La Paciencia
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 12-mei 2020, Reijer Staats
Zo! Dat is ook weer gedaan. Vanzelfsprekend worden de bij ons gemaakte reserveringen in deze bijzondere tijd kosteloos geannuleerd. En zo gezegd zo gedaan. Alle aanbetalingen voor de periode tot en met eind juli zijn teruggestort. Een inkomstenderving van duizenden euro’s, maar we hebben een lange adem en kunnen onze eigen broek voorlopig ophouden. Sterker nog... er was wat geduld voor nodig, maar er is weer perspectief. De sfeer is goed! 🙂
In de situatie van die twee mannen in hun volle kracht, die door de onintelligente Spaanse confinamiento geconfronteerd werden met niets-mogen-en-niets-kunnen, komt langzamerhand zowaar verandering. Al regent het vandaag pijpenstelen, de temperatuur en onbewolkte luchten zijn fantastisch zomers geweest en langzaam maar zeker is er weer meer bewegingsvrijheid. Ik merk weer roering en leven in de brouwerij in de pueblo Pinos del Valle.
Onze lieve buurvrouw Josefina belt als vanouds weer aan met een nieuwe oogst avocado’s en geeft me er een stuk of zes. Vergezeld van een waterval aan Spaanse woorden, beginnend met "Hola..." De rest heb ik niet helemaal begrepen. ’s Ochtends bij het openen van de gordijnen van onze slaapkamer in Casa Una Mas worden we getrakteerd op het fantastische zicht op de Ermita. En ’s avonds bij de sundowner op het dakterras lacht de opkomende volle supermaan ons en twee volle glazen wijn toe (zie foto bovenaan het blog). Johan en ik weten weer waarom we hier zijn!!
Nog even geduld en we kunnen weer bij vrienden op bezoek. Hoe leuk zou het zijn om met een paar wijntjes gezellig samen naar het Eurovisie songfestival te kijken... my guilty pleasure. In de periode van begin mei tot en met eind juni worden de coronamaatregelen in Spanje stukje bij beetje afgebouwd tot naar het nieuwe normaal. NRC correspondent Koen Greven is de eerste die ons met een voice berichtje vanuit Madrid verblijdt met het positieve nieuws:
“De boel komt weer op gang. Er is weer licht aan het einde van de tunnel… Jullie kennende gaan jullie hier iets positiefs uithalen.”
Wat een leuk en onverwacht nieuws en wat tof dat Koen eraan denkt om ons vlak na de toespraak van premier Sanchez te informeren!
Wat dit precies betekent voor het buitenlands toerisme is nog onduidelijk en zal mede afhangen van Europese besluitvorming. Tot eind juni zijn alle niet-zakelijke verkeersbewegingen, dus ook het toerisme, in ieder geval beperkt tot de provinciegrenzen: in ons geval Granada. Mogen we daarna los? Johan blijft het zoals altijd van de positieve kant zien:
“Spanje móet in juli echt open, anders heeft het een heel groot probleem!”
Ik zie ons eerlijk gezegd ook niet in de binnenlandse Spaanse vakantiemarkt roeren. Of anticiperen op een langdurige sluiting van de grenzen, paniekerig reageren en stunten met hele lage huurprijzen om maar zoveel mogelijk Spaanse gasten te trekken.
Nee, liever fantaseer ik over een zomer met perspectief. Een perspectief met een ouderwets tintje.
Mijn reislustige opa en oma kwamen al sinds de jaren 50 graag in Spanje. In de zomer van ‘71 zakten mijn ouders, met mijn zus als peuter in een oerhollands Dafje de Franse Route du Soleil af. Op weg naar de vakantievilla aan de Costa Brava, die mijn opa en oma voor die zomer hadden afgehuurd. De lucht in het muffe oude huis, dat de hele winter onbewoond was geweest klaarde pas op nadat de ramen en deuren een paar dagen tegenover elkaar open hadden gestaan. Maar die lange buitentrap, stijl naar beneden, uitkomend bij één van de meest idyllische blauwe baaitjes… dat maakte alles goed!
Johan vloog in die jaren ook al met zijn pa en ma en zus Francis naar het verre Spanje. Ja... Johan is een paar jaartjes ouder dan ik. Eerst naar Benidorm en in 1977 naar hippie-Ibiza waar zijn liefde voor het Iberisch schiereiland is ontstaan.
De eerste kennismaking van Johan en mij samen met de Costa Tropical was tijdens onze fly-drive door Andalusië in 2011. In Hotel la Tartana in la Herradura vertelde de eigenaar trots dat Brigitte Bardot één van zijn eerste gasten was. Zij vond la Tartana het plus agréable hôtel aan de Costa. Ik zie het ook helemaal voor me hoe Brigitte in haar 2CV-tje crossend - kapje open, haren in de wind, Ibiza stijl - de oude kustweg, de N-340, afrijdt van Catalonië helemaal tot aan Cádiz in Andalusië. Maar onderweg stopte ze bij la Tartana aan de Costa Tropical! Een groene oase met avocado- en suikerrietplantages en met een paar van die witte urbanisaties van de hand van architect Donald Gray. Een lange steile buitentrap naar beneden, uitkomend bij zo’n idyllisch blauw baaitje. Wij zijn fan! Kom je ook onze kant op!?
Donald Gray viel in de prijzen voor zijn bijdrage aan het herstel van de Andalusische architectuur en het gebruik van de traditionele ambachten. Als planoloog vind ik hem geniaal, omdat hij als een soort Anton Pieck, de Andalusische identiteit wist te vertalen naar de fysieke bebouwde omgeving. Precies dát, waar wij nu zo blij van worden in Spanje!
Almuñecar aan de Costa Tropical, en later Pitres in de bij ons gelegen Alpujarras, waren zijn thuisbases. Toen men zich bewust werd van de betonnen lelijkheid die sinds de jaren '50 aan de Costa del Sol was neergezet werd Donald ook gevraagd om urbanisaties in o.a. Marbella en Fuengirola te ontwikkelen. Bekijk zijn werk en wat hem inspireerde in het volgende mooie youtube filmpje:
Ondertussen… om en nabij Lolapaluza trekken we dagelijks van Casa Una Mas naar beneden drie deuren verder: chillen aan het zwembad met een hapje en een frisje en tussendoor enkele kleine klusjes. De patiotuin is een hele fijne plek geworden om te zijn! Bouwmarkt BigMat is weer open en Johan heeft een paar emmertjes latex en verse kwasten weten te scoren, waarmee we de buitenmuur volledig strak in de verf zetten. Althans, Johan gaat de hoogte in en ik houd de ladder stevig vast. Het hilarische project kurkgordijn is afgerond en de 888 kurkjes hangen gelikt in de patio deur. De vliegen blijven keurig buiten, maar tot ergernis van Johan drijven er miniscule kurkdeeltjes in het zwembad, die door de mazen van het net gaan.
Sinds kort heeft zelfs Johan een profiel op Instagram en plaatst er wekelijks een paar foto’s, waaronder die van het vliegengordijn. Dus check vooral de link naar zijn Instagram en volg 'Johanlolapaluza' voor het laatste beeldmateriaal!
Aannemer Inocencio en zijn klusmannen zijn vanochtend ook weer voor het eerst aan de slag en pakken de draad van het werk op waar het in de tweede week van de confinamiento werd gestaakt. Maar ja, het regent pijpenstelen en ik heb de mannen alweer weg zien rijden. Als alles goed gaat hebben we deze week een werkende keuken met inbouwapparatuur en een zonneboiler op het dak voor het warme water. Het begint er langzaamaan zowaar een beetje op te lijken bij ons in Lolapaluza.
Wordt onze lang verwachte en gewenste verhuizing 'three doors down' volgende week dan toch een feit? Johan maakt een lijstje met wat er nog moet gebeuren...
We planten nog meer zaadjes in de afgelopen periode. Na de mislukte poging om een bloembed met illegaal uit de natuur geronselde maagdenpalm te creëren, zoals je kon lezen in ons vorige blog, probeer ik het nu met graslelie: het bij iedereen welbekende plantje uit de jaren ’70, dat-van-die-kleintjes-krijgt en dat sinds enkele jaren weer helemaal hip is. Het liefst hangt het aan het plafond in een bloempot van macramé of misschien zelfs wel van kurk.
Johan is het er niet mee eens. Die heeft een geitenwollen sokken associatie met deze kleuterschoolplant en ziet zo’n plant het liefst zo ver mogelijk weg hangen. Zeker niet bij ons in de border:
“Nee, dat wordt een zootje, niet alleen in de patio maar het geeft ook veel troep in het zwembad!”
Maar hé, de diverse potjes met graslelie in de patio van Casa Una Mas doen het waanzinnig goed en worden, net als het steeds langer wordende kakkineuze Corona kapsel van Johan, door mij gefatsoeneerd. Ik oogst minimaal 100 van die kleintjes! Moet ik die dan zomaar weggooien? Of toch maar tegen de wil van Johan in, gratis (!), in de border planten? Ik houd m’n mond maar even…
Van amigas Machteld en Anne begrijp ik dat het tuincentrum weer geopend is en dat zij daar als escape uit de lockdown regelmatig gesignaleerd worden. Tuincentra zijn enorme money-burners. Ook hier in Spanje. En sowieso als je daar als Reijer Staats rondloopt. Ik denk Johan dus uiteindelijk wel blij te maken door gewoon drammerig vol te houden. Die 100 retro stekjes plant ik gewoon in onze border. Ik moet toegeven, dat het er nu nog een beetje miezerig en zielig uit ziet. Maar ooit post ik een foto met mijn eigen volle perkje graslelies.
Verleden -> Heden -> Toekomst
Maar laten we in beweging komen, buitensporten mag weer sinds afgelopen week. Muy bien!! Omdat ik dit najaar of komend voorjaar toch eens de pieken van de Sierra Nevada zou willen beklimmen wordt het tijd om weer eens conditie op te bouwen. Na een zweepslag in mijn kuit en het daaruit ontstane trombosebeen halverwege vorig jaar heb ik het allemaal wat laten versloffen. Langzamerhand pak ik de draad weer op. Een paar ochtenden met Johan in de tuin bij Sebas en Perry onkruid wieden is al heel vermoeiend. Onze ontluikende behoefte om te sporten wordt er wel mee aangewakkerd.
Johan doet inmiddels om de dag, keurig zijn hardlooprondje. Ikzelf zit voordat ik het weet op youtube tabata-training-muziek te zoeken en sta vervolgens op het dakterras een high intensity interval training (tabata's) te doen: tricep dips, squads, bicep curls, dumbel flys, etc. Allemaal met opzwepende muziek en de hijgende stem van een drill inspector (5, 4, 3, 2, 1, ...) door mijn oortjes. Wat een energie! Wat heerlijk! En wat een spierpijn de volgende dag. Niet normaal! Na vier dagen kan ik zelf weer een kop thee of een glas wijn naar mijn mond bewegen en is dat rietje als hulpmiddel niet meer nodig. En ik ben er fysiek weer klaar voor om aan dit nieuwe blog te schrijven.
Met de huidige absurd lage benzineprijzen (een liter diesel onder de euro) wordt het ook weer eens tijd om in de auto te stappen en naar de costa te rijden. De zich uitbreidende bewegingsvrijheid gaat dit ook snel toelaten. Ik check bij makelaar Danielle hoe het staat met de nog in te plannen overdrachten bij de notaris van de verkochte casa in Saleres en het aangekochte beachhouse aan de Costa Tropical. Na haar contactrondje met jurist Conchi en de kopers en verkopers wordt ons bevestigd dat de meeste seinen op groen staan. Eén en ander kan weer opgestart worden. We hebben zoveel zin om aan de kust aan de slag te gaan! Het wachten is nu op een datum voor de overdracht.
Danielle bevestigt me, dat de vertraging - el retraso - mijn geduld - la paciencia - op de proef heeft gesteld en leert me de Spaanse woorden. Ik vertel haar ook over mijn spierpijn:
“Dat is dan wel weer heel erg Spaans van je: Alles of niets.”
Afgelopen zomer, kort na de diagnose van dat trombosebeen heb ik uren en uren in de wachtkamer van de huisarts in Pinos doorgebracht. Oók met afspraak voor een klein vingerprikje... gewoon achter in de rij aansluiten. Alle oudjes van Pinos leer je er kennen. Het lijkt wel of het hele sociale leven van de pueblo zich in de wachtkamer afspeelt. Ik kom ze op mijn wandelingen door het dorp nog steeds tegen en dan beginnen ze weer tegen me te kletsen. Tegenwoordig, met onze particuliere ziektekostenverzekering, zijn we niet meer welkom bij het consultorio van Pinos. Nee, voor een herhaalrecept voor mijn neusdruppels, ga ik naar de App om een afspraak te maken voor super efficiënte virtuele videobelafspraak.
Eh, vraagje: "Moet ik dan wachten totdat de dokter mij belt om 13.20?"
Antwoord: "Nee je moet al om 13.00 inloggen in de App en dan wachten tot de dokter met je in gesprek gaat."
Super efficiënt, maar met een Spaans tintje: een virtuele wachtkamer met een wachttijd van slechts 20 minuten. Een hele leuke dokter ook; van een praktijk in Barcelona, 900 kilometer verder...
Met heel veel plezier, en de ene keer wat makkelijker dan de andere, schrijf ik nu 5 maanden aan deze blogposts. Bij schriftelijke verslagleggingen zal het waarschijnlijk ook definitief blijven. Robin van het programma 'het Roer om', dat vanaf januari op SBS6 te zien zal zijn, bericht ons namelijk op 5 mei:
"Goedemiddag Johan & Reijer, Hierbij de beloofde update! Vanochtend is jullie verhaal besproken met de zender en zij vonden jullie filmpje erg leuk. Helaas vinden zij het wel een probleem dat jullie al verhuisd zijn naar Spanje en dus niet nog nu in Nederland wonen. We hebben nog ons best gedaan om te kijken of we dat misschien konden omzeilen maar de zender wil echt aan het bestaande format vasthouden. Ikzelf vind het super jammer, want ik had jullie graag willen volgen in jullie avontuur. Helaas is de zender de baas en niet wij. Ik wil jullie bedanken voor jullie tijd en moeite en mocht ik iets voorbij zien komen waar jullie wel goed bijpassen dan zal ik jullie in gedachte houden! Fijne avond en veel geluk in Spanje en ik blijf de blogs volgen!"
Een toch superlief bericht van Robin, waarmee ik dit blog wil afsluiten.
Volgende keer met alle nieuwtjes, die eigenlijk al lang plaats hadden moeten vinden. En waarschijnlijk geschreven vanuit ons nieuwe woonhuis!!
Un saludo van ons uit de Valley of Happiness!