Hombre, ¡vamos!
Almuñécar, 12-jun 2024, Reijer Staats
Ik ben op weg naar mijn bootcampklas. Fietsend over de Palmbomenboulevard draai ik mijn hoofd naar joggers, wandelgroepen en cafetaria-uitbaters die hun terras voor het ontbijt aan het schoonspuiten zijn. Ik stop bij de Río Verde, waar aan de monding een grote witte kubistische villa staat, en ernaast de urbanisatie "Las Gondolas" die mij altijd met nostalgie aan de tv-serie Melrose Place doet denken. Hier ga ik het strand op, zet mijn fiets tegen een palmboom en hang mijn hoodie aan één van de gesnoeide oude bladstelen van de boom.
Het is 07.45 uur. Op het strand liggen de rubbermatten, gewichten, kettlebells, elastieken en andere attributen al klaar. "Waarom is men in Almuñécar altijd te laat!" hoor ik José, onze trainer, in een Noord-Spaans accent verzuchten. "Hombre, ¡vamos!" roept hij nu wat luider. Ik ben de eerste, en ik begrijp dat ik alvast alleen met de warming-up moet beginnen.
Las mañanas en la playa!
Hipocorísticos
De ene na de andere scooter wordt geparkeerd op de stoep. “¡Ahí está Nike!”, roept José wijzend naar de gezette señorita die wel eens aansluit en dan altijd in een rood Nike-shirt verschijnt. Gestaag stroomt het stuk strand vol met sporters, en uiteindelijk zijn alle ogen gericht op de laatste vroege vogel die over het strand komt aangekakt, langs de gekleurde vissersboten en blauw-witte strandhuisjes. Carolina, zoals zij heet, strooit met de nodige excuses voor het oponthoud. In koor klinkt een "Caro, ¡buenos días!" en na een luid "Hombre, ¡vamos!" uit de mond van José begint ook zij met draaiende bewegingen haar schouders en heupen los te maken.
In gedachten dwaal ik af naar mijn eerste kennismaking met de Spaanse gewoonte om elkaar met verkorte namen (hipocorísticos) aan te spreken: ik beland in het Spaanse HR-team waar ik tijdens ons eerste emigratiejaar werkte, en waar ik mijn collega Francisco met zijn volledige voornaam begroette. Diens reactie – “Je klinkt als mijn vader die me op mijn donder komt geven!” – deed mij direct besluiten om de namen van mijn compañeros, waaronder Samuel, Martina en natuurlijk Francisco, te verkorten tot Samu, Marti en Fran. Andersom werd ik door hen al snel aangesproken met “mi primo” (neef) en “hombre”.
In het hier-en-nu tijdens de warming-up op het strand verschijnt er een glimlach op mijn gezicht!
Maar ik moet bij de les blijven, want José start met de introductie van de zeven oefeningen die we vanochtend vijf keer gaan doorlopen. Er worden duo’s gevormd en tijdens de vijf korte pauzes wordt er flink gevloekt (“¡cojones!”), gesteund en gelachen. Hoewel ik begrijp waarover men praat, kan ik niet echt deelnemen aan de razendsnelle Andalusische groepsgesprekken. Daarvoor ben ik nog iets te veel lost in translation.
Dankzij José raak ik wel bedreven in het gebruik van de Spaanse benamingen voor lichaamsdelen, zoals schouders, polsen, knieën, benen en billen, vooral doordat mijn uitvoering van de oefeningen regelmatig van feedback wordt voorzien. In ronde vijf van het circuit tijdens de kettlebell swings ben ik even wat minder gefocust en observeer ik de medewerkers van de reinigingsdienst van de Ayuntamiento de Almuñécar, die de strandopgang aan het vegen zijn en de vuilniszakken verwisselen. Ik ken hun roosters al bijna uit mijn hoofd en het lijkt me een geweldige baan: altijd buiten, veel vrijheid en zichtbaar plezier. Plotseling schiet het in mijn rug. Bij de volgende swing voel ik dat het goed mis is.
Thuisgekomen en liggend op bed, waar elke beweging een marteling blijkt, bekijk ik het door José in de WhatsApp-groep gedeelde filmpje. Ik zie naast mijn kalende kruin de bolle rug, die mijn blessure moet hebben veroorzaakt. En Johan had me nog zo gewaarschuwd "sla nou niet weer door met je intensieve gesport, dadelijk ben je weer geblesseerd, je bent ook geen veertiger meer." Shit, hij heeft weer eens zijn gelijk gekregen. Na het weekend stuurt José me een persoonlijk bericht met de vraag: "Compi, ¿qué tal?"
Johan neemt tijdens dit uitzonderlijk drukke voorjaar alle wissels voor zijn rekening, terwijl ik twee weken de tijd neem om te herstellen.
Hola!! Na een aankomst en een vertrek weer tevreden thuis met de voeten omhoog en een blije Mèlo...
Thermometer
In de aanloop naar juni is het alweer tijd voor de jaarlijkse Spaanse belastingaangifte, en steken we de thermometer in het reilen en zeilen van onze verhuurbusiness. Waar ik voorheen ieder kwartaal de administratie bijwerkte, hoeft dit nu nog maar één keer per jaar. Dat betekent dat ik nu wel flink aan de bak moet om alle facturen, huurcontracten en betalingsbewijzen tevoorschijn te toveren, te archiveren en te ordenen – iets waar ik niet bepaald naar uitkeek en waarvoor ik steeds excuses verzon om uit te stellen.
Maar de klus is geklaard! Dit geeft mij een voldaan gevoel en bevestigt ons beide dat we met ons emigratieavontuur op de juiste weg zijn. Onze website wordt inmiddels ook goed bezocht, met in een jaar tijd ruim 8.000 gebruikers, vooral uit Nederland (zo'n 50%), Spanje en België, 12.000 websitebezoeken en ruim 25.000 paginaweergaven. Zowel in de boekhouding als online blijkt Casa Larimar onze meest populaire accommodatie, en het emotionele Una sonrisa, una lágrima, dat ik een jaar geleden schreef, is van alle blogposts het meest gelezen.
“Hey lieverd, hoe is het daar in Spanje?” lees ik in een bericht uit Nederland. Het is voor mij een uitnodiging om ook in mijn gevoelsleven eens de thermometer te steken. Dit voorjaar staan de verjaardagen van mijn overleden vader, zus en moeder op de voorgrond, evenals de sterfdagen van mijn vader en mijn moeder – allemaal in een periode van slechts één maand. Ook de breuk met mijn moeder ontstond in deze periode. Er worden hier dus heel wat kaarsjes gebrand deze dagen.
Gedachten aan mijn moeder brengen soms vreugde, maar vaker nog verdriet en boosheid. Het idee dat zij zich los heeft moeten maken van betekenisvolle relaties om zelf afscheid van het leven te kunnen nemen, wordt langzamerhand een troost en maakt dat het mij steeds beter lukt om met een positieve spirit en een lach op mijn gezicht bij haar stil te staan.
Open your window, and take a deep sigh. Think about letting the rest of the world go fly a kite. Open your window, and take a deep sigh. And holding your hand is such a natural high. Uit Open Your Window, een liedje van Ella Fitzgerald.
Ons leven kabbelt voort. We rijden de nodige kilometers op en neer tussen de casas in de sierra en aan de costa en we zeggen de nodige "helloes" en "goodbyes" tegen gasten. Tussendoor spreken we af met vrienden en bevriende gasten, en vieren we verjaardagen, jubilea en openingen. We zijn helemaal tevreden met ons leven hier in Almuñécar en met alle uitstapjes aan de Costa Tropical en naar de Lecrínvallei.
Zo verkennen we samen met onze fisherman's friends de vissershaven van Motril en ontdekken de kleurrijke vloot, leren over de vangstmethoden, maken live de veiling mee en proeven de lokale specialiteiten. En oh ja, vis moet zwemmen, dus heffen we het glas op een onvergetelijke ervaring! Salud! Een filmpje van deze excursie vind je op Facebook en Instagram.
En op een drukke zaterdag met wissels in 3 huizen, ontvangen we als cadeau een prachtige aquarel met het uitzicht van Casita Klein Zwitserland op Pinos del Valle en de ermita van de hand van onze gasten, met de volgende review in het gastenboek erbij: "Dear Reijer and Johan, after 13 days of uninterrupted peace and tranquility, we are sad to leave. Your casita will be first on our list of places to stay when we come back to the Valley. Thank you!"
Irene & Vero
Ook opent voor ons Irene, die we kennen uit Bar Béznar, met een warme uitnodigende glimlach de deuren van haar eigen nieuwe bar Salon del Monte in Dúrcal. Het valt me opnieuw op: alles aan Irene is gul! Van haar oogopslag, vaak diep uitgesneden decolleté en kleurrijke tatoeages tot aan haar levendige persoonlijkheid en harde werk om het alle klanten naar de zin te maken. Gastvrouw Irene maakt nog eens contact, schenkt de glazen goed vol en serveert een royale tapa. Nu ik haar zo met haar breed lachende hartsvriendin Vero(nica) de bar zie bestieren, verschijnt er meteen een beeld op mijn netvlies van deze twee vrouwen met beide een arm krachtig in de lucht opgestoken als een prachtig symbool voor vrouwelijke solidariteit. ¡Olé!
De volle bak in Salon del Monte maakt me iets oververhit. Irenes vragende ogen lijken te zeggen: "¿Qué pasa?" en ik antwoord: "¡Estoy caluroso!" De woorden hebben mijn lippen nog niet verlaten of ik krijg te horen dat ik zoiets in het Spaans beter niet zeg, tenzij ik duidelijk wil maken dat ik "heet ben" [Irene grijpt naar haar kruis]. Beter, volgens haar, is om gewoon "hace calor" te zeggen, wat "het is warm" betekent.
Johan en ik scannen de salon en ons vallen drie amusante señoras van in de zestig op die duidelijk dezelfde kapper delen gezien hun blauwgrijze kleurspoelingen. Ze zitten aan de gin-tonic en beginnen hun gepassioneerde conversaties steevast met een steeds luider wordend “¡Hombre! ...” Welke gebeurtenissen, welke familiegeheimen en welke mysteries zouden deze drie gezusters met elkaar delen deze middag?
Wanneer we over dit vraagstuk zijn uitgefantaseerd en na een abrazo met Irene (hieronder op de foto) verlaten Johan en ik de bar. De blauwgrijze señoras staren ons na; wij geven hen een knipoog en concluderen dat de Lecrínvallei met Salon del Monte van Irene en Vero een kleurrijke hotspot rijker is, één die voor ons staat voor het Spaanse leven.
Oops! We did it again
Tijdens een barbecue in de patio van vrienden Marja en Gert-Jan ontstaat er een nieuwe ontwikkeling. Onze vrienden, woonachtig in de omgeving van Rotterdam en met een vakantiehuis in de Lecrínvallei, hebben al langer de wens om net als wij in Andalusië te wonen en ze vertellen een te huur staande bar te hebben bezichtigd, waarin ze een mogelijkheid zien om die stap daadwerkelijk te zetten. We adviseren hen, met het harde werk van onze ervaren horecavriendin Irene in gedachten, dat er wellicht ook meer tranquilo opties zijn, zoals werken op afstand of investeren in één of meerdere huizen voor de verhuur, zoals wij dat ook beiden hebben gedaan.
De dag erna wanneer Johan Marja en Gert-Jan naar de airport chauffeert komt onze Casita Lolapaluza ter sprake. “Als het ooit in de verkoop komt, zouden jullie het dan eerst aan ons willen aanbieden?” is de vraag en zo gezegd, zo gedaan, we zijn inmiddels twee maanden verder en deze verhaallijn komt tot een voorspelbaar einde: Oops! We did it again.
In één week tijd hebben we maar liefst twee contracten getekend. Het eerste contract is voor de verkoop van onze charmante Casita Lolapaluza in de Lecrínvallei, dat dus in de goede handen van Marja en Gert-Jan komt en natuurlijk gewoon te huur blijft.
Het tweede contract betreft een aankoop in het historische hart van Salobreña aan de Costa Tropical. Onze nieuwe stek, met een living met open keuken, een ruime slaap-/studeerkamer en een garage, ligt op de rots vlakbij het Castillo, de Medina en het Albaicín, en op slechts 15 tot 20 minuten lopen (100 hoogtemeters) van het strand. Johan en ik vielen direct voor het adembenemende uitzicht vanaf de twee dakterrassen over het stadje, de omliggende kustlijn en de hoogste toppen van de Sierra Nevada.
Beide overdrachten vinden plaats aan het einde van het jaar. Wil je meer informatie over een verblijf bij ons in Salobreña? Laat het ons dan weten! Een impressie van onze nieuwe aanwinst vind je alvast op Facebook en Instagram.
Johan en ik gaan nu een drukke verano tegemoet en zeggen tegen elkaar "Hombre, ¡vamos!" Ik merk weer super veel zin te hebben in nieuwe avonturen, het ontmoeten van nieuwe vecinos en gasten en het verder ontdekken van het Spaanse leven. Misschien komt één van de volgende nieuwsberichten wel vanuit het Casco Historico van Salobreña.
Un abrazo vanuit de Costa Tropical.
Johan & Reijer
