Un abrazo uit de Valley of Happiness
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 7-sep 2020, Reijer Staats
Wat vlieg ik de laatste periode vaak op en neer met Transavia tussen Andalusië en Den Haag om dierbare en waardevolle tijd met m’n zus Meris door te brengen. Eigenlijk heb ik niets te klagen, maar een echte transvertragia van vier uur naar Rotterdam en een wachttijd van zeker een uur om iemand van de klantenservice aan de lijn te krijgen zijn minder aangenaam. Het laatste probleem blijkt te omzeilen en ik kom er toevallig achter hoe je snel en kosteloos een vlucht om boekt bij onze groen gekleurde luchtbusmaatschappij.
Eind juli, na dat lange uur on hold, informeert een uiterst vriendelijke Nederlandse klantenservice meneer me: “Het kost wel €50,- extra om de route van uw vlucht van Malaga-Schiphol in Malaga-Rotterdam te wijzigen”. Op een zondag in augustus bel ik voor de verandering met Transavia’s Spaanse telefoonnummer +34937370331. Voor de Nederlandstalige agent moet ik terugbellen tijdens kantooruren en de verbinding wordt abrupt verbroken. Bij de tweede poging en het selecteren van de keuzeoptie Engels, staat een señorita met een licht Oost-Europees accent me binnen een minuut te woord en boekt gratis de route van mijn vluchten om naar Rotterdam.
Meris, m'n zwager Martin en ik eten afhaal-Grieks in de tuin van het hospice in Den Haag en we worden belaagd door een aantal irritante wespen. “Nou, dit is pas een wesp!” roep ik uit. Ik laat een foto zien van een gigantisch grote, maar volgens Google blijkbaar rustige en niet onvriendelijke, mammoetwesp. Nogal panisch reageerde ik op het 6 centimeter lange insect, gillend naar Johan en paniekerig wegrennend, toen zo’n beest mij een maand eerder tegemoet vloog op het dakterras van Una Más in Pinos.
Een dag later vraagt Meris me om haar diersymbool kaarten erbij te pakken: “..., zodat we ook over de positieve eigenschappen en de boodschap van de wesp als totemdier leren.” Bescherming, productiviteit, constructief, communicatief en het vervullen van dromen door praktische inspanningen zijn enkele "steek"-woorden. Meris weet me iedere keer weer te verassen en te inspireren door een positieve draai te geven aan een ogenschijnlijk negatieve associatie. Zonder te kijken trek ik nog een extra persoonlijke kaart: de bever. Een stugge doorzetter en altijd aan het werk om te bouwen aan een beter leven. De bever ontwikkelt iedere keer weer een veilig nest op een steeds andere plek.
En zo is het, na nog geen anderhalve maand acclimatiseren in Lolapaluza alweer raak! Tijd voor een nieuwe house move. Zucht! Dit keer is het de verhuizing van de vintage Saleres inboedel naar Villa Merise aan de kust. In verband met overboekingen zijn een voormalig leidinggevende bij het LUMC, met partner en inmiddels vrienden te gast in Lolapaluza. Zo vlak voor de renovatie vinden wij het helemaal geen probleem om zelf een paar weken te kamperen aan de Costa in Villa Merise. En om te dromen over hoe paradijselijk deze kleine villa er over een aantal maanden uit zal zien.
De verhuizing is snel gepiept met behulp van de zwarte XXL bus van onze Nederlandse amigo en immer über positieve berggids Ron en de spierballen van Sebas en Perry, die na lange tijd weer in Spanje zijn en bij onze lokale verhuizingen niet mogen en kunnen ontbreken. Thanks again guys, vier keer is scheepsrecht! En bij toeval komen Ron en ik erachter, dat ik zo ongeveer zijn voormalige Nederlandstalige functie heb over genomen: in hetzelfde team bij NGA Human Resources, met dezelfde collega's en onder dezelfde baas, haha!
Onze altijd geïnteresseerde vecinos Josefina en Juan Antonio komen natuurlijk even poolshoogte nemen om te kijken wat zich nu weer afspeelt op de straat voor hun oprit en wat die retro huisraad daar precies doet. “Playa, playa, playa…”, zegt Juan Antonio tegenwoordig altijd, zwembewegingen makend, wanneer we op het punt staan te vertrekken met de auto. “Si! Vamos a vivir en la playa!”, reageer ik. Naast de witte Citroën Berlingo staat sinds een dag ook een splinternieuwe witte Fiat cinquecento op de oprit van Josefina en Juan Antonio. Vol reuring werd deze de avond ervoor onthaald door de gehele familie met aanhang, met Johan en ik toekijkend vanaf het dakterras. Johan: “Kijk een nieuwe auto voor de jongste dochter...”
Op een serieuze toon zeg ik, een dag later en wijzend naar de Fiat tegen Juan Antonio: “Un coche neuvo de tu hija?”. Maar nee, het is niet de auto van zijn dochter. Het nieuwe speeltje is van Juan Antonio zelf. De Berlingo is voor de campo en de cinquecento is voor naar Granada stad en de playa legt hij uit. Dagelijks gaat Juan Antonio meerdere keren even in zijn nieuwe aanwinst zitten om de ruitenwissers aan te zetten, met de koplampen te knipperen, alle knopjes te testen en het beestje een paar meter te verzetten op hun erf. Of om helemaal naar de bar te rijden en terug? De nieuwe "rugzak" wordt minimaal twee keer per week grondig gewassen.
Johan grapt dat het geheel hem nog het meest doet denken aan de legendarische tv-reclame en slogan uit de jaren ’80: “In de nieuwe Fiat Panda lach je iedereen uit.” Wat boffen wij met onze fantastisch lieve en humorvolle Andalusische buren.
En zo wordt Villa Merise na de vlotte verhuizing ons tijdelijke onderkomen voor de komende weken. Op een te warme dinsdagmiddag na mijn werkdag rijden we met meerdere koffers met natuurlijk te veel kleding, de koffiemachine, de honden achterin en met kanarie Limon in de kooi naar de kust voor ons grote primitieve kampeeravontuur. We installeren ons zo goed als mogelijk in de gedateerde casa. Het is vanwege een hittegolf extra warm en vochtig in de Spaanse augustushitte en na een welverdiende alcoholische sundowner op de veranda hopen we na alle stress op een goede nachtrust op de comfortabele en voor IKEA-begrippen dure slaapbank.
De deuren blijven open voor de nodige frisse lucht. Er schiet een opgejaagde huismuis weg tussen de opgestapelde verhuisdozen. Het verschrikkelijke gezoem van hongerige muggen neemt in een rap tempo toe. Johan doet die eerste nacht sowieso geen oog dicht en zit de volgende dag onder een tiental muggenbulten. Ik slaap nog een paar uur en heb slechts één souvenir op mijn been van een vliegende bloedzuiger.
Mijn probleem is meer het dagelijkse zittende computerwerk in die zinderende hitte. Met de nog afwezige airco krijg ik er zelfs oncomfortabele, opgezwollen, oude mensen enkels van. Wanneer ik in het weekend weer naar Nederland ga, baal ik toch wel een beetje dat ook daar een hittegolf heerst. Ik wil gewoon weer eens lekker 20°c en wat regen! In de paar weken in Villa Merise vinden we wel steeds beter onze draai en lossen de ongemakkelijkheden simpel en praktisch op. We hechten ons volledig aan dit fantastische huis: het uitzicht dat nooit verveelt en de bijzonder mooie omgeving. Het nabijgelegen wijkje la Caleta leren we kennen als een authentiek en rauw onontdekt plekje met een unieke oude rumfabriek, enkele leuke restaurantjes en een prachtig kustpad naar een verscholen strandje.
Langzamerhand kleurt Spanje steeds meer corona-oranje. Ik lees dat Spanje uitdagingen heeft in verband met de grote bevolkingsdichtheid in de stedelijke gebieden en door de sociale (familie)cultuur. Soms wonen meerdere generaties bij elkaar in niet goed geventileerde huizen. Airco’s aan en ramen gesloten om de hitte buiten de deur te houden. Onze vrienden, die te gast zijn in Lolapaluza besluiten hun vakantie met een week in te korten wanneer er in de “groentetuin van Europa”, het gigantische glastuinbouwgebied bij Almería, besmettingshaarden ontstaan. Net als in het voorjaar krijgen we te maken met annuleringen wanneer heel Spanje de stempel oranje krijgt en Nederland quarantainemaatregelen instelt voor reizigers vanuit Spanje.
Desondanks lijkt er in de Valley of Happiness weinig aan de hand. Er heerst een positieve sfeer en aan alles merk je dat Pinos booming is. De (semi-)lange termijn huurmarkt blijft ongewijzigd positief, rurale casa’s veranderen snel van eigenaar en onze Casa Buenos Aires, het gerenoveerde ezelsstalletje in Saleres passeert ook eindelijk naar de nieuwe bewoners. Een aantal Nederlandse vrienden vraagt ons om lijntjes uit te zetten naar de lokale makelaars en vraagt of Johan misschien alvast op vooronderzoek uit wil gaan naar een paar mooie geschikte casa's. Onze Vlaamse huurders in Una Más, foodies en inmiddels ook amigo's Domi en Chris slagen in hun zoektocht naar een nieuwe en prachtige woon- en bedrijfslocatie in ons dorp Pinos! En zojuist komen Hugo en Maria José, Madrilenen met roots in Pinos, kennismaken, omdat zij het perceel met schuur naast Lolapaluza hebben gekocht om daar voor hun gezin met drie dochters een escape voor de grote stad te creëren.
Wij genieten ondertussen met volle teugen van de natuur en de vista’s tijdens een wandeltocht tussen de mooiste bergachtig gelegen pueblo's van de Alpujarra (Pampaneira, Bubión en Capileira), van een beklimming van de Pico de Veleta (3.398m) in de Sierra Nevada en van een slentertocht door de Moorse wijk Albaicín in Granada en zijn prachtige views op het Alhambra.
Met La Alquería de Los Lentos is onze vallei een prachtig gelegen culinair etablissement rijker en daarnaast verwelkomt Sin Cobertura, een open-air tapasbar beneden aan het stuwmeer in Pinos del Valle de eerste dorstige gasten. De nieuwe horecatent zit iedere dag vol en wordt zwaar gepromoot, onder andere op Instagram, door onze lokale dorpsgenoot en Netflix film hero, acteur Antonio Velázquez.
Bij Villa Merise wordt het lager gelegen deel van de tuin vrijgemaakt van beplanting en onkruid om ruimte te bieden aan de nog aan te leggen fruitboomgaard met schommel. Aannemer Pablo start zowaar drie weken eerder dan gepland met de renovatie. In één dag wordt het hele huis, waaronder keuken, badkamer en alle ramen, deuren en kozijnen gestript. Het opbouwen kan beginnen! Met name Johan krijgt, mede geïnspireerd door de zoektocht naar huizen voor vrienden, alweer de drang om in een nieuw plaatselijk projectje te investeren. Ons kennende wordt dit vast snel concreet.
Ikzelf vlieg vlak voor de instelling van de quarantainemaatregelen nog snel een keer naar Den Haag. Op 24 augustus overlijdt Meris op 52-jarige leeftijd in aanwezigheid van Martin, mij en mijn moeder.
Door de regen loop ik naar strandpaviljoen Pier 32 aan het Zuiderstrand in Den Haag. Bij iedere stap iets sneller. Zin krijgend om voor mijn zus iets op papier te zetten. Ik besef dat ik Johan mis, die vanwege de quarantainemaatregelen in Spanje thuis moest achterblijven. Maar, al is hij niet fysiek in Nederland aanwezig, ik voel toch zijn aanwezigheid en steun.
Lieve Meris,
Mijn bijzondere grote zus, Zusje, Meertje, Merel, Missje en met nog zoveel meer koosnamen. Als mijn naam Reijer tot Rijst of Rijsje wordt afgekort, dan ben jij Macaroni of Spaghetti: "Missje wil pasketti!" Eten speelt geen onbelangrijke rol in jouw leven. Op je vijfde verwelkom je mij. Dansend en zingend verkondig je op straat, dat je een broertje hebt. Ik volg jouw dan inmiddels gevestigde eetpatronen. Nee, wij eten geen kaas. Nou ja, als het gesmolten is weer wel. Maar niet die vieze aangekoekte bruine randjes. Boursin lusten we wel, maar verder niets van kaas. Je overschrijdt af en toe een kleine grens in mijn vroege jeugd aan de keukentafel in Rockanje. Jouw recept voor Brinta, dik en klonterig met té weinig melk, veel te veel bruine suiker en een grote klont roomboter, is te vies om naar te kijken. Maar jij geniet! En verder volg ik je gewoon.
Opa Cor & onze temperamentvolle Poolse oma Bollie wonen schuin tegenover. Oma heeft haar eigen kamer met een deur met glas naar de groentetuin. Er bevindt zich een ouderwetse kaptafel waarop een spiegel met scharnierende zijkanten staat. Er hangen kralen koorden met gelukspoppetjes van stof in alle kleuren en rinkelbelletjes aan de muur. Ik hoor het geluid van jouw onderbind rolschaatsen over de grindtegels en ik ren op mijn rubberen kaplaarsjes achter je aan. Veel van mijn vroegste actieve herinneringsflitsen spelen zich af in dat hoekje bij die groentetuin. Oma Bollie komt aanlopen met aardbeien en zet ze neer voor onze neus. Ik pak je hand en kijk angstig omhoog: "Lusten wij dat wel?"
Een jongetje met een vijf jaar oudere zus. Jij verlaat bijna de lagere school als ik er aan begin. Samen schaatsen we in de winter van '79 over straat van huis naar de Hoeksteen. Ik ga naar de brugklas in Brielle in het jaar dat jij eindexamen doet. Aan de eettafel plaag ik je, omdat je op een jongen zou zijn. Je doet stoïcijns je mond wagenwijd open. Volgepropt met fijngekauwde macaroni met gehakt en noten. Echt zooo vies om naar te kijken! Wanneer je afstudeert in Amsterdam neem ik je studentenkamer over. Maar eerst beleven we een topzomer in Vlissingen met een overdosis aan zelfgemaakte vette kaasbroodjes, het liefst met van die lekkere aangekoekte bruine randjes. Keer op keer rollen de tranen over onze wangen bij het zien van de B-film 'Summerschool'. We zingen Guns-n-Roses op het strand, dansen op Manchester britpop in De Piek, ik wrijf slagroomtaart in je gezicht als je triomfantelijk verklaart tegen papa te hebben verteld dat ik rook én we nemen altijd afscheid met een hug en een natte ZRBTT uit de Cosby Show.
Along the way raken we een beetje beschadigd door de verbale agressie in ons gezin van herkomst. Het is voor ons allebei zoeken naar- en werken aan een veilige basis in onszelf.
Spiritualiteit in de zomer van '99: jij luistert verwonderd en ik vertel beeldend over de reis van mijn 'kleine ik' vanuit de kern van de aarde richting het universum. Met geluksgeluidjes zweeft hij door de zeven geopende chakras en door de kleuren paars, blauw, goud en groen. De zwaartekracht neemt het over en met een duikvlucht plonst mijn 'kleine ik' in de zee van een warme welkome wereld met groene heuvels. Jij hebt werk gemaakt van je spirituele ontwikkeling. Diep geworteld in de aarde en met een lijntje naar het universum ben je als middelpunt letterlijk steeds een beetje meer licht gaan geven. Toen je ging ben je eerst even gaan kijken en je bent teruggekomen om ons rustig te verlaten. Je hebt een hartje op je gezicht achtergelaten. Ik ben zo dankbaar, dat jij mijn lieve grote bijzondere zus was in het leven. De tijd die we de afgelopen maanden hebben doorgebracht is zo betekenisvol en helend geweest. Je positiviteitsenergie straalt nu uit over de wereld. Geen echte hug, geen paper hug, maar een eeuwige gedachte hug van je broertje. Miss you!
Un abrazo van ons uit de Valley of Happiness!
Reijer & Johan