Feliz Navidad y Próspero Año 2024
Blogpost 49, 22-dec 2023
In Pinos del Valle is de zon die zo-even fel scheen verdwenen achter de berg en het koelt nu snel af. Er loopt geen mens meer over straat en alle rolluiken in het Spaanse dorp zijn gesloten. Nee, hier geen avondwandeling door de buurt zoals in Nederland om bij iedereen naar binnen te gluren en kerstinspiratie op te doen.
Via de smeedijzeren poort, door de voortuin en langs het dikke Spaanse gordijn, dat voor de geopende dubbele voordeur hangt, stap ik de hal van het huis binnen: "¡Rítaaah, Pépeeeh, soy yo... Réijerrr!" Aan de wand, van Pepe´s hand, hangen drie rijen hoog aan religieuze schilderijen in gouden ornamentlijsten. De grote barokke ruimte is koel en donker. Op de marmeren vloer staan op schotels, maar nog in plastic pot en met het folie eromheen, enkele rode kerststerren. Het is de voorbode dat het bijna kerstmis is.
Driving home for Christmas. The final stage of moving house #christmasiscoming #villamerise #renaultclassic
Feliz Navidad
Het blijft muisstil ook na een tweede yell, een galmend: "Rítaaah... Pépeeeh..." Je kent hen vast nog van de kerststal in “Belén”, het tweede verhaal uit mijn E-book La gente de la media haba, of van die ene keer rond Pasen dat Johan hen hielp met het van de kerk naar huis brengen van Pepe´s schilderwerk “Het laatste avondmaal”. Ik duw het zware gordijn opzij en sta weer buiten, waar in de boomgaard achter het huis de honden des huizes wel aanslaan. Opnieuw binnen zie ik een tiptop uitgedoste Rita de monumentale trap afschreiden. Ik krijg een zoen op mijn linkerwang en een hartelijke omhelzing. Een kort "¿Pepe, dónde estás?" van Rita, wordt op de bovenverdieping direct beantwoord met: "¡Estoy arriba, un momentillo!" Dat kleine moment later inderdaad, vliegt ook Pepe me in de armen. "Ik vind het heel erg dat jullie niet meer in Pinos wonen" is het eerste dat hij zegt.
Het stel, dat ooit in Nederland gastarbeid verrichtte, en jaarlijks trouw een “Levensbewijs Buitenland” opstuurt om aanspraak te blijven maken op het in Nederland opgebouwde pensioen, heeft daarvoor dit jaar van het Nederlandse pensioenfonds nog geen ontvangstbevestiging ontvangen. O jee, dat maakt dat de pensioenuitkering voor 2024 mogelijk in gevaar zou kunnen zijn, en vooral Pepe tref ik daarom nogal nerveus aan. Voor mij een kleine moeite om even met de Sociale Verzekeringsbank in Nederland te bellen.
In de sobere keuken stopt Pepe me toe onder de dikke deken die over de kleine ronde tafel ligt met een daarboven hangende dubbele TL-lamp. Hij schuift voor zichzelf een stoel bij en terwijl onze benen verwarmd worden door de kleine kachel onder tafel kijkt hij mij met zijn parelblauwe ogen indringend aan. De zin "Jij bent als een broer voor mij” verlaat zijn mond, hij zet de tv aan en Rita komt met een stapel documenten aangelopen.
Het telefoongesprek met Nederland is maar van korte duur en wordt gevoerd met op de achtergrond het schelle televisiegeluid van een Spaanse kerstshow. Ik ontvang van de SVB direct de langverwachte ontvangstbevestiging. Een zucht van verlichting en Pepe´s woorden "ik ga jou een zoentje geven" maken duidelijk dat de lucht is geklaard en de lieve Rita brengt de handen naar haar borst om uit te leggen wat haar man toch altijd zo onrustig maakt. “Pepe es un Artista,” zegt zij, “hij denkt met zijn hart.”
In de hal drukt Rita mij als kerstgeschenk een vijfliter-fles Orovalle olijfolie uit het dorp in de handen en een zak kerstcakejes van Panadería Juan de Dios. “Feliz Navidad” wenst ze me en ik krijg een kus en een omhelzing. De glunderende Pepe vliegt een tweede keer in mijn armen. Die lieve mensen. Ik mis ze. Ik stap in mijn Renault 4 en rijd met een warm kerstgevoel naar huis in Almuñécar.
Poetsen in onze gezellige casa´s in de Vallei. Winterklaar en in maart en april 2024 weer beschikbaar #kleinzwitserland #lolapaluza
“En? Hoe bevalt Almuñécar?”
Op de levendige kerstmarkt in Pinos del Valle, tijdens het pre-kerstdiner met vrienden in Granada´s Bar Patio Braserito en aan de feestelijke Spaanse verjaardagstafel van expatvriendin Miranda in één van de authentieke bars van de Lecrínvallei… steevast krijgen Johan en ik de vraag: “En? Hoe bevalt Almuñécar?”
Een kordaat “Goed!” is mijn standaard reactie, waar een aarzelend “Ik weet het nog niet...” waarschijnlijk beter passend was geweest. Deze nazomer aan de Costa Tropical bezoekt namelijk een behoorlijk aantal vrienden onze casa´s om te onthaasten, en met hen wandelen, borrelen, lunchen en dineren we er flink op los. We hebben dus ook de nodige wissels en in ons nieuwe huis is ook best veel kapot: van een hardnekkige kortsluiting, een defect centraal aircosysteem tot aan een te primitieve keuken met een door vocht opgezwollen laminaatvloer.
Oh! Op de grens van de warme Middellandse Zee en de witte bergtoppen van de Sierra Nevada, gewoon bij Villa Merise aan de Costa Tropical
We zitten halverwege de maand november wanneer Johan zich begint af te vragen of we kerstmis 2023 überhaupt in de vernieuwde keuken van ons huis in Almuñécar kunnen vieren. Van aannemer Pablo ontvangt hij na twee appjes een verrassend antwoord: Pablo kan over enkele dagen beginnen en de klus zou binnen een week moeten zijn afgerond. Een opsteker voor ons is de annulering van gasten in onze Villa Merise, waardoor we zelf de mogelijkheid krijgen om tijdens de betreffende bouwweek in Salobreña te verblijven.
Zeven dagen worden echter twee weken. Uiteindelijk wordt het een hele maand dagelijks in oranje-geel naar binnen schijnend licht wakker worden, met het prachtige uitzicht op zee vanuit onze slaapkamer in Villa Merise. Klopt, dat is zeker geen straf. Inmiddels zijn we weer terug thuis in Almuñécar, en schrijf ik aan deze blogpost, aan de nieuwe eettafel met mijn blik op de Middellandse zee en op onze nieuwe keuken, echter nog zonder aanrechtblad en gootsteen. Er moet nog wel wat gebeuren, los van al het kokkerellen, willen we zaterdag de 23e van het eerste kerstdiner hier met vrienden kunnen genieten.
Op de kerstmarkt in Pinos ontmoeten we de nieuwe eigenaresse van ons oude huis in Pinos del Valle en zij nodigt ons uit om de bij haar bezorgde post op te komen halen. Het is voor ons dé gelegenheid om te kijken of zij haar huis wel al helemaal eigen heeft kunnen maken. “And? How is Almuñécar?” vraagt ze, wij staan nog in de deuropening. Johan beantwoordt haar vraag met woorden die helemaal in overeenstemming zijn met hoe het daadwerkelijk is: “We have not landed yet really, we simply didn´t have the time to.”
Eenmaal binnen blijkt onze prachtige oude vloer met 192 vierkante meter aan authentieke handgemaakte terracotta vloertegels te zijn overgeschilderd met een dikke laag witgrijze betonverf. En wanneer ik zie dat zelfs de met de hand beschilderde azulejos granadinos aan enkele muren in het huis ook in het grijs wit zijn vernacheld springen de tranen me in de ogen. "Do you like it?" vraagt ze. "It´s different, I have to get used to it", antwoord ik als een ware Pinokkio. Terloops zegt ze dat ze nog geen tijd heeft gehad het houten plafond en de balken in de keuken te schilderen. Ik durf niet te vragen welke kleur, maar ik vrees het ergste.
"Vogeltje wat zing je vroeg, is de dag niet lang genoeg?" Uit de oude doos van Toon Hermans. Al zo'n maand drie keer per week dagstart met bootcamp met de club "Madrugador y deportista" ofwel "Vroege vogel en sporter". En met deze fantastische view! I Love beach life tijdens de "veranillo", de nazomer in november en december aan de Costa Tropical!
Ik ben vrij!
We hebben het fijn in ons nieuwe thuis in Almuñécar en, al zijn we er nog niet helemaal, we zijn zeker aan het landen. Johan werkt zijn zelf opgelegde hardloopkilometers af op de boulevard en ik sluit me aan bij een Spaanstalige bootcampgroep op het strand. Op de mountainbike ontdekken we de voor ons nog onbekende plekken en eettentjes van Almuñécar. We maken Spaanse praatjes met nieuwe buren en bevinden ons wederom in soapachtige verhaallijnen. In onze nieuwe favoriet “Restaurante Los Geraneos” is het tegenwoordig al “Buenvenido a casa” als we aanschuiven. In december pas, na een zomer van bijna 9 maanden, ruilen wij de korte broek in voor een lange en ook de verwarming is nog niet aan geweest. Maar goed, deze is dan ook defect.
Kerstcadeau alert! Op onze deurmat vielen 322 pagina's leesplezier, geschreven door dierenliefhebbers over hun adoptie dieren en over onze prachtige regio. In "Tails of the Alpujarras 2" mag mijn inbreng "Caramèlo" over de allereerste ontmoeting met onze eigen Mèlo natuurlijk niet ontbreken! Te bestellen via Amazon. Je steunt met je aankoop het goede werk van Valle Verde Animal Rescue, want alle opbrengsten gaan rechtstreeks naar hun opvanghonden en -katten.
Nu we het vijfde jaar van ons emigratieavontuur aantikken, kunnen we zeggen dat we ons werkende leven in Nederland totaal niet missen. Dit wordt maar weer eens bevestigd in Granada´s Bar Patio Braserito waar we met vrienden ongedwongen genieten van de heerlijke raciones onder het toeziend oog van het dromerige gezicht van de Nederlandse zangeres Do uit Valkenswaard, en andere Madonna-schilderijen en religieuze kunst aan de wand.
Een heel scala aan kantoorterreur verschijnt ten tonele wanneer een Italiaans opgefokt managementteam arriveert en deze groep van acht zich volledig laat gaan in een discussie, daarbij zo af en toe moet wegduiken voor elkaars zwaaiende armen, en dat, totdat de opperbaas een kruisje slaat en het team gaat zitten aan het veel te kleine vierpersoonstafeltje tegenover ons. Nukkig en ook een beetje jaloers wordt er neergekeken op een grote groep collega´s van het bedrijf uit Rome, die overigens wel lol hebben, en direct naast ons zitten aan een achtpersoonstafel. De lokale IT-collega die dit onderdeel van het eindejaarsuitje van het Italiaanse bedrijf naar Granada waarschijnlijk heeft moeten organiseren en duidelijk iets te krap heeft ingekocht, lijkt voor de rest van de avond te zijn verbannen naar de geanimeerde bar en moet staand eten.
Do uit Valkenswaard aan de wand laat een traan en als in een kerstwonder verzachten de blikken en ontdooit de sfeer. Het moet het Spaanse geroezemoes in de bar zijn, de rijkvloeiende Granadawijnen en het heerlijke eten. Wij hebben in Bar Patio Braserito in ieder geval wederom een amusante en bourgondische avond en het feit dat wij niet meer verplicht op bedrijfsuitjes hoeven, stemt ons zeker niet somber.
Met drie keer per week dagstart met bootcamp gaat mijn nek na een maand trainen op slot. En Johan had mij nog zo gewaarschuwd : "Ga nou niet direct forceren, bouw het geleidelijk op, dadelijk ben je weer geblesseerd". Tja, op tafel in Dúrcal bij de Ierse masseuse Justine wordt er gedrukt op de vele knopen in rug en schouders. “Het is ook geen gemakkelijk jaar geweest,” gaat het door mijn gedachten, en na een zoveelste kreun hoor ik “Oops! There we have another seven or eight!” en reageer ik: “I was just about to start to cry.”
“This has been building up for a long time. There´s a lot of work to be done!” Het is alsof ik na een sneeuwstorm in Stephen King´s film Misery ben beland en op tafel lig bij Oscarwinnares Kathy Bates. Maar gelukkig stap ik even later gewoon in mijn auto huiswaarts, met een warm lijf en met door de speakers Roxanne Hazes´ “Ik ben vrij”´. Ik zing met haar mee: "Laat het maar gaan, laat het maar los, la la la…”
Het jaar 2023 is weer voorbijgevlogen. Er is veel gebeurd en veel veranderd en we hebben veel mooie ontmoetingen gehad. Het is goed om daar tijdens de feestdagen weer eens wat langer bij stil te staan met zijn tweeën. Onze casa´s zijn de komende maanden volgeboekt en hopelijk gaan onze gasten volop genieten van deze fijne Andalusische regio en niet onbelangrijk van een lekker warm zonnetje. De laatste dagen van december zullen wij zelf vieren met veel vrienden, alvorens wij ons gaan opmaken voor onze roadtrip in januari naar Zwitserland.
Wij wensen iedereen Feliz Navidad y Próspero Año 2024! Hasta luego vanuit Almuñécar aan de Costa Tropical!
Johan & Reijer
