Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.

Pinos del Valle 23-apr 2020, Reijer Staats

Excuses, dat deze persoonlijke post op zich liet wachten. Ik heb een (chocolate) block. Met als favoriete schrijfonderwerpen de momenten waarop we geconfronteerd worden met de taalachterstand en cultuurverschillen in onze Andalusische pueblo, leidt de recente vermindering in sociale interactie met de Spaanse dorpsgenoten tot een tekort aan onhandige en grappige anekdotes. Minder om over te bloggen dus. Gelukkig heb ik wel een andere nieuwe hobby!

Waar voorheen de wekker om 07.00 uur ’s ochtends ging en een half uur later de dag begon, stort ik me tegenwoordig vanuit bed, met een paar cappuccino’s, ongeveer 2 uur lang op social media, nu.nl en Wordfeud. Wie haalt de koffie: Johan of Reijer? Aan ieder kopje gaat een korte, zich dagelijks herhalende, onderhandelingsfase vooraf: “Jij bent aan de beurt…”, “Nee, ik was gisteren eerst…”, “Please? Ik ben écht nog niet wakker!” Dus waar we een goede maand geleden de dagen om half acht echt begonnen, glijdt dat inmiddels af naar het moment dat onze vriend Joey staat te trappelen bij de deur. Dan hijs ik me uit bed. Soms met de pech dat hij, net de deur uit, zijn gele behoefte direct laat lopen op de oprit van buurvrouw Josefina. 

De combi honden-uitlaten-door-de-olijfboomgaarden en brood-halen-bij-de-panaderia zit gelukkig nog altijd in m’n dagelijkse patroon. De weinig spraakzame señora van de bakker is op sommige dagen de enige persoon die ik buitenshuis real life spreek. Een gesprek, dat zich beperkt tot slechts zes woorden: “Dime! Una barra. Gracias, hasta luego!”. De luie doelloze ochtenden sluiten we steevast af met een heerlijk ontbijt: stokbroodje, aardbeien, vrije uitloop eitje en verse jus van de sinaasappels uit de mega tuin van Sebas en Perry. Het is dan inmiddels na twaalven. Buenas tardes!

Sociale interactie vindt vooral in de avond plaats met super gezellige videogesprekken, in chatgroepen met de illustere namen zoals “VrijMiBo”, “Virtueel borrelen” en “In vino veritas.” En zo is wijn toch weer de rode draad in alle gezelligheid! Eén geruststelling: de vrienden, die twee weken lang zwaar geveld waren door het coronavirus zijn ook weer van de partij en in beeld! De kilo’s die er bij hen zichtbaar af zijn, zitten er bij Johan en mij aan. Een gebrek aan beweging. Buitensporten zit er niet in. In Spanje mag echt hé-lé-máál niets! We hebben het er in de videogesprekken over om stiekem te ontsnappen aan onze opsluiting. We fantaseren over het doorbreken van het isolement door in het geheim bij elkaar af te spreken en gezamenlijk te lunchen met o.a. zelfgemaakte kipkroketjes. En over het stilletjes bij elkaar naar binnen sneaken om gezellig een wijntje te drinken; natuurlijk wel met  inachtneming van de anderhalve meter regel. We sluiten het videogesprek af met een concrete afspraak: “Tot vrijdag 14.00 uur bij jullie!” Totdat de volgende ochtend vroeg, nuchter, de één na de ander via WhatsApp zijn of haar keutel intrekt. Het lezen van de reglementen van de confinamiento, de boete van €15.000,- voor groepsvorming en het feit dat Johan en ik onze Spaanse residentiekaarten nog op moeten halen bij de politie, maken dat we verstandig moeten blijven.

Tijdens weer zo’n luie lusteloze ochtend op 6 april komt Johan, mede ingegeven door de revival van het programma Kreatief met kurk, met het lumineuze idee om “iets” te gaan doen met wijnkurken. Sinds onze verhuizing van Amstelveen naar Kijkduin in juli 2014 verzamelen we namelijk de exemplaren van het natuurlijke materiaal. Bijna zes jaar kurkvoorraad! We weten niet meer waar we ze laten moeten. Het zijn er inmiddels voldoende voor een ontspannen, met kurken gevulde, onderuit-zitzak en meer dan genoeg voor voetvriendelijke kurkslippers voor het hele dorp. Op de website van Bruynzeel vind ik een post met instructies voor het zelf maken van een badmat van kurk, want ”tijdens Kerst en Oud en Nieuw zijn er vast wat flessen wijn opengetrokken“, aldus de betreffende website. 

Diezelfde middag zit ik met een boormachine, kurkje voor kurkje, de essentiële gaatjes te draaien voor ons nieuwe en absoluut duurzame vliegengordijn! Ik vind voldoende fotovoorbeelden van vliegengordijnen van kurk op Pinterest, maar nergens is enige instructie te vinden waarmee je er zelf eentje kan maken. Het wordt een proces van trial en error. Martin en Anne maken me in deze lockdown super blij met de mededeling dat zij over het benodigde visdraad beschikken. Ik haal het diezelfde middag op als de vijf in de klok zit; gezellig op het pleintje voor hun B&B. Mét honden Joey en Mèlo, want je moet natuurlijk wel een geldige reden hebben om je op straat te begeven. Gesnapt! Uitbater Juan van het lokale barretje Venecia rijdt langs in zijn auto. Er is in ieder geval één iemand, zo zie ik zelf, op wie de confinamiento een positieve uitwerking heeft: vanwege de sluiting van zijn Café Bar Venecia heeft nachtbraker Juan er in de vijf jaar dat we hier komen nog nooit zo uitgerust uitgezien.

Alle kurken gaan minimaal twee keer door mijn handen. De eerste keer bij het boren van het gaatje. De tweede keer bij het rijgen aan het visdraad. Op iedere kurk staat de naam van het wijnhuis van herkomst gebrand. En zo wordt dit creatieve proces voor mij een persoonlijke trip down to memory lane!

Gedachten gaan terug naar het indrukwekkende Château Meursault met wijnkelders uit de 11de eeuw in de Bourgogne; een tussenstop op onze weg terug van Catalonië naar Nederland een paar zomers geleden. Gedurende deze wijnproeverij werd definitief bevestigd, dat een volle Spaanse rode met wat hout meer ons ding is dan de rode Bourgogne van Meursault, die in onze beide beleving pas lekker wordt vanaf een eurootje of zestig per fles. Met een kurk van Kleine Zalze uit Stellenbosch tussen mijn vingers komt het prachtige wijngebied van de Zuid-Afrikaanse Westkaap weer op mijn netvlies. Tijdens de sterrenlunch met vrienden op het terras van deze toch wel sjieke Wine Estate begon het een beetje te miezeren. Dus vonden wij het alle vier nodig om de loodzware betonnen tafel zelf richting een droge plek te verplaatsen en lieten vervolgens heel knullig in de aanwezigheid van de vele andere restaurantgasten het kolos met de uitgeserveerde lunch én wijnen uit onze gladde handen flikkeren. Er passeert ook een zeldzame Fendant kurk van Gregor Kuonen uit het Zwitserse Wallis de revue. Zeldzaam, omdat de Fendant wijn meestal een schroefdop heeft. Niet omdat we het gouden vocht met mate dronken. Daar weet unsere immer fröhliche Nachtbarin Marian, die de wijntour door de Kellerei toen begeleidde, vast nog alles van... De mooie kurk staat voor al mijn dierbare herinneringen aan het idyllische Lötschental.

Maar mijn favoriete kurk is toch die van The Chocolate Block! Een prijzige Zuid-Afrikaan uit Franschhoek. Toen ik tijdens een Oud en Nieuw etentje aldaar de hand op de knip wilde houden, sprak Johan de wijze woorden: “Een goede wijn moet je altijd drinken in de streek waar die vandaan komt.” Johan kwam na die Zuid-Afrika reis telkens met een paar flesjes The Chocolate Block naar Kijkduin terug van zijn business trips naar Cape Town. Na één van onze tuinfeestjes was dit voorraadje er weer snel doorheen, mede dankzij alle vrienden die er ook niet bepaald in spugen...

Het maken van het kurken vliegengordijn beleef ik als het opruimen van de boekenkast of het inpakken van die spullen op zolder. Alles heeft zijn verhaal en alles komt terug. Het vliegengordijn vol herinneringen is nog lang niet af.