Een moordreis!
Almuñécar, 27-jan 2024, Reijer Staats
Johan en ik zijn alweer in het vijfde jaar van ons emigratieavontuur in Spanje beland en dit is inmiddels mijn vijftigste blogpost. Welkom! Ik vraag mezelf af wanneer zich nieuwe thema´s gaan aandienen. Want van zonnige foto´s, Spaanse praatjes met vecino´s, bouwperikelen, het wel en wee van onze verhuur-business en het gekibbel tussen Johan en mij, zeg maar van de terugkerende onderwerpen uit mijn blog, moet iedereen inmiddels toch schoon genoeg hebben?
Na Kerstmis in onze fijne vernieuwde keuken, de nieuwjaarsduik in de Middellandse Zee en het inchecken van de lange termijn gasten in Casita Lolapaluza en in Villa Merise stappen we voor even uit ons dagelijkse leven. Het is tijd voor onze winterbreak: een roadtrip van 4.200 kilometer lang, die al begin december 2023 werd uitgezet. Het moet een moordreis gaan worden!
De dag na het gezellige wijnfeest in Cónchar in de Lecrínvallei vertrekken we. Tussen Zwitserland en Valencia doet zich het één en ander voor en zo is dit jubileumverhaal toch nog snel geschreven.
En ze sneeuwden nog lang en gelukkig...
Bonjour! Ça va?
We laten de besneeuwde Sierra Nevada achter ons en ook de plastic kassen van Almería, de fruittuinen van Murcia en de rollende heuvels met uitgestrekt dennenbos (links) en boomgaarden met Valenciaanse sinaasappels en de Middellandse Zee (rechts).
We eten artisjokken uit de oven, drinken wijn uit de Terra Alta en slapen een nacht in een authentieke Catalaanse Mas.
"Bienvenue en France" staat het dan geschreven op dag 2 langs de autoroute. Tijd om een restaurant te zoeken, want in Frankrijk eet men niet pas om 14.00 uur, dan dient men al te zijn uitgegeten. Tijdens het reserveren blijkt mijn middelbare school Frans, sinds ik me de Spaanse taal aan het eigen maken ben, als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar "un table pour deux" is toch snel geboekt.
Op dag 3 laten we de auto achter op de binnenplaats van onze Airbnb en slenteren het monumentale Montpellier in. Het is in een oude volkswijk, voor een kelder, met achter bordeauxrode openslaande deuren een aantal tafelende oudere mannen, professoren en artistiekelingen, waar Johan zegt: "Hier gaan we naar binnen!" Op het menu staan: salade de chèvre chaux, bavette grillée en tarte aux pommes. Wij bestellen een "pichet de vin rouge" erbij en genieten!
"Waar we vandaan komen?" vraagt de uitbater. Ik beantwoord de vraag in het Spaans met een Franse slag. Het is vervolgens "joie de vivre" om te flaneren onder de frisse Zuid-Franse januari zon, over de pleinen en langs de stadskastelen en de fonteinen van Montpellier. Johan stuurt me nog met een gerichte opdracht het "Maison Régionale des Vins" in voor een aantal flessen en tenslotte ploffen we rozig neer op de bank en trekken er één open.
Auszeit im Lötschental
Op dag 4 reizen we verder naar Zwitserland, naar het Lötschental, “das Tal der Täler”, om precies te zijn. We zijn uitgenodigd door Simon & Diny om te verblijven in hun Chalet Lötschental in het dorpje Kippel. Hier liggen voor mij 45 jaar aan herinneringen, dus het voelt als thuiskomen.
“Auszeit im Lötschental” staat geschreven op een “Holzbank” onderweg tijdens één van onze sneeuwwandelingen. Een time-out met frisse berglucht door de neus, het knerpen van de sneeuw onder de dikke zolen, de warme zon op de huid en het witte landschap op het netvlies. Alle zintuigen gaan aan.
De wandeling van Kippel omhoog naar skigebied Lauchernalp en bergaf naar het dorp Wiler, een tocht van zo'n drieënhalf uur, moet ik in mijn leven wel al 100 keer hebben gemaakt. Het verveelt nooit!
Mèlo met haar nieuwe Gucci jas huppelt rond als een hertje op zoek naar soortgenoten.
Net zoals André en Janny in "Denkend aan Zwitserland" wordt er onderweg wat gekibbeld en wordt afgesloten met iets lekkers. Het is genieten met onze Zwitserse vrienden aan de dis met “chäsfondue” en de Zwitserse Fendant vloeit rijkelijk. Daarmee komt, terwijl enkele reeën passeren over ons terras, ook het laatste zintuig aan zijn trekken.
Visioen
Na een ruime week onderweg maken Johan en ik ons op voor de volgende etappe van onze moordreis. Ikzelf verheug me bijzonder op het komende verblijf in een boetiekhotel in de Valle de Benasque in de Spaanse Pyreneeën: speciaal uitgekozen vanwege de fantastische beoordelingen op Bookings, de geweldige traditionele keuken en de sprookjesachtige foto van de salon.
In gedachten zie ik ons al helemaal onthaasten in die salon, met een glas rood uit het nabijgelegen Somontano wijngebied in de hand voor de open haard, met tegen de muur achter ons de vintage jachtkast en daarboven de imposante hertenkop met gewei van op de foto, en met aan de voet natuurlijk een uitgetelde Mèlo. Javier en María, het stel dat het hotel uitbaat, brengen ons een tweede glas en stoken de haard nog een keer op…
Maar eerst is er nog een tussenstop in de licht glooiende Languedoc bij de gîte van een vriendelijk bohemian gezin. We genieten er voor het laatst van Franse gastronomie, gaan er op jacht naar een wijndomein en doen er inkopen op een lokale marché. Op zondagavond tenslotte arriveren we bij het hotel uit mijn visioen.
Cluedo
Johan parkeert er op het door hoge dennenbomen omzoomde terrein en ik neem alvast de tijdloze bouwstijl van het monument in me op: gemetselde granietblokken, houten dakspanten en kozijnen en sneeuwvrij gemaakte leistenen bestrating voeren de boventoon.
In de hotelvleugel naast onze parkeerplek dooft direct de verlichting, de lamp bij de ingang flikkert aan en ik krijg het idee, en dat geeft een unheimisch gevoel, dat twee ogen ons volgen terwijl we richting de entree bewegen. Mèlo laat zich van haar agressieve kant zien naar het tuinbeeld van een steenbok en vlak voordat mijn hand de bel raakt gaat de toegang naar het hotel als vanzelf open.
We krijgen een enthousiast welkom van een man met op zijn linkerarm een hangende baby en zelf voorzien van een grijns van oor tot oor. Dit moet Javier zijn. Hij neemt plaats achter een klein bureau met een grote receptiebel. María, zijn vrouw komt aangesneld en positioneert zichzelf staand rechtsachter haar man met de handen op zijn rechterschouder.
“¿En español o inglés…?” klinkt het en de huisregels worden over ons uitgestort. Ondanks de prominente vermelding “Hondvriendelijk!” op de website, blijkt Mèlo absoluut niet welkom in de gemeenschappelijke ruimtes. Ook mag zij niet alleen op de kamer achterblijven. Daar gaat de zen-achtige avond uit mijn fantasie in de prachtige salon, waar gezeten in “mijn” fauteuil overigens één van de andere gasten, een zeer zwaarlijvige man op leeftijd, luidruchtig onderuit gezakt zit te snurken.
Het restaurant blijft tijdens ons verblijf gesloten en ietwat teleurgesteld zeggen we uiteindelijk pas een kwartier later "gracias" tegen de gastheer, nadat deze in onze badkamer zijn zeer gedetailleerde uitleg over de massagedouche heeft afgerond.
In de kamer vanaf de bedrand kijken we dan maar naar “Wie is de Mol” op Uitzending Gemist en nuttigen we de baguette, de tapenade en de goede fles syrah uit de Languedoc die we op de marché kochten. Johan tegen mij: “Dit voelde totaal niet gastvrij...” Hij ontdekt google reviews met soortgelijke ervaringen en defensieve reacties daarop van de hosts, en vervolgt: “...het lijkt wel of we ons in levend cluedo bevinden.” De salon zou dan de centrale plek van het spel zijn en op de tafel bij de open haard zou het draaiboek moeten liggen. “Wie is hier vermoord, wie zijn de verdachten en waar ligt het moordwapen?” vraag ik mezelf hardop af.
Het leven is te leuk om saaie wijn te drinken
Op de stralende ochtend van dag 9 stap ik naar buiten voor een korte ochtendwandeling met Mèlo, ik laat haar achter in de auto en begeef me naar de ontbijtruimte. Diverse malen tref ik María aan, eerst op het voorterrein van het hotel, waar zij in de weer is met haar Pyreneese berghond en vervolgens bij binnenkomst, zittend achter de receptie. Voetstappen volgen me wanneer ik de trap afdaal naar de eetzaal en zodra ik heb plaatsgenomen aan tafel zie ik haar tenslotte, ietwat buiten adem, vanuit de keuken, via de horeca klapdeuren, de ontbijtruimte binnenvliegen. “Het is hier een beetje creepy,” zeg ik tegen Johan nu ook hij is aangeschoven.
Na de Zwitserse Alpen lijkt de bergwereld van de Pyreneeën ons niet echt te pakken, en al zijn de wandelingen naar enkele watervallen prachtig (foto hierboven), toch besluiten we al snel ons verblijf met een dag in te korten. Lunch en diner nuttigen we die dag nog in het hondvriendelijke restaurant van een hotel om de hoek en daar wordt de Airbnb in Valencia voor de volgende dag ook geboekt. Na de receptiebel helder te hebben laten klingelen, volgt verrassend een zeer geanimeerd exitgesprek met Javier en María en zijn wij uitgecheckt.
Oh ja, Johan vond het nodig om het wijnhuis van onze dinerwijn persoonlijk te contacten voor een spontaan bezoek de volgende dag, en onderweg van de Pyreneeën naar Valencia, staan we dan ook voor de deur bij de kleinschalige Bodegas Meler (foto hierboven). De route tussen de Pyreneeën en het Somontano wijngebied is overigens adembenemend mooi en echt een aanrader! Gracias a Ana Meler por la bienvenida y el regalo. Het leven is te leuk om saaie wijn te drinken!
Reizen = Inspiratie
Johan werpt een blik op de route die we vandaag verder afleggen: "Hé, Cariñena! Dat is ook een bekend wijngebied." De lunchplek voor die dag is natuurlijk direct geboekt en in Bar Restaurante La Bodega ontdekken we de calçot, de Catalaanse benaming van een soort prei, maar dan korter en dunner, die je na bijna te zijn zwartgeblakerd op de houtskoolgrill en gedrenkt in "salsa romesca", eet als een haring, daarna gevolgd door een "Trenza de Almudevar", een Spaans dessert van vlechtbrood gevuld met amandelspijs, noten en rozijnen op een bord vanillesaus.
Gearriveerd in Valencia lopen we van onze Airbnb in de wijk El Cabanyal aan zee naar de Kathedraal in het centrum via de groene Stad van Kunst en Wetenschap. Johan keert zich naar me toe met de cynische woorden: "Jij had natuurlijk nu liever die sneeuwschoenwandeling in de Pyreneeën gedaan?" Zwijgzaam, ik besluit niet te reageren op zijn provocatie, draai ik me om, om de mars van ruim 15 kilometer te vervolgen, ofwel 3 uur, plus tijd voor foto's, ontbijt, koffie, lunch, borrel, et cetera. We hadden beter kunnen besluiten dit op de fiets te doen, maar Mèlo is mee en die ging liever wandelen.
Verliefd geworden in Valencia ben ik op onze Airbnb, op de spaghetti all aglio, olio e peperoncino, met 23°C op het terras van een intieme en authentieke Italiaanse regenboog lunchplek vlakbij het centrum, en op de prachtige Valenciaanse geveltjes om de hoek bij ons verblijf in de oude visserswijk El Cabanyal.
En zoals deze gevels zijn er honderden! Achter de gevel van de laatste van de volgende foto´s sliepen wij! Ik houd van dit soort plekken: Reizen = Inspiratie.
How can I make this about me?
Terug thuis in Almuñécar hijsen we ons weer in een korte broek en kijken we terug op een fijne moordreis. Flink, met 4.200 autokilometers, maar gevuld met de prachtige voorbijglijdende (winterse) landschappen van Spanje, Zuid-Frankrijk en Zwitserland, met heerlijke time-outs in steden, in natuur en met vrienden, en met verrassend lekker traditioneel eten en regionale wijn als rode draad. Het voelde goed om een tegenvallend plan te laten varen en gewoon te doen waar we plezier aan beleven.
Aan de Costa Tropical zien we 2024 met enthousiasme tegemoet, met als doelen niets anders dan het jaar gezond, sportief en gelukkig te beleven, verbonden met de mensen om ons heen. Wellicht nog met de realisatie van een kleine verbouwing her en der?
"Ring, ring, ring..." De telefoon gaat over. "De makelaar kan er over 15 à 20 minuten zijn..." hoor ik aan de andere kant van de lijn. Het is een vriend op huizenjacht, die een huis in de buurt van Casa Larimar op het oog heeft en zich opmaakt voor een tweede bezichtiging. "...Ga je mee?" Ik sluit snel mijn laptop, laat deze blogpost even voor wat het is en stap met een ferme pas de heuvel op. Op de urbanisatie aangekomen ontmoet ik onze vrienden en keuvelend begeven we ons richting het betreffende pand, waar de makelaar ons reeds staat op te wachten.
Gehuld in een strakke zwarte wieleroutfit en met een opvallende gelijkenis met Mr. Bean (een blonde Scandinavische versie) vanwege de vele levendige bewegingen in het gezicht en de uitpuilende rollende ogen, hoor ik hem ietwat hautain in de richting van de vrienden verkondigen: "I am a biker as you can see."
"And who are you?" vraagt hij aan mij enigszins argwanend in de garage van het te koop staande object. Mijn antwoord niet afwachtend, verplaatst hij de aandacht direct weer naar zichzelf. Zoals in een pirouette wordt een snelle cirkel om de eigen as gemaakt en maken zes vlotte armbewegingen en de met naar beneden hangende mondhoeken uitgesproken woorden "and this one, and this one, and this one..." duidelijk welke panden op de urbanisatie hij allemaal succesvol heeft verkocht. Nou, nou, Mr. Bean, bescheidenheid siert de mens.
Op het dakterras horen we dat onze wielrenner er vandaag al 160 fietskilometers op heeft zitten, aangevuld met een gebaar van kracht en het standpunt: "When you grow older, you grow stronger." Trots spreekt hij uit zich te voelen alsof hij een etappe in de Vuelta de España heeft gewonnen. Met een "Wow, I can only do 25 kilometers..." zet ik onze wielrenner in het zonnetje: "...but hey, I am still young."
Beneden richt de ijdele makelaar zich tenslotte tot onze amigo, met een gebaar van de rechterarm een stuk stoep naast de voordeur afbakenend: "You can park a Harley Davidson here. Men of our age want to own their own bike!"
Je gaat een keer mee op een bezichtiging en krijgt een episode "How can I make this about me?" voorgeschoteld.
Wij wensen iedereen een heel humorvol jaar toe!
Hasta luego uit Almuñécar,
Johan & Reijer
