Fernando
Almuñécar, 7-aug 2022, Reijer Staats
Verwachtingsvol, en daardoor niet helemaal onthaast, staan we te wachten in de brede schaduw van een palmboom voor een gesloten makelaarskantoor aan de Paseo de Velilla, het eerste stuk van de lange boulevard van de badplaats Almuñécar. We hebben een afspraak en ik heb al een paar keer aangebeld en telefonisch contact gezocht. Maar tevergeefs. Johan en ik kijken elkaar ongeduldig aan. Een opgevoerde Vespa scheurt voorbij en de bestuurder parkeert deze achteloos op de stoep voor de deur van het kantoor. De pothelm gaat van zijn hoofd en twee bling-bling ogen boven een witte glimlach kijken ons aan: “¿Reiger? Soy Fernando.” Ik schud de uitgestoken hand. Fernando lijkt zo uit een aflevering van Anita Witziers Memories te zijn gestapt, waarin hij zojuist nog figureerde als Spaanse casanova, maar wel uit lang vervlogen tijden. Voor ons echter, leidt deze vrolijke caballero een nieuwe episode in van ons Spaanse emigratieavontuur. Het is tijd voor een recap na een bijzonder hectische periode...
Life’s a garden. Dig it. Potplanten verhuizen naar Casita Klein Zwitserland.
It has been a while...
Het leegruimen en de overdracht van de verkochte Casa Una Más in de tweede week van juni verloopt gesmeerd, maar onze wens om de inboedel direct naar onze gerenoveerde Casita Klein Zwitserland te verhuizen blijkt niet haalbaar en niet praktisch. De verbouwing van de casita kent namelijk de nodige tegenslagen, zoals je die alleen tegenkomt in het programma Ik Vertrek: in het weekend voordat onze eerste gasten arriveren is de benedenverdieping namelijk nog één grote bouwput. Als escape stallen we onze meubels dan maar tijdelijk in de garage van Villa Merise, 30 kilometer verderop.
Gelukkig voelt onze aannemer Pablo nu ook enige druk en ’s maandags worden dan eindelijk het plafond geplaatst, de muren gepleisterd en de keuken en binnendeuren geïnstalleerd. Op dinsdag gaat vervolgens de schilder aan de slag, die wij zo nu en dan onhandig voor de voeten lopen tijdens het inhuizen van de inboedel. Woensdagochtend vroeg kunnen Johan en ik eindelijk los en ongecoördineerd aan de slag met de inrichting. Om 16.00 uur moet het af zijn, want dan verwachten we de eerste gasten: Wordfeud-vriendin Irma en haar man Dirk Jan uit Oss.
Ik hang de lampen op en boor gaten in de muren om het geheel op te leuken met o.a. schilderijen en Moorse items, terwijl Johan op de bovenverdieping de slaapkamers en de badkamer gereed maakt én het toilet doorspoelt. Oeps! Er sijpelt water uit één van de schroefgaten achter de zojuist opgehangen Moorse tegeltjes. De moed zakt me echt in de schoenen. Johan en ik kibbelen zoals gebruikelijk over de prioriteit of niet prioriteit van zowat iedere klus en hoe die uit te voeren, en niet zonder stress bel ik vervolgens Irma met de vraag of ze toch alsjeblieft pas om 18.00 uur zou willen komen aanwaaien in plaats van het eerder afgesproken tijdstip. “Geen probleem hoor jongens! We gaan eerst wel naar de Mercadona!”, hoor ik aan de andere kant van de lijn.
Casita Klein Zwitserland. Step by step, Bit by bit, Stone by stone yeah, Brick by brick (Annie Lennox)
In de week rond de oplevering van de casita gaat Spanje gebukt onder een vroege hittegolf, die op een enkele dag na pas in november weer ten einde zal zijn, althans volgens de diverse Spaanse weermannen en -vrouwen. Wij maken lange en plakkerige werkdagen en tegelijkertijd leren we het reilen en zeilen in het karakteristieke straatje aan de boomgaarden rond het meer van Béznar kennen. De vecinos maken op hun beurt kennis met ons als toch wel gehaaste en zwetende holandeses. Dat hier in de luwte van de Sierra Nevada een heerlijk microklimaat heerst wisten we al, maar van kersenboer Isindro komen we nu ook te weten dat het er maar 3 dagen per jaar winter is. Na de siësta zie ik de caballero heel relaxed en met ontbloot bovenlijf in zijn bordeauxrode en gebutste Opel Astra stappen en naar zijn landje vertrekken. Met Isindro’s vrouw, de buurvrouw die we tot nu toe altijd "het kattenvrouwtje" noemden, maak ik kennis bij de lokale bezorgbakker die dagelijks stipt om half 10 het straatje in zijn Berlingo aandoet. Rosa, zoals het kattenvrouwtje blijkt te heten, leent me heel lief een paar munten omdat deze bakker geen briefgeld accepteert.
Tussen het huis van Rosa en Isindro en onze casita ligt de doorgang naar een patio vol met spelende katjes en terracottapotten met vetplanten en geraniums. Er blijken enkele voordeuren op de binnenplaats uit te komen, zoals die van casa nummer 21, waar echter geen leven te bekennen is. Vanuit een andere, ongenummerde, deur betreedt regelmatig een nogal jongensachtige señorita de patio. Ze vertoont een sterke gelijkenis met Harry Potter dankzij een brilletje en peenhaar, maar ze kleedt zich als een Ciske de Rat met bretels op een bermuda, te grote schoenen en een petje schuin op het hoofd. Al voorbijlopend gluurt Ciske steeds nieuwsgierig door onze lichte grijsblauwe openslaande deuren naar binnen en telkens als we haar opmerken en begroeten kraamt ze iets onverstaanbaars uit, volgens Johan "krijg allemaal de kolere" en loopt daarop onverstoord maar stoer het straatje uit.
De huisnummering is hier wederom op zijn Spaans, dus absurd: casa nummer 11 van Rosa en Isindro ligt onlogisch tussen casa nummer 19 (links) en patiohuis nummer 21 en onze casita op nummer 23 (rechts). De vecinos informeren me dat zij wel glasvezelinternet hebben en daarop bel ik direct met provider Movistar om ook zo’n abonnement af te sluiten. “Dus u wilt dat wij de kabel van nummer 11 helemaal naar 23 doortrekken? No caballero, die afstand is écht te groot!”, deelt de callcentermedewerkster mij mede. Met een klein Spaans praatje lukt het me gelukkig om haar te overreden en dit misverstand de wereld uit te helpen, en terwijl de technico’s van Movistar ons huis van glasvezel voorzien, zie ik hoe Rosa en Ciske, samen met de thuishulp, een oud tandeloos omaatje in rolstoel over de drempel dragen om haar in de patio te laten luchten tussen de vetplanten, geraniums en de aanwezige, spelende kittens.
Het is vijf voor 6 en voor ons 2 voor 12, Irma en Dirk Jan appen dat ze er bijna zijn. Ik heb nog 5 minuten de tijd om enkele foto’s voor de website te schieten en het volgende (one take) YouTube filmpje te maken: Casita Klein Zwitserland bij water met uitzicht in het échte Andalusië!
La Caleta de Salobreña
In mijn blogpost Van Zee- tot Hemelsblauw schreef ik al over onze wens om ons basiskamp deze zomer aan de kust in La Caleta op te slaan, én dat deze wens realiteit aan het worden was. Het zou alleen nog wachten zijn op enkele formaliteiten. Inmiddels hadden we ons eigen woonhuis Guesthouse Lolapaluza al goed verhuurd als vakantiewoning voor privégebruik. Nu het 15 juni is, de dag waarop de huur-koop constructie voor het huis in La Caleta in had moeten gaan, staan de handtekeningen van de verkopende erfgenamen uit Barcelona echter nog steeds niet onder een contract. Ik word nu echt nerveus.
Volgens onze jurist staan de verkopers helemaal niet te popelen om de door de makelaar voorgestelde huur-koop overeenkomst met ons af te sluiten. Ook wordt het duidelijk dat er enkele erfgrenzen in het kadaster niet kloppen en blijkt het huis ongeregistreerd te zijn. Hoe goed zal dit het doen in een aflevering van Het roer om, bedenk ik me nu. Als ook de deadline van 1 juli verstrijkt en wij de hete adem van de eerste huurders van Guesthouse Lolapaluza bijna letterlijk in onze nek voelen gaan de erfgenamen alsnog akkoord met huur-koop, maar dan wel tegen een 6% hogere koopsom en een flinke maandhuur. De maat is nu echt vol voor ons, ja de spreekwoordelijke druppel. We zijn er klaar mee! Johan en ik trekken de stekker uit de aankoop, maar met flinke onvoorziene consequenties voor ons: over 5 dagen zijn we dakloos midden in het Spaanse hoogseizoen!
Het is altijd een groot genot om een bezoek te brengen aan de vriendelijke makelaar met het huis in La Caleta in haar portfolio en aan haar kantoor, Pargo Villas, een prachtig landmark met gastvrije dames achter de balies! Een introductie hebben we niet meer nodig, alle dames daar kennen deze Nederlandse eager buyers met hun dwingende en soms te moeilijke vragen inmiddels wel. Het komt altijd goed zeggen ze. Echter zodra we de deur uitlopen en de drempel over zijn, wordt er niet of nauwelijks gereageerd op onze telefoontjes, appjes en verzoeken. Wat blijft is radiostilte… Hebben wijzelf dan niets geleerd van onze blogpost Droomhuis in Spanje zoeken?
Enigszins gefrustreerd maar ook opgelucht, en onder het genot van een glas rode wijn, leggen Johan en ik die avond allereerst de verhuuragenda’s van onze casa’s maar eens naast elkaar om uit te puzzelen hoe en vooral wáár we de tijd tot halverwege oktober gaan doorbrengen. We hebben immers de komende periode in onze verschillende casa's veel gasten. Dus weinig opties. Met hulp van onze lieve vrienden Sebas & Perry en Marja & Gert-Jan, die ook huizen in de vallei bezitten, krijgen we de planning, bezetting en ons onderkomen voor elkaar. Daaropvolgend speuren we direct het internet af naar alternatieve passende koopwoningen. Het wordt een lange alcoholische avond achter de laptop. De volgende dag vind ik meer dan 1 lege wijnfles op het aanrecht.
Verkoelende waterroutes in de Lecrínvallei... voor wanneer het heet onder de voeten wordt.
Fernando
Fernando zet zijn helm weer op, scheurt op zijn Vespa voor ons uit en gebiedt ons om hem te volgen. Op de eerstvolgende hoek aan de playa stopt de vlotte prater echter alweer abrupt en zwaait naar een flamboyante señora in een Citroën Cactus. Het wordt ons duidelijk dat zij de bezichtiging van Fernando overneemt. Wij moeten haar volgen, terwijl zij nog een flink tandje bijzet de heuvels op. Nadat we zijn uitgestapt stelt de dame met spiegelzonnebril op haar neus, gekleed in een zwierige maxi Ibiza jurk op jute sleehakken, zich voor als de vrouw van Fernando: “Eloisa, you know, just like in the song.” Ze gaat ons voor door de met subtropisch groen geflankeerde straat en opent de poort naar de terraswoning van ons verlanglijstje.
Zodra Johan en ik het panoramaterras oplopen, worden we overvallen door de prachtige vergezichten over de stad Almuñécar, de Middellandse Zee en de vallei met tropische fruitbomen, die als een Rio Verde van de bergen naar zee loopt. Eenmaal binnen blijkt het ook een heerlijk licht huis met veel ramen en vistas, een living met zeezicht door de schuifpui, 2 slaapkamers en een ruime keuken en badkamer. Wij zijn natuurlijk al lang verkocht en super gretig, terwijl Eloisa voor de vorm nog de intelligente kritische vragen voorgelegd krijgt, die je normaal gesproken aan een makelaar stelt.
Het interieur glimt aan alle kanten en in de living en de master bedroom hangen twee metersbrede en -hoge spiegels, beide in een kolossale rijkversierde metalen lijst. De inboedel komt ter sprake vanuit onze wens dat het huis natuurlijk wel leeg opgeleverd moet worden. Eloisa, die mijn vraag blijkbaar niet helemaal heeft begrepen, smeekt of ze de pornospiegels, wat het in onze ogen althans zijn, toch alsjeblieft mag houden. Over de twee items vertelt ze namelijk dat het overblijfselen uit haar populaire karaokebar zijn, die na de lockdowns bankroet is gegaan. Begrijpen we dit nu goed? Eloisa blijkt niet alleen makelaar en de vrouw van Fernando te zijn, maar is ook nog eens zelf de eigenaresse van deze casa met uitzicht!
De onderhandelingen starten na een toer door de wijk en langs de twee gemeenschappelijke zwembaden, en worden als volgt ingezet onder de snikhete zon bij de infinity pool: “I like you and I want you two to buy my house! But for a good price of course. I will give you a little present. But, I am still a business woman!” Eloisa zegt ons bod met Fernando te bespreken en tegen de avond ontvangen we een verlossend telefoontje, we zijn rond. We zijn weer geslaagd op de Spaanse woningmarkt!
Enorm genietend van de vakantie vibe in Almuñécar, lopen we met het zweet gutsend over onze ruggen nog geen 10 dagen later richting de notaris door het kleurige en levendige centrum, met smalle straatjes en grote plazas vol met luidruchtige Spanjaarden, nieuwsgierige toeristen, gezellige families, eettentjes en winkeltjes. Het kan dus wel snel! Bij de notaris aan tafel, in de koele aircolucht, en met de te signeren escritura onder haar neus, werpt Eloisa een blik op haar Fernando, wiens bling-bling ogen, witte glimlach en goedkeuring haar in tranen doen uitbarsten. Ze gaat rechtop zitten en steekt haar beide handen uit richting ons aan de andere kant van de tafel, Johan en ik grijpen ieder één hand en in deze Tantra-kring slaakt Eloisa een diepe zucht en ondertekent theatraal het document.
Casa Larimar, genoemd naar de zee- tot hemelsblauwe edelsteen die innerlijke rust en tevredenheid geeft en je ervan bewust maakt dat je de architect bent van je eigen leven. Wat ons betreft weer een perfecte plek om te onthaasten!
Luis
Alle noeste arbeid rond de verbouw-, verhuis- en aankoopperikelen gaan gepaard met gezelligheid met vrienden, familie en (terugkerende) gasten, o.a. tijdens verkoelende waterroutes in de Lecrínvallei en bij onze favoriete restaurants zoals El Molino del Puente bij een watermolen in het bos langs de Rio Dúrcal, het best bewaarde culinaire geheim van de regio, én bij de relaxte chiringuito La Primera Ola in Almuñécar, waar ik altijd onder codenaam Reynaldo een vast tafeltje reserveer en waar de altijd sympathieke serveerster inmiddels weet dat ik standaard graag start (!) met een clara límon sin alcohol en Johan met een agua con gas. Aan het idyllische Playa de Tesorillo word ik door de Van Staveren/Pastoor nichtjes omgepraat om van een rots in zee te springen en bij restaurant La Bahía aan het strand van Salobreña moet de jaarlijkse familie Tik Tok persiflage, dit keer van een scène uit Gooische Vrouwen, worden geschoten.
Dit alles speelt zich af tegen de achtergrond van een situatie die ik zelf best lastig vind. Op Sociale Media kom ik namelijk in contact met een jonge kerel, die vanwege zijn relatiebreuk en verhuizing, een nieuwe baas voor zijn guapo, hond Luis zoekt. Buiten een enkele Spaanse jager, en daar wil je je hond volgens hem niet aan afstaan, was er tot nu toe niet bijster veel animo voor zijn Luis geweest. Op een warme vrijdag waarop de 40°c wordt aangetikt, leggen Johan en ik een meer dan 400 kilometer lange rit af naar de regio Castillië-La Mancha om kennis te maken met de guapo. Halverwege de rit trekt de airco het niet meer, en omdat we samen met Mèlo geen klik voelen met deze perro, maken we weer rechtsomkeert, met lege handen en een lege mand, meer dan 400 kilometer terug naar huis in een te hete auto.
Een latere noodkreet van de wanhopige baas doet ons besluiten om Luis alsnog te adopteren, wat maakt dat ons huishouden sinds eind juni wordt gecompleteerd door een superknappe, actieve en intelligente jachthond van 1 jaar en 4 maanden jong. Ondanks dat we niet weten hoe we het aan moeten pakken, beseffen Johan en ik dat wij niet meer kunnen zijn voor Luis dan een tijdelijk gastgezin. Wat we hem gunnen is een leven in Nederland bij een actief en liefdevol gezin met wie hij over het strand kan banjeren en door het bos of over de heide kan struinen. Dat is namelijk wat deze kanjer verdient! Luis is een nog ongecastreerde reu, kruising Duitse Staande en Setter en weegt ongeveer 30kg. Tips en adviezen zijn meer dan welkom.
Voor deze lieve jongen zoeken we een gouden mand in Nederland.
Nu de zomer halverwege is verblijven we zelf in Casa Larimar om de keuken te vernieuwen, airconditioning te installeren en het huis in te richten, maar m.i.v. de herfstvakantie 2022 heten we vakantiegangers en overwinteraars hartelijk welkom. Heb je behoefte om deze zomer nog te onthaasten onder de Andalusische zon? We hebben onder andere nog twee periodes vrij in Guesthouse Lolapaluza, als vakantiewoning voor privégebruik, van 21 tot 28 augustus en van 17 september tot 2 oktober.
Wij wensen jullie nog een heerlijke zomer toe vanuit een warm Andalusië!
Reijer & Johan