrasmeubilair. We nemen plaats en zien de hombre in het felroze enkele leeftijdsgenoten begroeten.
Kordaat komt uitbater Viktor onze bestelling opnemen. Met zijn donkere vierkante gezicht en grijzende haar in een nonchalant dun staartje doet hij ons aan een indiaan denken. "¿Dos Cuba Libre, amigos?" roept Viktor uit, ons vriendelijk aankijkend door de leesbril laag op zijn neus, gevolgd door een hoofdschuddend "¡Madre mia!" wanneer Johan slechts om een cerveza sin alcohol vraagt.
Strandgangers stromen toe; sommigen ploffen neer op het terras, anderen duiken de buurtsupers in of verdwijnen in "Inti Yan Ipanema." Velen komen het gebouw juist uit om bij Bar Ortega een aperitief te drinken. Viktor en zijn serveerster, een slanke nerdy señorita in een strakke spijkerbroek, hebben het er maar druk mee.
De hombre in het felroze is druk in gesprek met zijn amigo´s. Een man met pet en grote buik in een legershirt, die zo-even tevoorschijn kwam uit de Farmacia, schuift ook aan en begint met grote armgebaren verslag uit te brengen over de borsten van de apothekersvrouw. Uit de verdere verhalen maken wij op dat alle amigo´s een gezamenlijk dienstverleden bij de Guardia Civil hebben.
Aan het einde van haar dienst, onderweg naar haar scooter, passeert de serveerster de man met pet. Ze trekt zijn aandacht met een handgebaar en zegt: “Hé, ik hou van jou!” terwijl ze een hart met haar handen vormt. Ze zet haar pothelm op, geeft gas en vertrekt.
Met een nieuw schilderij "de strandwandeling" het weekend in! Johan en Mèlo prachtig vereeuwigd door Erik Somers
Zonder gêne
Er lijkt rivaliteit te bestaan tussen de twee buurtsupers naast Bar Ortega. Het winkeltje aan de linkerkant blijft rustig en we zien de eigenaresse, nadat zij haar appels heeft opgepoetst, in de deuropening ongestoord naar de nagels van haar uitgestrekte hand staren. Van de supermarkt aan de rechterkant, waar boven de toegang de Engelse vertaling “Edible store” staat geschreven, reikt de rij klanten in badkleding inmiddels tot op het terras van Bar Ortega en producten zoals kersen, meloenen en bier vinden gretig aftrek.
Mijn blik dwaalt over het terras en ik zie een jong stel met de moeder van één van hen plaatsnemen. Ze zien er nogal futloos uit na wat een lange stranddag moet zijn geweest. De jongen, die een lichtverbrand gezicht heeft, draagt zijn natte handdoek nog om de nek en het meisje, gekleed in een klein strandjurkje, begint aan zijn neus te pulken. Zijn gezicht vertrekt terwijl zij een bolletje vormt van hetgeen ze zojuist heeft uitgeknepen en het tussen duim en wijsvinger aan haar vriend laat zien. Ze begint te giechelen.
Ondanks dat het hen niet kan zijn ontgaan dat ik hen aanstaar, lijkt het stel ongegeneerd van dit ritueel te genieten. Ondertussen staan op de Paseo de Velilla de auto’s dubbel geparkeerd, wordt er ongeduldig getoeterd en luidruchtig “¡Coño!” geroepen. Langs onze tafel passeert een groep halfnaakte jongens, dik en dun, met hun T-shirts over de schouder geslagen, en we zien meerdere van hen naar het kruis grijpen om één en ander goed te leggen. Nee, schaamte voelen in het openbaar, het lijkt de Spanjaard vreemd.
The calm before the storm #summervibes #españa #euro2024
Policia local
Er ontstaat reuring wanneer twee agenten van de policia local komen aangelopen: de één kaal met tatoeages, de ander met een donkere kuif, maar beiden imposant gespierd. De twee gaan Bar Ortega in, waar Johan hen een ingelijste vergunning aan de muur ziet inspecteren. Met een rood aangelopen gezicht verschijnt iets later Viktor op het terras, terwijl de hombres in het felroze en met de pet juist naar binnen gaan om zich te mengen in de consternatie. De agent met de kuif neemt nog enkele foto’s van het terras: de bezoekers, waaronder wij, moeten er ook op staan. Dan wuift hij naar zijn maat en vertrekken ze in hun dienstauto: een Dacia Duster met zwaailicht.
Johan, die onderweg naar het toilet ook een snelle blik op de vergunning werpt, weet me te vertellen dat er maximaal 26 gasten op het terras van Bar Ortega zijn toegestaan. Stoelen tellend kom ik echter al snel tot 46, nog exclusief de uitbreiding van het lunchterrasmeubilair dat bij onze aankomst werd opgestapeld. Wie heeft er geklikt? Wij voelen ons ondertussen Statler en Waldorf van de Muppetshow, die vanuit een bevoorrechte positie langzamerhand tot afsluitend commentaar komen. Afgaand op het tumult onder de oud Guardia Civil amigo´s en de naar "Inti Yan Ipanema" wijzende vingers, kan het niet anders dan dat het de geïrriteerde norse señora met de te grote zonneklep is geweest, de bovenbuurvrouw van Bar Ortega.
Ondanks dat in enkele Spaanse steden wordt geprotesteerd tegen massatoerisme, ervaren wij op deze avond aan de Paseo de Velilla een nostalgische Spaanse vakantiesfeer en lijken we de enige buitenlanders te zijn. Wanneer ik ons blog onder de aandacht breng in de Facebookgroep “Emigreren naar Spanje” en de comment "Geen migratiestroom bij jullie?" lees, antwoord ik dus met nee, er in mijn naïviteit van uitgaande dat de vraagstelster doelde op migranten uit Nederland en België.
"Goedemorgen!" Onderweg naar huis van het sporten word ik gebeld. Het is Johan, die met de verrekijker op het terras staat: "Ga naar Playa Pozuelo! Dolfijnen!" Sta ik me zomaar ineens een kwartier lang aan een groep van minimaal 40 jagende dolfijnen te vergapen. Geen mooier begin van de dag! Waar ze zaten? Rond de donkere streep die rechtsachter de zeilboot tot de rechterkant van onderstaande foto loopt.
Toeval bestaat niet
Dan kondigt zich spontaan bezoek aan. Niet alleen komt Francis, Johans zus, die een werkgerelateerde teambuildingactiviteit in Málaga organiseert, na afloop daarvan enkele dagen bij ons logeren.
Ook mijn zwager laat weten een last-minute naar Almuñécar te hebben geboekt en in een appartement aan de Paseo de Velilla bij ons om de hoek te verblijven: samen met zijn nieuwe vriendin. Zijn bericht raakt me. Hoezeer gun ik Martin, bijna vier jaar na het overlijden van Meris, een nieuwe fase met een nieuwe partner. Toch voel ik spanning om haar te ontmoeten. Vanaf ons terras zien we Martin en zijn vriendin aankomen. Ik open de poort en het voelt eigenlijk direct vertrouwd.
Halverwege de avond bij La Bonita Beach zien we de zon in zee zakken en hoor ik Johan de ultieme vraag stellen: “Waar kom je oorspronkelijk vandaan?” Het antwoord “Zwijndrecht!” doet Johan opveren en glunderend uitroepen: “Ik wist het!”
“Pastoor, toch? Het kleine broertje van Francis!” is haar reactie.
“Ik heb een verrassing voor je,” zegt Johan tegen de vriendin van mijn zwager: “Francis komt morgen ook!” De dames blijken elkaars middelbare school- en hockeyvriendinnen te zijn, die elkaar uit het oog waren verloren.
Er worden alvast foto’s geschoten en naar Francis gestuurd en natuurlijk worden enkele etentjes ingepland om deze toevallige hereniging na 35 jaar te vieren. Zo kom ik eindelijk ook eens binnen in één van die appartementengebouwen aan de Paseo de Velilla, waar het op de tiende verdieping van een prachtig uitzicht genieten is!
Wederom blijkt: it´s a small world, maar Zwijndrecht is big!
Reflectie...
Verano
Onze eerste Andalusische zomer in Almuñécar is aangebroken. We passen ons ritme aan, gaan later naar bed, staan vroeg op en houden af en toe een siësta om optimaal te genieten van de koelere uren.
Onze casitas Lolapaluza en Klein Zwitserland in de Lecrínvallei zijn voor langere termijn verhuurd, en in Casa Larimar en Villa Merise wisselen onbekende Airbnb-gasten uit alle hoeken van de wereld elkaar af met bekende oud-collega's, vrienden en familie, vooral uit Nederland. Het is een tijd vol afwisseling, gezelligheid en leermomenten.
Af en toe bezoeken we de Lecrínvallei en ontmoeten daar vrienden zoals Javier, een voormalige huisarts uit Londen met roots in Galicië. Zijn levenslust en interesse in de traditionele Spaanse keuken, kunst en architectuur inspireren ons. Bovendien zingt hij elk chanson uit de playlist van onze amigo´s Hans en Machteld, waar we te gast zijn, gepassioneerd mee.
Javier blijkt ook een bekwaam acupuncturist te zijn. Nadat ik hem heb verteld dat ik vanwege de korte nachten mezelf tijdens de bootcamp weer eens heb geblesseerd, pakt hij mijn arm, drukt ferm op een pijnlijk punt onder mijn elleboog en knijpt hard tussen mijn duim en wijsvinger. Ik slaak een zucht en voel de pijnlijke steek van de blessure in mijn nek wegtrekken.
Javier sluit af: “Mocht je me nog een keer nodig hebben? Thuis heb ik ook allemaal naalden liggen.”
Ontspannen rijden we terug naar Almuñécar, althans Johan, want ik heb al een paar wijntjes op. Het is fijn om thuis te komen. Morgen vroeg weer op vanwege een gastenwissel. Wij zeggen: "Hasta luego en cheers op een mooi vervolg van de zomer!"
Reijer en Johan
