Een onverwachte wending...
Pinos del Valle, 8-mei 2022, Reijer Staats
Het zit niet echt mee dit keer! Door de twee calima’s met woestijnzand van de afgelopen tijd gaan de witte gevels van onze casa’s gehuld achter een niet zo egale terracottakleur. De terrassen zijn bedekt met een dikke laag klei en de zwembaden zijn gevuld met chocolademelk. In onze vallei is direct een ware run op de hogedrukspuit ontstaan en zo’n 125 kilometer verderop weet ik het laatste exemplaar te scoren. Werk aan de winkel!
Voordat ons verhaal weer een onverwachte wending neemt, volbrengen we een niet geplande voorjaarsschoonmaak, en wel in deze volgorde: eerst Villa Merise, dan Casa Una Más en tenslotte Guesthouse Lolapaluza. Tja, een Andalusisch dorpsportret schrijf je natuurlijk niet in de modderregen, maar onder de zon en tegen de achtergrond van wit gekalkte huisjes.
Tussen de bedrijven door: een luie zondag chillen op het dakterras van Lolapaluza en fantaseren over de zomer die komen gaat.
Wie heeft nu de langste?
Buurvrouw Josefina grapt dat het terracottagekleurde Pinos del Valle momenteel meer weg heeft van een Marokkaans dorp dan van een pueblo blanco en ik zie Johan nota bene voor de tweede keer los gaan op Casa Una Más om het wel weer aan het witte schoonheidsideaal te laten voldoen. Vanuit onmogelijke hoeken en geforceerde posities maakt hij de gevel weer spierwit en gezien de markante ligging van Una Más blijven zijn inspanningen bij de vecinos niet onopgemerkt. Een dorpsgenoot legt de vorderingen vast op camera vanaf haar dakterras en stuurt deze op met het bericht: ”Have you been polishing your house? Looks lovely!” De Nederlandse Hans schiet Johan te hulp en leent hem het verlengstuk van zijn hogedrukspuit uit.
Wanneer Lolapaluza aan de beurt is merkt Johan staand op een keukentrap, dat zijn armen toch écht te kort zijn om de hogere delen van de kaneelbruine gevel te bereiken. Dit keer komt onze Vlaamse amigo Hans hem echter te hulp. Het verlengstuk van zijn hogedrukspuit is zelfs tot vier meter uitschuifbaar! Johan heeft er weer zin in. Terwijl hij de benodigdheden op straat uitstalt begint Malle Pietje in een onverstaanbaar Andalusisch accent tegen hem te oreren, waarop Johan mij naar buiten roept om uit te vinden wat hij nu precies wil...
“DENKEN JULLIE HIERMEE DE GEVEL WEER SCHOON TE KRIJGEN!?”, galmt het in het Andalusisch Spaans door de straat. Trots wijs ik Malle Pietje op de doos met daarin het vier meter lange verlengstuk van Vlaamse Hans, maar ook dat leidt tot een lachsalvo. Minachtend, met zijn handen in de zij, inspecteert hij de verpakking, maakt rechtsomkeert, en komt even later zijn garage weer uit met een indrukwekkend zware compressiepomp op vier wielen. Deze is voorzien van een zelf gefabriceerde telescoopstok, die maar liefst zeven meter meet.
Als we vanmiddag tijd hebben, dan helpt onze vriendelijke vecino graag even mee!
Casa Una Más, hier nog onder de modder, maar nu gelukkig weer helemaal wit.
Weer een jaartje rollen!
Het standaard “Cómo estás?” uit de mond van Teresa, mijn docent Spaans, leidt er vervolgens toe dat de ITV (het equivalent van de Nederlandse APK) een praktisch onderwerp van de les wordt. ’s Middags krijg ik namelijk nog de jaarlijkse keuring van onze Renault klassieker voor de kiezen. De 40-jarige leeftijd van het Viertje verontrust me nogal. Daarnaast heb ik op het dashboard nergens een schakelaar voor de alarmlichten kunnen vinden. “¡No hay duda!”, leer ik van Teresa: “Zonder twijfel! De inspecteur gaat jou daar zeker naar vragen!”
Na de les sla ik er nerveus het instructieboekje nog eens op na en kom tot de ontdekking dat de plek waar de schakelaar van de alarmlichten zich normaliter bevindt, wordt ingenomen door een nepknopje. In het boekje staat bovendien een asterisk met de tekst: “*landsafhankelijk”. Voor kundig advies, begeef ik me naar Johan en Malle Pietje, die in de startblokken staan om de gevel van Lolapaluza schoon te spuiten. De met modder bedekte auto kan Malle Pietje niet bekoren, en omdat ik me volgens hem zo niet bij de ITV kan vertonen, leeft hij zich met de hogedruk allereerst op mijn auto uit.
Onze handige vriend neemt plaats op de bestuurdersstoel om het nepknopje te inspecteren en verstuift er tot drie maal toe de voor alles bruikbare WD-40 spray op. Maar nee, hij haalt zijn schouders op en concludeert dat de betreffende schakelaar toch echt een dummy moet zijn. Ik kan het bijna niet aanzien hoe deze man op leeftijd vervolgens op 7,5 meter hoogte op onze dakrand balanceert en met zijn telescoopstok onze gevel reinigt. “MARAVILLOSO SALVADOR!”, roep ik nog naar boven en vertrek snel naar de ITV.
Met enige spanning in mijn lijf rijd ik door het prachtige landschap van de Lecrínvallei en de Alpujarras, van Pinos del Valle, via Lanjarón naar het keuringsstation iets buiten Órgiva. De inspecteur staat voor de auto en zijn walkie talkie hangt aan mijn raam. “IZQUIERDA!”, schalt erdoorheen en ik schakel mijn linker richtingaanwijzer aan. “DERECHA!”, is het volgende commando wanneer ik het rechterlampje moet laten knipperen. “LOS DOS!”, beveelt hij tenslotte en ik loop rood aan. “SI TIENES!”, roept hij er tot mijn opluchting achteraan, waarop ik wild gebaar dat er inderdaad geen alarmlichten op de auto zitten. Ik mag gelukkig doorrijden…
Weer een jaartje rollen!
Het laatste Avondmaal
Vol overgave participeren onze Spaanse buren in de Andalusisch dorpsfeesten. Na de kerstmarkt, waarover ik de blogpost Ons Spaanse dorp schreef, schrijf ik nu graag over de Semana Santa-processie. In de eerste week van mei zou er nog een fiësta volgen, maar door een onverwachte wending in ons verhaal en omdat het niet echt lekker weer is, vangen wij dit keer weinig op van de bedevaart naar de Ermita, de optocht met praalwagens en het bloemenoffer in de kerk. Daarnaast kan ik ook niet navertellen wat zich allemaal in de feesttent afspeelt!
Op Witte Donderdag begeven Johan en ik ons dus na het wekelijkse virtuele etentje met mijn moeder in Den Haag richting de kerk in het benedendorp om het begin van de paasprocessie te zien. We zien een hoge officier ijdel een groep Romeinse gladiatoren aanvoeren. Hun lansen komen bij iedere stap met een harde klap neer op het asfalt, wat best indrukwekkend is.
Daarna volgen een Romeinse percussieband en een twintigtal jongere dorpsmannen, die het loodzware Christusbeeld op hun schouders maar net onder de elektriciteitskabels boven het straatje weten te manoeuvreren. Het lokale symfonieorkest speelt melancholische Spaanse klanken en door de gaten voor de ogen van één van de puntmutsen zie ik een kleine glinstering. De betreffende schamele boetedoenster zwaait zelfs naar me. Wanneer ik enigszins ongemakkelijk mijn schouders ophaal, gaat ook de hoge paarse puntmuts omhoog. Ik zie het ondeugende gezicht van onze glimlachende buurvrouw Josefina tevoorschijn komen. “Soy yó!”, lijkt zij te zeggen in het kabaal.
Het blijkt een feest voor alle zintuigen: misdienaren met kaarsen, wierook, vaandels en kandelaars, de dorpspastoor met staf, een selecte groep vrouwen in traditionele, sjieke zwarte klederdracht en het Mariabeeld badend in een zee van bloemen, dat stapvoets wordt voortbewogen door schuivende mensenvoeten. De burgemeester vergezelt de groep van dorpsnotabelen en een tweede fanfare sluit de processie af.
Op weg naar huis, om the Passion 2022 ook op de Nederlandse tv te kijken, zien we een enigszins onrustige Pepe wild op de voordeur van één van zijn buren bonzen. “PEPE, QUE PASA?”, roept Johan hem toe. Pepe begint paniekerig te brabbelen dat de betreffende buurman hem na afloop van de mis zou helpen om één van zijn schilderijen uit de kerk te halen. Zijn geschilderde kunststukken stelt hij op religieuze feestdagen namelijk altijd ter beschikking, maar omdat er ooit een gekke vrouw in de kerk zich met messen op de schilderkunst had uitgeleefd moest het uitgeleende dit keer wel zo snel mogelijk, veilig terug naar huis! Na enkele keren aandringen gaat Pepe in op Johans aanbod om te helpen.
Terwijl het gezang van het vrouwenkoor in de kerk hen in de oren klinkt, gaan Johan en Pepe aan de haal met het Laatste Avondmaal. Voor een tweede keer betreden we daarop het rijkelijk versierde huis van kunstschilder Pepe en zijn Rita en bij het afscheid vliegt Pepe Johan om de hals met de woorden: “Jij bent een goed mens!”
De vorderingen bij Casita Klein Zwitserland in de Lecrínvallei.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan...
Gestaag vordert de renovatie van onze Casita Klein Zwitserland vlakbij het meer van Béznar. Het dakterras is zo goed als afgerond en niet alleen wij zijn blij met de wit gepleisterde voorgevel, maar ook de buren spreken dit uit. Steevast gaat de kreet “QUE BONITA!” gepaard met het kenmerkende handgebaar met de uiteinden van de 5 vingers bij elkaar en in een puntje omhoog, en soms zelfs vergezeld van enkele kussen in de lucht.
Na de aankoop van de schuur achter Lolapaluza van onze vriend de professor en nu dat alle bouwprojecten rondom ons heen in een afrondende fase lijken te komen, breekt er eindelijk een periode van relatieve rust aan. Wij kunnen ons nu focussen op de ontvangst van onze gasten en de verhuur van onze casa's en ikzelf kan mijn schrijfwerk voor de memoires van Teresa weer oppakken.
Ons verhaal neemt echter een onverwachte wending wanneer mijn telefoon op een zonnige zondagmiddag rinkelt en een vriendelijke bekende, met wie we enkele maanden geleden een eventuele verkoop van Casa Una Más bespraken, bij ons terugkomt en aangeeft een serieus bod uit te willen brengen. Bij Johan en mij gaan de schakels in het hoofd om en we fantaseren er samen flink op los wat te doen bij een eventuele verkoop. Zo kruipt het bloed waar het niet gaan kan en lijkt er nu al weer ruimte te ontstaan voor het opstarten van een nieuw renovatieproject - inmiddels verworden tot onze favoriete bezigheid!
Wij zien onszelf, als het even meezit, de komende zomer al in la Caleta de Salobreña doorbrengen. De unieke sfeer die er heerst beschreef ik al in het stukje over Barretje Gloria Michel (hoofdstuk 8 van mijn e-book) en in dit Andalusië Blog. Ook de ligging van het kleine pittoreske plaatsje is enig in zijn soort: omgeven door suikerrietvelden, tegen de heuvel westelijk van Salobreña, met uitzicht op de Middellandse Zee en op de rots met het Moorse kasteel.
De suikerrietproductie was lang de belangrijkste pijler van de lokale economie en rond de inmiddels gesloten fabriek waar suiker, honing en rum werden geproduceerd bouwden de fabrieksarbeiders hun huisjes en creëerden deze fantastische authentieke plek. We duimen dat het allemaal onze kant gaat opvallen en dat wij in de zomer van 2022 inderdaad ons basiskamp in la Caleta kunnen opslaan.
Deze ontwikkelingen impliceren overigens ook dat ons woonhuis Guesthouse Lolapaluza in de maanden juli t/m medio oktober als vakantiewoning in de verhuur komt voor privégebruik. Dus willen jullie nog een authentiek en fijn vakantiehuis huren met zwembad en vrij uitzicht in Andalusië, klik dan door naar de pagina van Guesthouse Lolapaluza voor meer informatie.
Lolapaluza in de maanden juli t/m medio oktober in zijn geheel te huur voor privégebruik.
Kortom, naast de ontvangst van- en de zorg voor onze gasten, krijgen we de komende tijd wederom met veel veranderingen te maken en met het nodige geregel. We hebben een drukke zomer in het vooruitzicht, maar we hebben daar enorm veel zin in!
Adios uit de Valley of Happiness!
Reijer en Johan