Computer says 'No'
Pinos del Valle 20-feb 2020, Reijer Staats
Mijn laatste blog over hoe we ons nieuwe leven opbouwen onder de Andalusische zon heeft even op zich laten wachten. Te druk of gewoon te weinig nieuwtjes? Tijdelijk een ‘writers block’ of een kwestie van 'Computer says No’?
Francis, de zus van Johan, was een kleine week op bezoek in onze Casa Una Mas om ons te helpen met het vele schilderwerk. Haar berichtje in het gastenboek vat zo’n beetje samen waar we ons deze dagen mee bezighouden.
“Lieve Johan & Reijer, wat heerlijk om half februari hier een paar dagen te zijn. Om in de stralende zon te helpen met schilderen. Helemaal zen!! Lolapaluza wordt schitterend. Geweldig zoals jullie dat doen! Dit project is nog niet af en het volgende staat er alweer aan te komen. Gezellig met jullie mee op huizenjacht naar een casa aan de kust. Ik ben benieuwd of de favoriet met dat hele mooie grijze dakterras het gaat worden of misschien toch nog iets anders? Dat er iets gaat komen staat eigenlijk wel vast… Weer heel erg bedankt voor jullie gastvrijheid, de goede zorgen, het lekkere eten, de ontbijtjes op het dakterras, enz. Ik kan niet wachten om eind april weer te komen en te zien hoe mooi Lolapaluza dan geworden is. Heel erg bedankt voor alles! Liefs, Francis”
Op vrijdag 14 februari krijgen we het goede bericht van onze Spaanse jurist, dat we staan ingeschreven op ons nieuwe adres in Pinos del Valle! Residencia! Yeuh! Onze jurist heeft zoals alle Spanjaarden die ons helpen een betekenisvolle naam. Zij heet Concepción, afgekort Conchi. Onze aannemer, die aanstaande maandag in Lolapaluza gaat starten, luistert naar de naam Inocencio. En zo heet de verkopend makelaar, echt een schatje, met wie we de nodige casas aan de kust bekijken, Inmaculada (Inma). Conchi regelt ook onze inschrijving als zelfstandig ondernemer, autónomo. Ze vraagt ons om een lijst met beroepen, die onze activiteiten dekt. Onder welk beroep vat je bijvoorbeeld het organiseren van een event? Het maken van websites of het faciliteren van een retraite? Na wat geneuzel en gepuzzel… niet teveel en niet te weinig, zijn we tot een opsomming gekomen: huizenverhuur, property management, marketing- en communicatieadvies en coaching persoonlijke ontwikkeling.
Voor de inschrijving als autónomo en het regelen van sociale verzekeringen zegt Conchi nog ons Spaanse telefoonnummer nodig te hebben. Maar dat hebben we helemaal niet. Dus ik op zoek naar de goedkoopste SIM-only en kom terecht bij telecombedrijf Simyo: flexibel contract zonder vaste kosten of moeilijke bundels. Dat klinkt goed! Ik vul het webformulier in en kom bij het veld waar om een telefoonnummer wordt gevraagd. Simyo zou vervolgens per SMS een bevestigingscode sturen. Ik type m'n Nederlandse nummer in: “003162827…”. Nou ja, meer dan 9 karakters gaat niet. De laatste vier cijfers (1492) passen niet in het veld. Alleen Spaanse telefoonnummers zonder de NL prefix 0031 kunnen worden ingevoerd. Om het bestelproces af te ronden mail ik dan maar met de klantenservice. Maar de klantenservice kan mij niet helpen. Ik moet bellen. Na 10 minuten in de wacht vertelt de Spaanse dame aan de andere kant van de lijn dat Simyo zonder SMS bevestiging naar een Spaans nummer geen contract afsluit. Gevalletje ‘Computer says No’? Mijn aanvraag was voor mijn allereerste Spaanse nummer Simyo! Niet omdat ik er al één had ☹. Misschien verificatie per e-mail invoeren voor de buitenlanders zoals ik? Inmiddels is mijn aanvraag per post bij een andere aanbieder in gang gezet. Dat zal nog wel even duren… Conchi wordt vast ongeduldig.
De Andalusische lente is nu een maand onafgebroken warm en zonnig. Vogeltjes Limon & Cello staan iedere dag buiten in het zonnetje en ogen heel gelukkig in hun nieuwe grote onderkomen. Tijdens een mooie ochtendwandeling met de honden door de olijf- en sinaasappelboomgaarden naar de bakker vraagt Francis zich af waarom er overal flessen in de olijfbomen hangen. Nabij barretje Venecia komen we buurman Juan Antonio tegen, die er net zijn ontbijt heeft gehad en de laatste roddels uit dorp heeft gehoord. Ik laat hem een foto van een fles in een olijfboom zien. Hij legt uit, dat met die flessen steekinsecten worden gevangen, zodat het wat aangenamer werken is in de olijfboomgaard. Zo staan er her en der in het dorp, vooral bij deuren en poorten ook volle flessen water. Maar dan weer met een ander doel. Het spiegeleffect schrikt honden af en voorkomt dat ze hun poten optillen en alles onder pissen. Interessant en weer wat geleerd van Juan Antonio!
Samen met Francis maken we veel meer klusmeters. Ik rond het schilderwerk in de woonkamer af en impregneer de terracottategels. Johan en Francis gaan los op het metaalschilderwerk. De voordeur, de tralies voor de ramen, de Franse balkons, het hekwerk op het kleine dakterras en de pergola op het grote dakterras krijgen in een paar dagen hun nieuwe ‘gietijzer-look’. Het ziet er super strak uit!
De ruimtes die ik voor het vorige blog zo mooi op de foto heb gezet staan inmiddels wel weer vol met verhuisdozen. En zo werken we van ruimte naar ruimte en is het iedere keer een kleine verhuizing. De enorme nieuwe Amerikaanse koelkast wordt door drie man sterk, waaronder ik 💪 de trappen op getild en op zijn plek gezet. Het dekzeil wordt van het zwembad gehaald voor nog wat extra lente-gevoel en de kapotte tegeltje worden voor reparatie uit het nog iets te koude zwembad opgevist
Het is even wennen. Johan en ik: niet alleen levenspartners, maar nu ook samenwerken als collega’s en samen ondernemen. We zitten nu dagelijks op elkaars lip. Hoe gaat ons dat af? Voor wat betreft Guesthouse Lolapaluza liggen we meestal op één lijn en vordert het kluswerk best snel. Er is altijd een grappige dynamiek tussen ons. Wie ons kent kan daarover meepraten en om lachen…😉 Is het Johan die weer onduidelijk praat? Of toch Reijer die (Oost-Indisch) doof en wat afwezig is? Wanneer we besluiten de massieve en loodzware eetkamertafels in Casa Una Mas en Lolapaluza om te wisselen, legt Johan uit hoe ik moet manoeuvreren om de tafel door de deur heen te krijgen. Ik krijg het maar niet begrepen. Onze altijd nieuwsgierige buurvrouw Josefina komt op ons gekibbel af: “Que pasa?” Waarop Johan naar mij wijst en iets met ezelsoren nadoet. Ik rol met m’n ogen, schud natuurlijk m’n hoofd en lach het weg. Wanneer beide tafels later die middag op hun plek staan komt Josefina weer even polshoogte nemen: “Estás tranquilo ahora?”. Of we weer een beetje rustig zijn...
En zo manifesteert zich deze dynamiek in zijn volle glorie tijdens onze zoektocht naar een beachhouse aan de Costa Tropical. We rijden naar Almuñécar om bij makelaarskantoor Technocasa een bod uit te brengen op de ‘casa-met-beachhouse-potentieel-en-fantastische-view’, waarover ik in het vorige blog schreef. We hadden zo al onze bedenkingen bij Technocasa, een commerciële en gladde franchise partij. Terwijl we in de auto zitten word ik gebeld met de mededeling dat we dadelijk €1.000,- moeten aanbetalen om überhaupt een bod uit te mogen brengen. Hoe krijg je Reijer op de kast…? Het liefst rijdt hij rechtsomkeert. Johan, rustig als altijd: “Komt wel goed… we kijken het even aan en hebben nog niets getekend.” Zulke praktijken kennen we niet van onze aankopen in de Lecrin Vallei via Danielle van At Home in Andalusia. Bij Technocasa aangekomen nemen we plaats in de strakke en moderne vergaderruimte. Een aantal whiteboards vullen de wanden en per verkoopadviseur zijn de verkooptargets voor ons zichtbaar. Direct krijgen we de contracten onder onze neus geschoven. Onze vragen over vergunningen en voorwaarden, eerder al gesteld in onze mailwisseling, worden makkelijk afgedaan en terzijde gelegd. Geen antwoorden dus. Uiteraard zonder formeel bod uit te brengen taaien we weer af naar Pinos. De volgende dag winnen we telefonisch advies in bij Danielle. En na wat heen en mailen met Technocasa zetten deze typische zeurnichten de foute makelaar voorgoed aan de kant en de casa uit hun hoofd.
Inmiddels, 15 bezichtigingen verder, verschuift onze focus zich van terraswoningen naar strandappartementen, rustieke dorpshuizen en kleine villa’s. En van de verschillende wijken van het subtropische Almuñecar, via de imposante historische witte Moorse stadskern van Salobreña, naar de urbanisaties en het buitengebied tussen beide kustplaatsen in. De Ibiza-achtige view op het schilderachtige Salobreña en de Middellandse zee maakt in ieder geval veel indruk op ons beiden. We hebben inmiddels een leuke klik met Inma, de verkopende makelaar van een kantoor in Salobreña. Het huizenaanbod van Technocasa wordt vanzelfsprekend uit al onze zoekresultaten gefilterd 😉. Tijdens een tweede bezichtiging van ‘de-favoriet-met-dat-hele-mooie-grijze-dakterras’ kibbelen we zonder gêne voor de neus van Inma over de vraag of we de bedden wel/niet zullen overnemen en of we de blauwe muren wel/niet wit gaan schilderen. Zeker weten, deze scene had heel goed gescoord bij het tv-programma 'Ik vertrek'.
Totdat we de volgende ochtend wakker worden en eensgezind uitspreken, dat ook deze casa ‘m toch niet gaat worden. Kibbelen over details en negatief reageren op elkaars ideeën waren vast ergens voor nodig, maar in dit geval nutteloos. Het stemmetje van de leertherapeut en supervisor van mijn coachingsopleiding komt weer eens langs in mijn gedachten. Wanneer ik het Johan kwalijk neem, dat hij één van mijn ‘sublieme ideeën’ negeert of afserveert, zegt het stemmetje: “Wat je zegt ben je zelf!" Ik doe het zelf ook. Onze zoektocht gaat verder en misschien lees je in een volgend blog of we ergens onze harten hebben verloren. Of wellicht, dat we een beachhouse hebben gevonden. Eentje waar we dan allebei volmondig “ja” tegen kunnen zeggen.
Ondertussen zien we onze dorpsgenoten Anne & Martin en Hans & Machteld geregeld en krijgen we zomaar een spontaan bezoek van onze Limburgse vrienden Josi & Rens uit Alicante. Ongedwongen werken we verder aan alle bureaucratische dingen en onze marketing. Naast Casa Una Mas in Pinos del Valle staat nu ook onze Casa Buenos Aires in Saleres op Airbnb. De Duitse vertaling van onze website is gereed en met de nodige vertraging gepubliceerd op www.villaandalusien.com. Dankjewel lieve Paula uit Kijkduin voor het professionele vertaalwerk!! Casa Una Mas is in de afgelopen weken voor het grootste deel van de zomer geboekt. Familie en bekenden wisten ons al te vinden, maar nu we ook van mond op mond en via via onder de aandacht komen is super tof! Daar willen en moeten we het toch een beetje van hebben!
Zonnige groet van ons uit de Valley of Happiness! Hasta luego!
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je hier in.