Onthaasten in Spanje
Salobreña, 30-okt 2021, Reijer Staats
Het is een hele gewone donderdagmiddag onthaasten in Spanje eind oktober. Bij thuiskomst kleed ik me snel om en pak mijn yogamat. Ik spring vervolgens in mijn Viertje en rijd ongedwongen van de kust richting Pinos del Valle, waar ik het op mijn manier druk heb met het integreren in het sociale dorpsleven. Het doel van dit ritje in mijn Cuatro latas, waarover ik onlangs dit artikel in het magazine van de Renault 4 Club schreef, is mijn half wekelijkse pilates les in El Teatro. Tijdens de introductie, zo´n anderhalve maand geleden stelde Mari, de excentrieke instructeur, zich aan deze vreemde vogel - want man én ook nog eens niet-Spaans - voor met een spelletje Hints. Met haar handen beeldde zij vallende sneeuw uit. “Ah, Mari Nieves!”, riep ik uit.
Even gas terug nemen langs de Costa Tropical.
Pilates
Om te onthaasten in Spanje sluit ik me dus aan bij een groep señoras uit Pinos, die Pilates lessen volgt. De groep dijt in de loop der tijd steeds verder uit. Zo maak ik met de meeste vrouwelijke dorpsgenoten, die soms in mijn eerdere blogposts al eens een bijrol speelden, een hernieuwde kennismaking, maar dan nu in een totaal andere setting en met enkele dames gekleed in een te strakke legging. Met mijn Spaanse les in-the-pocket lukt het me overigens steeds beter om te participeren in de temperamentvolle gespreksvoering.
Op een donderdag- en vrijdagmiddag om 19.00 uur sta ik echter twee keer balend voor de gesloten poort van El Teatro! Enkele dagen later richt ik me vanaf ons dakterras tot Mari, die op dat moment met haar drie minuscule hondjes beneden over straat loopt: “Mari! Mari Nieves!! Qué paso!?” Ik begrijp uit haar antwoord dat de lessen zijn verplaatst naar de maandag en donderdag, met 17.00 uur als het nieuwe tijdstip. Tja, had ik me maar aan de appgroep moeten laten toevoegen.
Ook deze middag weer lig ik met mijn veel te korte mannen-hamstrings in een onmogelijke dubbelgevouwen pose en probeer ik zo goed als mogelijk drie tellen in- en drie tellen uit te ademen. Zachtjes, maar toch dwingend voel ik de hand van Mari Nieves tegen mijn rug, die me nog iets verder in de pose duwt. De actie gaat vergezeld van een vriendelijke doch gebiedende hoge stem: “Un poco más!” Mari keert me de rug toe met de woorden “Relaja tu boca!”, want ik moet mijn inmiddels rood aangelopen en verbeten gezicht toch vooral blijven ontspannen.
Met het roldak geopend in een Franse Klassieker door Andalusië toeren.
Iets nieuws: onthaasten.es!
“Ik kan het gewoon niet geloven”, zeg ik tegen Johan, terwijl we eerder die middag, na een menu del dia op de zonnige playa, terug naar Villa Merise lopen. Met mijn gedachten ben ik bij een moment eerder in oktober, waarop ik onbedoeld op de “publiceer”-knop drukte en onze vernieuwde website veel eerder dan gewenst en verreweg van compleet online ging: “Shit!” De stress die ik toen voelde resulteerde in een nacht doorhalen, waarna Johan en ik elkaar gelukkig toch nog tevreden konden aankijken.
Op onze vernieuwde website met een nieuw internetadres en het logo onthaasten.es lees je dat wij in 2015 als gehaast stel, de eerste Nederlandse eigenaars van een vakantiehuis in het witte dorpje Pinos del Valle werden, tijdens ieder verblijf direct loskwamen van ons stressvolle leven en begonnen te genieten in het hier en nu. Ook lees je hoe wij zelf volledig onthaasten wanneer we wandelen door de prachtige natuur, zonder iemand tegen te komen, of als we in het bruisende Granada onze weg vinden of gewoon ronddobberen op de Middellandse Zee. Naast het Guesthouse en vakantiehuizen delen we met onze gasten inmiddels ook onze gerestaureerde Renault 4 en Citroën Dyane zodat ook zij met haren los en het roldak geopend, tijdens een "Tour de Granada" echt even gas terug kunnen nemen.
Genieten van ons nieuwe vak
Slenterend over het kustpad richting La Caleta, de baai van Salobreña, realiseer ik me nog nauwelijks, dat dit nu écht ons nieuwe leven is. Ik spreek het uit. Johan wijst naar een verlaten parasol en twee klapstoeltjes en een rubberbootje op het strand: “Kijk, ook dat is onthaasten!” We passeren een halverwege op de heuvel gelegen casa del pueblo met een prachtig uitzicht op de baai. Johan vertelt me dat dit dus het nieuwe huis van onze amigo's is, die hij onlangs vergezelde bij de bezichtigingen ervan. Hij schetst ook de filmische scene met de oude Spaanse buurman, die leunend op zijn wandelstok en stoïcijns kijkend zijn afkeuring liet blijken door zijn hoofd heel langzaam van links naar rechts te bewegen toen de gesjeesde makelaar uit Granada arriveerde en hen toegang verschafte tot het pand.
Toch enigszins geïntimideerd door het geheimzinnige gedrag van de oude vecino, deden Johan en amigo Sebas na de bezichtiging toch maar eens navraag bij de potentiële nieuwe buur. Wat bleek? De man vond het maar raar dat de koop niet rechtstreeks met zijn verkopende buurman werd afgetikt.
Verder klimmend door de steile geplaveide straatjes bezinnen we ons op de mooie kanten van ons nieuwe, maar bewust gekozen vak, waaronder de bijzondere ontmoetingen met onze gasten, die wij graag vertellen over ons leven, onze keuzes maar ook over de beste plekken om te onthaasten in de bergen, in de stad én aan zee. Andersom zijn wij vaak verrast door het contact en soms zelfs geraakt door de persoonlijke verhalen die onze gasten met ons delen. We hopen het nog vaak te ervaren: onze gasten, na hun vertrek, toch eventjes te missen. Na alle reisrestricties gaat het ons sinds juli verhuur-technisch in ieder geval gelukkig voor de wind.
Verano Azul
Na afloop van de pilates les loop ik op de parkeerplaats natuurlijk buurman Malle Pietje tegen het lijf, die mij onvermurwbaar bij elke ontmoeting een Spaans spreekwoord, een dicho, leert en het herhaalt totdat ik het helemaal begrijp. Meestal spelen dieren, zoals olifanten, honden, muizen en mieren een hoofdrol in zijn spreuken en vaak is de boodschap gerelateerd aan paciencia of noeste arbeid. Zo ook nu weer. Ook dit is onthaasten, want Salvador dwingt me in onze gesprekken om met aandacht en focus bij hem stil te staan. Na een ochtendrondje met de honden en met drie illegaal geplukte granaatappels in de hand liep ik met het schaamrood op de kaken onze vecino enkele dagen eerder ook al tegen het lijf. Vanmiddag zie ik hem echter zelf met een ingenieuze uitschuifbare metalen fruitplukker de granaatappelboom van een afwezige buurvrouw tot de laatste vrucht leegplukken. Terugrijdend in het Viertje naar de kust bedenk ik me met een glimlach hoe ik intens geniet van het contact met onze vele extraverte dorpsgenoten.
Thuisgekomen kluister ik me aan de buis om mijn Spaans bij te spijkeren bij één van de afleveringen van de tv-serie Verano Azul, die mij door mijn lerares Spaans werd aangeraden. Ooit een waar kijkcijferkanon op het enige televisienet dat Spanje rijk was, is de vintage serie uit de jaren 80 nu nog altijd een begrip. Naast de Spaanse samenleving in de tachtiger jaren portretteert het een groep stadskinderen, die de zomer doorbrengt in Nerja aan de Costa del Sol, en vriendschap sluit met de lokale jongen Pancho, met de kunstschilder Julia en met Chanquete, een oude visser. De serie is voor mij, vooral ook dankzij de Spaanse ondertiteling, prima te volgen en is online te bekijken. Verano Azul is daarnaast een feest van herkenning omdat ik zelf in de jaren 80 opgroeide, maar ook super inspirerend voor het schrijfproces waarin ik me met buurvrouw Teresa bevind en waarin we bij vlagen in het Almuñécar van die tijd verkeren.
Otoño, de herfst is begonnen. Nog steeds hebben we fijne gasten over de vloer, die met volle teugen genieten van de lekkere najaarszon in Andalusië. Als het goed is start aannemer Pablo binnenkort met ons nieuwe project in Béznar en bereiden wij ons voor op het verhuurseizoen 2022. Met de nodige reserveringen in het vooruitzicht en nieuwe ideeën gaan we hier vrolijk en voldaan de winter tegemoet.
Een zonnige groet uit de Costa Tropical!
Johan & Reijer