When life gives you lemons
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 8-okt 2020, Reijer Staats
Met barstende koppijn loop ik rond twaalven op zaterdag de steile ochtendronde met de honden naar het meer, nadat buurman Juan Antonio ons eerder die ochtend, voor ons te vroeg, wakker belde en ons aan het werk zette. De lucht is strakblauw, het is twintig graden en storm Alex heeft een stevige bries in de Lecrin Vallei achtergelaten.
Even buiten Pinos del Valle beklimt een groep sportklimmers de rotsen, bij het oversteken van de weg word ik bijna door de afdalende wielrenners overreden en op het stuwmeer scheert een surfer over het water. Uit de luidsprekers van open-air bar Sin Cobertura beneden de pueblo, de nieuwe hotspot van Granada aan de oevers van ons meer, galmt alweer de flamenco-achtige dance muziek. Onderweg naar beneden zie ik dat de amandelbomen zijn leeggeplukt, dat de granaatappels en walnoten op springen staan en dat het kakifruit en de mandarijnen al oranje beginnen te kleuren. Ik raap een mandarijntje op dat van de bomen is gewaaid, pel het en eet het op. Niet verkeerd! De herfst is een mooi en fraai jaargetijde in de vallei. Another Saturday morning in the Valley of happiness.
Tweeëneenhalve week na het overlijden van mijn zus, belt Alain me vanuit Nederland met het schokkende bericht dat Arthur die dag, op zijn negenenveertigste, plots uit het leven is gerukt. De man met wie ik vanaf mijn zesentwintigste, zeven jaar het leven heb gedeeld. Arthur had een groot hart voor anderen en heeft me geleerd dat het leven gul is en dat je voor jezelf best wel een groter stukje van de taart mag opeisen. Dat je er gewoon voor moet gaan als je iets wilt bereiken en dat mooie dingen er zijn om van te genieten. Het was typisch Arthur om een beetje de randjes op te zoeken.
Ook híj had Spanje als zijn nieuwe thuisland en de laatste tijd nam hij weer wat vaker contact op. Om te vragen hoe wij de coronatijd hier beleefden, om te reageren op mijn blog en om mee te leven met de ziekte van Meris. Hij heeft in de laatste levensfase van mijn zus een aantal keer contact met haar gehad en me daarover gemaild, wat me raakte: “Het laatste inspirerende berichtje dat ik van Meris heb gekregen ging over Tao Porchon-Lynch. Een 98 jarige jonge yogi instructrice. Als je tijd hebt moet je er maar eens naar zoeken op youtube." En natuurlijk heb ik deze geweldige TED talk bekeken: There is nothing you cannot do. Arthur sloot zijn berichten steevast af met een tip.
Een paar dagen voor hij stierf schreef hij dat ik vooral door moest gaan met het posten van mijn verhalen uit het hart. Zodat hij altijd een beetje kon blijven zien hoe het met me ging. Nu hij er niet meer is krijgen zijn woorden extra betekenis. Het doet me verdriet dat ik niet meer naar hem kan reageren en ik leef in gedachten mee met zijn familie en goede vrienden. Ik zal een bijzondere boom voor Arthur planten in onze nieuwe tuin van Villa Merise.
When life gives you lemons…
Donderdagavond, wanneer we met Daniel een wijntje drinken op het dakterras van Lolapaluza, wordt het zaadje gepland voor de noeste arbeid van zaterdagochtend. Daniel, één van de Nederlanders in de Vallei, heeft gouden handen en heeft net acht prachtige zelf gekluste kastdeurtjes geïnstalleerd in onze woonkeuken. Buiten zijn vakwerk is Daniel gelukkig ook in voor een gezellig praatje en een wijntje op het dakterras. Het waait al hard, vooruitlopend op storm Alex, die ook in Andalusië voor een tijdelijke temperatuurdaling zal zorgen.
Buurman Juan Antonio ziet ons zitten, fluit op zijn vingers en stapt al lachend en zwaaiend in zijn Berlingo om die naar het achterste deel van de oprit te rijden. De garagedeur gaat open en de glanzend witte dikke Mercedes komt naar buiten rijden. Ja, deze behoort naast de Berlingo en de Fiat 500, waarover ik in het vorige blog schreef, ook tot het wagenpark van onze geweldige vecinos. Het blijft een vermakelijk schouwspel, die wekelijkse routine, tegelijkertijd ook een teken dat het bijna weekend is.
Met de voorspelde temperature drop in het achterhoofd wend ik me richting Johan: “Zal ik hem even vragen voor het hout?”. Buiten het dorp, brengt de finca van onze vecinos niet alleen olijven en fruit voort, maar ook een enorme hoeveelheid openhaardhout. Al schuddend met zijn hoofd, lachte Juan Antonio ons afgelopen voorjaar nog faliekant uit, toen we met kleine en veel te dure zakken hout van het lokale pompstation, á acht euro per stuk aan het slepen waren: “Caro, caro, caro…!” Volgend seizoen moesten we hem maar vragen, voor goedkoper openhaardhout en van een veel betere kwaliteit. Dus zo gezegd zo gedaan.
Ik, schreeuwend vanaf het dakterras richting de oprit, wanneer hij de Berlingo weer uitstapt: “Juan Antonio, Juan Antonio! Necesito de leña!” Maar mijn woorden verdwijnen in de wind. Net als zijn antwoord trouwens. Uit de handen bij zijn oren maak ik op dat hij me niet helemaal gehoord en begrepen heeft. Dus ik herhaal de woorden en word tegelijkertijd door Daniel en Johan toegeroepen dat ik er iets van cuanto, een hoeveelheid, aan toe moet voegen : “Juan Antonio, necesito de leña. Uno cubico metro!”
Zoon Juan Junior stapt de Mercedes uit en ook Josefina komt naar buiten om polshoogte te nemen. Zij lijkt me tenminste wel te begrijpen, gaat naar binnen, maar verschijnt even later weer buiten met een meetlat in haar handen. Of we die soms nodig hadden? Nee, ik moet nu echt op Spaanse les. In gebarentaal beeld ik iets uit dat op fuego moet lijken en ik wijs naar de schoorsteenpijp. Hierdoor wordt het allemaal wat duidelijker. Juan Antonio roept nog: “Cuando, cuando?”, dus we spreken sabado a la mañana af. Sabado a la mañana, hoe laat is dat dan precies? Wat is zaterdagochtend voor een Spanjaard? We filosoferen er nog wat over door met Daniel.
Om half elf sharp gaat de deurbel. Het is Juan Antonio, breed grijzend omdat hij natuurlijk direct ziet dat wij nog niet echt lang wakker zijn. “Leña, leña arriba!”. De Berlingo, tot de nok volgeladen, staat geparkeerd boven op het grindpaatje tussen Lolapaluza en Una Más om geleegd te worden. Met een carretilla, een soort tuf tuf rupsvoertuigje op diesel met een bakkie, rijdt Juan Junior de houtblokken van de Berlingo naar onze patiopoort en Johan en ik verplaatsen het in etappes naar de hoek, waar er een mooi opgestapeld muurtje van hout ontstaat. We zitten er deze winter in ieder geval warmpjes bij. ’s Avonds een vent. ’s Ochtends een vent! Rijkelijk vloeide namelijk de alcohol de avond ervoor: vóór, tíjdens en ná het diner bij onze Bourgondische amigo’s Domi & Chris en creatieve huisvriend Karel.
Keukenprinses Christa tovert weer de overheerlijkste spijzen en kazen uit de Alpujarras op tafel, terwijl Dominique de cava opent en de ene na de andere fles heerlijke rode van het prachtig gelegen regionale wijnhuis Bodegas Calvente uitschenkt, waarvan we al jaren fan zijn. Architect Karel loodst ons met 3D impressies op zijn MacBook Pro door de door Christa en Dominique aangekochte Casa Limon en we krijgen hierdoor een goede indruk hoe het er over een aantal maanden uit komt te zien: een strakke, stoere en culinaire Vivienda Rural met 3 luxe guestrooms! Wat volgt is een supergezellige avond gevuld met oude en foute meezingmuziek, diepgaande gesprekken en vooral een hoop lol. Fanatieke quizmaster Domi praat als ras entertainer de diverse spelletjes aan elkaar, met Hints - Holland tegen België - als energiek hoogtepunt.
In afwachting van hun sleuteloverdracht en de daaropvolgende verbouwing van Casa Limon hebben de Belgjes Una Más inmiddels verlaten voor een verblijf in de villa van Linda, drie deuren verder. Wat is het toch super amusant om deze positivo’s, gastvrije nieuwe amigo’s, blijvend in onze inner circle te hebben, nu ook zij voor Pinos del Valle als vestigingsplaats hebben gekozen. We vonden Casa Limon zelf al geweldig en zijn benieuwd hoe het er, mede met de diensten van aannemer Pablo, uit komt te zien. We kunnen niet wachten op de housewarming.
Zo ontstaat er tijdens een verdrietige en hectische periode in mijn leven ook weer rust, regelmaat en lokale gezelligheid. Ondanks de bij tijd en wijlen droevige gedachten vanwege het verlies van mijn zus, door het feit dat mijn moeder met code oranje niet zomaar even hier naartoe kan vliegen en ten gevolge van de Covid19-annuleringen, voel ik me helemaal gelukkig met mijn leven in deze witte pueblo onder de Andalusische zon.
Mijn werk is lekker druk, met af en toe een kleine stresspiek. Omdat ons team het blijkbaar zo goed doet mogen we van onze klant en de manager een Spaanse en dus te zoete taart ophalen in het centrum van Granada. Bij de bakker ontmoet ik op een afgesproken tijdstip dan eindelijk mijn Nederlandse collega. Alle collega’s maken foto´s met hun taart, waar een superleuk filmpje van wordt gemaakt en zo is er in deze Corona tijd toch nog een beetje verbinding. Onze lieve vriendin Machteld, die ook onderdeel is van onze bubble, viert geheel Corona-proof en in de aanwezigheid van vele nationaliteiten haar 65ste verjaardag. Op die middag, buiten aan het zwembad, leren we van Guiomar, de vrouw van Pablo, de enigszins vergeten Macarena te dansen.
When life gives you lemons… buy property!
Pablo gaat het druk krijgen. Wanneer ik nog in Nederland ben, rond het overlijden van mijn zus, zet Johan de eerste en ongeduldige stappen in de aankoop van een nieuwe kleine casa. Ik tegen Johan in een videocall: “Je moet maar gewoon gaan kijken!” En zo ontstaat er een shortlist met een afbouwproject aan één van de kleine plazas van het benedendorp in Pinos en een fantastisch aan de boomgaarden in het bovendorp gelegen renovatieproject.
Ondertussen zit ik met Haagse vriend Martin aan de wijn en komt zijn idee ter sprake om ook in onze Vallei te investeren. Wielrenfanaat Martin heeft het rondje van Pinos del Valle naar Motril van ca. 80 km en 800 hoogtemeters al meerdere keren in zijn gedachte gereden. We praten over zijn intenties en ik adviseer hem sowieso met Danielle als betrouwbare makelaar in de regio contact op te nemen. Terug in Pinos, bezichtigen Johan en ik beide projecten en kiezen op een vroege zondagmiddag voor de afbouw-casa aan het pleintje.
Ondanks dat wij nog niet getekend hebben en dus nog niet helemaal 100% zeker zijn van deze nieuwe aankoop, slaat Martin direct zijn slag door het renovatieproject in het bovendorp te kopen en het als het ware voor onze neus weg te kapen. Met Martin grap ik deze week over de Whatsapp: “Op 2.250 kilometer afstand, zonder er ooit geweest te zijn, koopt Martin zijn stulpje onder de Andalusische zon. Een opknappertje... Nee hoor, goed gedaan! Stel dat ons afbouwertje niet doorgaat, dan gaan Johan en ik toch wel heel erg balen dat deze, de jouwe, van de markt is!”
Als wij binnenkort hopelijk zelf een krabbel kunnen zetten onder het contract, dan wordt onze nieuwe aanwinst natuurlijk ook uitgebreid in de picture gezet.
In de volgende blogpost ga ik absoluut het eindresultaat van de verbouwing van Villa Merise laten zien aan de hand van meerdere foto´s. We zitten nu in de afrondende fase en Johan kan inmiddels geen kwasten of witte muurverf meer zien. We moeten nog even geduld hebben en dan kunnen we Villa Merise eindelijk feestelijk inwijden met een gepaste naamgevingsceremonie.
Tot dan en warme groet uit de Valley of Happiness,
Johan & Reijer