Aan de haal
Salobreña, 31-dec 2024, Reijer Staats
“¡Uhuhú!” Het klinkt vanaf de pier aan het einde van de Paseo de Velilla, boven het gekrijs van meeuwen uit en het geruis van de wind. Ik zie vissende muchachos hun hengels uitwerpen richting de ansjovis, die door roofvissen bijeengedreven wordt. Met schokkerige halen worden de vislijnen door de scholen getrokken, terwijl onder luid gejoel zelfs enkele tonijnen de kant op worden gesleept. “¡Olé, olé, olé!” klinkt het triomfantelijk. De enorme vissen hangen uitgeput aan de haken en worden trots aan elkaar getoond. Aan de waterkant wordt meteen geslacht, terwijl het bloed wegstroomt in zee.
Het is een levendig tafereel, maar terwijl ik op een muurtje langs de boulevard zit, gaat de vermoeidheid met me aan de haal. Een jaar vol zomerdrukte, bijzondere ontmoetingen, vrienden over de vloer, noodweer en veranderingen in ons portfolio vakantiehuizen. 2024: je was best intens!
De vissers op de pier van Velilla, met de duidelijk zichtbare scholen ansjovis in zee, en op de achtergrond rechts: Salobreña.
Ik moet weer reflecteren en schrijven in ons Andalusiëblog – het is al even geleden.
En zo sta je ineens in het hart van de Sierra Nevada!
Verhuisperikelen
In aanloop naar de notariële overdrachten van onze “Lolapaluza’s” – het afscheid van de Casita in Restábal (Lecrínvallei) en de toevoeging aan ons portfolio van de nieuwe "Ático" in het authentieke Salobreña – beginnen we alvast met de eerste verhuisritten van de vallei naar de kust.
De problemen met de Renault 4, waarover ik eerder schreef in La Luna, lijken opgelost en vol vertrouwen rijden Johan en ik over de bochtige bergwegen. Maar... “Ojee!” Een bekend getik in de steile haarspeldbochten naar rechts is veranderd in luid gekras en gebonk. De paniek gaat met me aan de haal en mijn gedachten brengen me naar die keer dat de voorwielen in een V-stand stonden en naar de kokende motor van recent, maar vooral naar de waarschuwende woorden van mijn moeder: “Rijd nooit meer in die auto!”
Voorzichtig stuur ik door, hopend dat Johan naast me niets merkt. Maar ik hoor hem al zuchten. Hij mompelt iets over “inruilen”, “Renault Express” en “Citroën C15”. Ik negeer hem, want de R4 gaat niet van de hand voor een jonger alternatief! Bij aankomst terug aan de kust laden we de auto uit en gaat ze direct naar de garage.
Het blijft niet bij deze ene keer. Exact dezelfde situatie herhaalt zich nadat het rubber van het rechterlager is vervangen, en een derde keer wanneer zelfs het complete rechter draaimechanisme is vernieuwd. Het probleem blijft bestaan. Vraag niet hoe, maar die casita wordt leeg getrokken. Zie je Johan al zwijgzaam en hoofdschuddend op de passagiersstoel naast me zitten?
Pas na een derde reparatie - het linker lager is nu ook vervangen - is het gekras en gebonk verdwenen en voel ik me weer veilig genoeg om door de bochten te jagen. Opgelucht stel ik me voor hoe we straks zonder problemen de inboedel naar de Ático zullen verhuizen. Hoe naïef die gedachte is, ontdek ik later pas.
Verhuizing in volle gang - een eerste lading vertrekt uit de Lecrínvallei.
De notarisscène
Op 10 december, een ruime week na de overdracht van de Casita in Restábal, is het zover: de notariële akte voor de Ático wordt gepasseerd. Dit keer bij een voor ons onbekende notaris in Motríl. Ik verheug me op dit moment en besluit om alles goed in me op te nemen.
“Waar moeten we zijn?” vraagt Johan wanneer we het grote kantoorgebouw binnenstappen. Het antwoord komt met een last minute app van onze advocaat Conchi: “Hoekkantoortje, tweede verdieping.” Vanuit een rij buisframe stoelen in de wachtkamer staren grijsblonde huizenkopers ons aan. “Duits,” fluistert Johan. “Guten Morgen,” floept er uit mijn mond. We wringen ons langs de wachtenden naar het einde van de gang, waar Conchi ons met haar brede glimlach opwacht.
Links in de gang staan meterslange kasten met mappen die tot tientallen jaren teruggaan en waarin onze escritura straks vast ook zal verdwijnen, netjes opgeborgen in de map van het jaar 2024. Aan de rechterkant bevinden zich drie kamers, bezet door de notarismedewerkers die het voorbereidende werk doen. In de eerste twee zien we twee tengere señoras met een strenge blik, alsof zij bewust zijn geselecteerd om zich met de nodige elegantie door de volle gang te manoeuvreren. In de derde kamer zit de hombre die onze escritura onder handen heeft: warrig on-Spaans haar, een blauwe pullover met schilfertjes op de schouders en een zilveren leesbrilletje op de neus, waar afwisselend doorheen en overheen wordt gekeken om de vragen van collega’s te beantwoorden.
Conchi laat een zucht ontsnappen bij de ontdekking dat niets is voorbereid. Ik zie de hombre met twee wijsvingers de toetsen aanslaan en tot drie keer toe de nummers van onze ID’s verkeerd invoeren, evenals de kadastrale gegevens en onze ingewikkelde Nederlandse namen overigens. Zijn werk wordt voortdurend onderbroken, zowel door de collega-señora’s als door haastige makelaars, die precies weten dat dít de man is met de antwoorden.
Het duurt behoorlijk lang, inmiddels kunnen we alle schilderijen in dit kantoortje zelf uittekenen en zijn ook al onze vragen aan de verkoper beantwoord. Wanneer we eindelijk het kantoor van de notaris mogen betreden, zijn we al anderhalf uur verder. De hand die we schudden is van een grijsaard van de oude stempel, gekleed in een wijde donkergrijze flanel pantalon met omslag uit de jaren ’80, een bordeauxrood vest met stropdas eronder, een colbertje en glimmende mocassins met kwastjes, waarmee hij zich schuivend en sloffend een weg baant naar zijn imposante en glimmende bureau. Een grappig detail is dat hij alle informatie en cijfers, die door de hombre zojuist in de escritura werden gezet, meermaals hardop controleert, zelfs driemaal, want het betreft hier natuurlijk de aankoop van zowel een woning als een garageplek én een berging. Ik probeer mijn lippen stijf op elkaar te houden; Johan en ik moeten elkaar nu niet aankijken. Mijn blik dwaalt nog eens rond langs de oorkondes, de familieportretten in zwart-wit en de olieverfschilderijen aan de muur.
Meer nog dan naar de sleutels verlangen wij inmiddels naar koffie!
Noodweer op komst.
Slippery when wet
Het schemert inmiddels wanneer ik in de tot de nok toe bepakte R4 de steilste straat naar het casco histórico van Salobreña inrijd. Johan volgt in onze Suzuki. Boven de weg hangt al de Spaanse kerstversiering, en op enkele dakterrassen flikkert het in vrolijke kleuren.
Op het smalste stuk, waar stijgend verkeer altijd voorrang heeft, besluit een dalende señor in een witte oldtimer gewoon door te rijden. Ik moet vol op de rem, Johan ook, en op de natgeregende kasseien slipt mijn auto telkens wanneer ik probeer om weer op gang te komen. Voor mij zie ik een stel met kerstmutsen op onderuit glijden en in de achteruitkijkspiegel zie ik Johan met een gefrustreerde blik en rollende ogen ook de grip op het gladde wegdek verliezen. Een señorita achter hem nadert iets te snel en raakt eveneens de controle kwijt. Chaos. Auto’s, scooters… alles staat vast!
Voorzichtig laat ik de auto naar beneden, naar de zijkant van de bocht rollen, om ruimte te maken voor Johan, en voor het verkeer achter hem, om te passeren, en al snel sta ik met een paar omstanders en de señorita tegen de Suzuki aan te duwen. Waar de señorita giechelend onderuitgaat en opgeeft, scheurt Johan de berg op. Een kwartier later is de opstopping opgelost, maar niet zonder een parade van beschuldigende blikken in mijn richting.
En ik? Kijkend naar boven, naar de kerstlichtjes die aan de balustrade van het tegenover onze Ático gelegen Restaurante Pesetas hangen, vraag ik me af hoe ik de auto met al onze spullen daar ga krijgen.
Lolapaluza, terras met uitzicht op zee en bergen.
Lolapaluza
Een Spanjaard leert me dat je op steile natgeregende straten altijd vaart dient te behouden. Zo kom ik ook boven en Johan en ik kunnen direct aan de slag! Zoals je van ons gewend bent, gaat dat gepaard met gekibbel, in kleding met verfvlekken en met de kwast in de hand. Het toilet, dat door de verkoper is achtergelaten in een staat zoals je die langs de Franse snelwegen nog niet eens tegenkomt, zegt Johan resoluut te willen vervangen. Maar ik blijf drammen totdat ik hem heb overtuigd om de pot nog een tweede kans te geven, en met als compromis dat ik dan wél de wc-bril zal vervangen. Dagenlang ben ik met bleek, azijn en caustic soda in de weer. Let op mensen: niet mengen!
We onderzoeken samen de bron van de odeur in het gootsteenkastje, ruziën over wat waar aan de muur komt, staan meerdere keren bij IKEA in de rij, ontdekken door schade en schande dat sommige klussen beter door de vakman gedaan kunnen worden, en schuiven eindeloos met meubels totdat we tevreden zijn!
Eensgezind zijn we in ieder geval als het tijd is om Cervecería Martín in te duiken voor een rood wijntje en een dagmenu van €9,50. Het is er rustiek gezellig, met statafels van oude wijnvaten, een houten balkenplafond, twee supervriendelijke uitbaters, slingers en verlichting in kerstsfeer, en Mèlo onder tafel, die er ook welkom is. Typisch Spaans zijn het contante betaalbeleid, de vloekende combinatie tafelkleden - hier azuurblauw op bordeauxrood - en de onduidelijke openingstijden. Zo staan we een paar dagen later in onze klusoutfits voor een gesloten deur, zonder enige aanwijzing dat het restaurant dicht zou zijn. Plotseling gaat de deur toch open, en een señora in een roze duster kijkt ons vragend aan. “¿Estás cerrado?” stamel ik. Ze knikt, en zonder een woord te zeggen sluit ze de deur weer.
Lolapaluza, woonverdieping met uitzicht op zee en bergen.
Met trots presenteren we onze nieuwe ático met jacuzzi en uitzicht op zee en bergen. Aan de Costa Tropical van Granada ligt Salobreña: een levendig wit stadje met historie, stranden en restaurants, en omgeven door indrukwekkende natuur, de Sierra Nevada en de Middellandse Zee. Door de steile straatjes omhoog naar het Moorse kasteel ontvouwen zich uitzichten over het oude centrum en het omliggende landschap. Hier vind je Lolapaluza: een vakantiewoning met twee woonlagen, twee ruime dakterrassen met panoramisch uitzicht en een garageplek voor een compacte stadsauto. Perfect voor een stel dat tijdens een vakantie, workation of sabbatical wil onthaasten in Andalusië.
Ático is de Spaanse term voor een terraswoning op de bovenste verdieping van een gebouw, die zich onderscheidt door de lichtinval, het uitzicht, de buitenruimte en de privacy – precies wat Lolapaluza biedt.
Lolapaluza, dakterras met jacuzzi en uitzicht op zee en bergen. Zie onze website voor meer informatie.
Jong geleerd…
Zodra het kan, trekken Johan en ik de natuur in om te onthaasten of nemen we ons voor om plaatsen te ontdekken waar we nog niet zijn geweest. Ik vind het dan leuk om nieuwe wandelroutes te doen, een wijntje te drinken, onze trips op video vast te leggen, muziekfavorieten toe te voegen en te delen op social media:
- Vissermanspad tussen Almuñécar en La Herradura (Instagram – Facebook)
- De eeuwenoude olijfbomen rond Órgiva in de Alpujarras (Instagram – Facebook)
- De weg van de ster in het hart van de Sierra Nevada (Instagram – Facebook)
- De waterval van versteende bomen achter Almuñécar (Instagram – Facebook)
- Van de Mediterráneo naar de Atlántico rond Tarifa (Instagram – Facebook)
De kerstdagen besluiten we met vrienden door te brengen in Ronda, elk stel vanuit een eigen Airbnb. De weg naar Ronda, de bergen in vanuit Málaga, is al een feest. Het groene landschap wordt steeds lieflijker en met de olijfgaarden, kurkeikbossen met rundvee, haciënda's en cipressen lijken we door een Andalusische versie van Toscane te rijden.
We arriveren bij ons sfeervolle huisje, La Casita, en voelen ons meteen thuis. De buurt is in opknapfase, met een mix van bouwvallige panden en mooie witte huizen, en het blijkt slechts een kwartier lopen via een schilderachtig geplaveid pad en een Moors bruggetje naar het indrukwekkende centrum van Ronda. Terwijl ik de ingrediënten voor de kerstmaaltijd en de kerstversieringen over de drempel sjouw, hoor ik twee pubers op crossmotoren door de straat scheuren. Ik draai me om en zie ook twee amiga´s voorbijlopen: in matching sets in de kerstkleuren groen en rood, een dikke laag make-up, zoete en teveel parfum, tatoeages en sigaretjes in de hand. We bevinden ons in de oude volkswijk van Ronda, zoals Sacromonte in Granada en La Triana in Sevilla, maar dan in een kleinere dorpsversie, en misschien nog net iets rauwer. Heerlijk.
Wanneer Lia en Geert zijn gearriveerd, vieren we kerstavond zoals met familie, met veel gangen, waaronder Geerts sublieme garnalencocktail, de nodige wijnen en gezelligheid. Tussen de gangen door doen Lia en ik de afwas, en om half 3 's nachts brengen we hen een stukje op weg naar hun eigen verblijf. Het is ijzig koud, de geparkeerde auto's zijn bedekt met rijp, maar de straten worden verwarmd door de klanken van flamenco-muziek. Moe maar voldaan ploffen we in bed, hopend dat de live straatmuziek snel een tandje lager gaat.
Het tegenovergestelde blijkt echter het geval: de muziek wordt melancholischer en luider. Ineens valt alles stil en zijn de kreten “¡Guardia! ¡Guardia! ¡Guardia!” hoorbaar. Een uithaal van de zanger (“¡Madreeee!”) leidt echter een nieuwe sessie in, die uitbouwt naar een climax, meer dansbaar en met de nodige "¡Olés!".
Tegen achten wordt het licht en dooft de muziek. Johan en ik hebben geen oog dichtgedaan. Slaperig, maar met zin om Ronda te verkennen, trekken we iets verderop bij de auto onze wandelschoenen aan. Daar verschijnt een familia: een jonge moeder op een mini-crossmotor met zijwieltjes, naast haar een peuter met een helm op het hoofd en op een loopfietsje, en daarachter een man in een zwartgouden adidas outfit, die vermoedelijk de vader zal zijn.
Terwijl ik mijn veters strik, zie ik dat de peuter de crossmotor wordt opgetild. Johan zoekt mijn blik; we denken hetzelfde: "Is dit echt, hoe gaat dit goedkomen?" De moeder bevestigt een touw aan de linkerkant van het stuur van de blauw rokende motor, en geeft rijinstructies aan het kind, zoals hoe gas te geven en te remmen. Terwijl zijn moeder nog bezig is haar broek omhoog te hijsen, besluit de ongeduldige niño direct flink gas te geven en schiet weg. De moeder is natuurlijk te laat, struikelt terwijl ze het touw blijft vasthouden, trekt dus aan het stuur en veroorzaakt een flinke schuiver van de crossmotor.
Wonder boven wonder zit het ventje al snel weer op zijn vertrouwde loopfiets, terwijl zijn moeder de verbogen zijwieltjes probeert recht te buigen en het gat in haar broek inspecteert. Nee, dit was geen slimme actie. Dit kerstcadeau kwam duidelijk een paar jaar te vroeg.
Ik overwoog om de laatste paragraaf de titel "Gitanos" te geven, maar besloot dat niet te doen. Het zou als generaliserend of discriminerend kunnen worden opgevat, terwijl ik juist verschillen wil vieren. Diversiteit brengt kleur, inspireert en is een favoriet schrijfthema. Voor 2025 hoop ik dat we respectvoller met elkaar omgaan, minder oordelen en elkaar meer ruimte geven. Zelf neem ik me voor om Spaanse les weer op te pakken, open te staan voor nieuwe ontmoetingen en minder te blijven hangen in negativiteit. Vooral Johan weet natuurlijk precies wat ik hiermee bedoel en juicht het toe.
Een eerste nieuwe ontmoeting heeft reeds plaats gevonden. Voorafgaand aan ons proefslapen tussen kerst en oud & nieuw ga ik nog wat laatste klussen doen aan de jacuzzi en de potplanten op het bovenste dakterras. De zon is net weggedraaid, er waait een frisse wind, en met niet veel aan sluit ik de schuifdeur om de warmte binnen te houden.
Klik.
“Kut,” denk ik. Ik heb de deur zojuist onbewust op slot gedaan. Het ding blijkt nu, alleen van binnenuit te openen, en mijn telefoon ligt natuurlijk nog op het bureau. Gelukkig heb ik de sleutel van de voordeur in mijn short. Ik klim buitenom een verdieping lager, balanceer op de scheidingsmuur tussen ons en de buren, en roep zeker vijf minuten lang kansloos “Vecinos!” Uiteindelijk zie ik twee niveaus lager voorbijgangers, naar wie ik mijn sleutels gooi in een ultiem vertrouwen. Even later staan deze vreemden - het blijken buurmannen in spé, in ons nieuwe huis en openen ze voor mij de terrasdeur. "Vielen Dank, meine Name ist Reijer!"
Inmiddels verblijven we al drie dagen in onze nieuwe Lolapaluza en het bevalt ons er heel erg goed. Bijna alles is zelf getest en we hebben al meerdere vrienden gezellig over de vloer gehad. Misschien kijken we vanavond met zijn tweeën naar het nieuwjaarsvuurwerk in Motríl al zittend in de jaccuzi, want ja die moeten we toch ook zelf testen? Johan en ik wensen iedereen vanuit Salobreña een feliz año nuevo.
Hasta la próxima,
Johan en Reijer
