Caramèlo
Pinos del Valle, 26-feb 2023, Reijer Staats
Naar aanleiding van een oproep van Valle Verde Animal Rescue voor input voor het vervolg op de bestseller Tails of the Alpujarras, hét boek met hartverwarmende verhalen van dierenliefhebbers uit de Alpujarras, ben ik in de pen geklommen om het relaas van onze Mèlo ook maar eens een keer op te schrijven. Het is sentimental sunday: ik neem je graag mee naar Pinos del Valle, 12 maart 2017.
Op deze zonnige zondagochtend tijdens een mini-break in de Lecrínvallei, lopen we namelijk de deur uit van ons vakantiehuis, Casa Una Más, met als sportief doel van de ochtend een flinke klim naar de Ermita del Zapato, de kapel hoog boven ons Spaanse dorp. Om de hoek in een steeg onder een vijgenboom, tegenover een vervallen schuurtje, stuiten we op een aandoenlijk tafereel van 8 licht- tot donkerbruin gekleurde podenco pups met kwispelende rattestaartjes. Keffend spelen de broertjes en zusjes met elkaar en nieuwsgierig rennen ze op ons af. Ze zullen zo’n 4 weken oud zijn. Het schouwspel doet ons wel iets en het steile pad van 45 bochten omhoog naar de Ermita, en de daaropvolgende afdaling, leggen we dit keer in recordtempo af. We vergeten zelfs even stil te staan bij de vistas over de Alpujarras. Binnen het uur zijn we weer terug op de plek van de pups, en deze liggen inmiddels uitgeteld over elkaar heen, luierend in de Andalusische lentezon.
Het eigenlijke plan van deze korte vakantie was om onze auto van Nederland naar Spanje te rijden, deze hier achter te laten en vervolgens op Spaans kenteken te laten zetten. Johan en ik kijken elkaar echter glunderend aan en het wordt duidelijk dat we allebei hetzelfde idee hebben opgevat: “Die 2.200 kilometer tussen Den Haag en Pinos del Valle, die leggen we nog wel een keer af! Wij nemen hoe dan ook een puppy mee!!”
Onze lieve buurvrouw Josefina stelt ons voor aan de muchacho, die de eigenaar van de moederhond blijkt te zijn, en op de daaropvolgende regenachtige dinsdag, de dag van onze terugvlucht naar Nederland, begeven we ons naar de steeg die inmiddels in een goot is veranderd. Hier opent hij voor ons de deur naar het donkere en vochtige vervallen stalletje. Naast een enorm vleeskonijn in een draadstalen kooi, bevinden zich er ook de Andalusische podencootjes. Uit één van de doorweekte kartonnen bananendozen kiezen we een bibberend, iets donkerder teefje met blauwe ogen en één wit pootje. Johan tilt het beestje omhoog, en de foto die ik van hen maak laten we aan Josefina zien. “Esto es Caramèlo!”, roep ik uit en ik vraag haar om een oogje in het zeil te houden terwijl wij in Nederland zijn, totdat we begin april weer terugkeren om het karamelkleurige hondje, afgekort Mèlo, op te halen.
Zo'n drie weken later gaan we onderweg naar NL: Me & Mèlo.
Zogezegd, zo gedaan. Drie weken later vliegen we naar Málaga Airport, en na een check bij de dierenarts, waar Mèlo wordt gechipt en een eerste rabiës vaccinatie krijgt, en ons wordt verteld dat Mèlo oud genoeg is om het nest te verlaten, rijden we haar met de auto naar Nederland. Als een opgerold fleece dekentje ligt ze de lange reis braaf aan mijn voeten onder het dashboardkastje en staart me van daarbeneden indringend aan. Zo smokkelen we Mèlo ongezien de Spaans-Franse grens over, wat na slechts één vaccinatie natuurlijk zwaar verboden is en gezien de streng controlerende Franse douane ook best wel spannend.
So far so good, wanneer we bijna bij ons tussenstophotel zijn gearriveerd, besluit Mèlo om zich al kwispelend van mijn schoot naar de bagageruimte te verplaatsen en de nieuwe witte hoodie van Johan te markeren met een voor zo'n klein hondje enorme stevig gedraaide drol. De introductie thuis met onze Dalmatiër Joey gaat geweldig. Mèlo blijkt totaal niet onder de indruk van deze reus te zijn tijdens de eerste stoeipartij om de mand. Mèlo gaat op puppycursus en het is een feestje om haar in huis te hebben.
Mèlo al helemaal thuis op het Haagse strand.
10.000 kilometer
Zodra ook de herhaalvaccinatie is gezet en Mèlo dus legaal de landsgrenzen over mag en in het vliegtuig meekan, plannen wij twee weken vakantie onder de Andalusische zon met de twee honden. Met de auto heen en met het vliegtuig weer terug, want, zo nemen we ons voor: die auto blijft dit keer wél definitief in Spanje achter!
Maar oeps, er blijkt nog een zusje van Mèlo door de pueblo rond te zwerven. Onderdanig begroet zij ons op de trap beneden de groentetuin met de grote avocadoboom van onze buurman Horacio. Ook dit hondje moet door ons als weldoeners gered worden! We zetten een zoektocht naar de muchacho op poten, plaatsen een post met foto’s op de Facebookpagina van Valle Verde Animal Rescue en benaderen zelfs enkele BN’ers die zich om het “dierenlot” bekommeren, zoals Loretta Schrijver en Belinda Meuldijk. Het is echter Francis, de zus van Johan, en haar gezin die besluiten het magere zusje te adopteren: “Mits het voor jullie geen probleem is, natuurlijk, om haar in de auto mee naar Nederland te smokkelen?” Een naam is al snel gegeven: Baila!
“Trèèèès?!” roept buurvrouw Josefina uit, vol afschuw, met de handen voor het gezicht en hoofdschuddend, terwijl zij ons de drie honden, Joey, Mèlo en Baila, de veel te kleine cabrio ziet inladen. Zodra Johan de motor start kotst Baila direct over mijn schoenen. De twee alfateefjes vechten elkaar tijdens de reis onafgebroken de tent uit en werken Dalmatiër Joey behoorlijk op de zenuwen.
De ontmoeting met Baila.
Muchacho´s
In het najaar rijden we onze auto voor een allerlaatste keer van Nederland naar Spanje, waar deze met bijna tienduizend extra kilometers op de teller, dan eindelijk achterblijft en voorzien wordt van Spaanse kentekenplaten. Twee jaar later emigreren Johan en ik naar Pinos del Valle. We wonen om de hoek van het vervallen schuurtje. Mèlo is terug in haar eigen habitat, terwijl haar zusje Baila in Nederland de Utrechtse Heuvelrug onveilig maakt!
Op een zekere dag lopen we op met een kwebbelende buurvrouw de steile straatjes van de Barrio Alto omhoog, niet te snel, want de grote en gezette señora blijkt niet zo'n goede conditie te hebben. Volgens haar zelf vanwege ”muchos kilos”. We komen te spreken over de muchacho van de pups en komen nu te weten dat hij 35 inbraken heeft gepleegd in onze vallei en omstreken. De señora wijst onderweg naar het half afgebroken huis, waarin hij een wietplantage zou hebben gehad, en voegt toe dat hij uit wraak ook enkele branden in de campo rond Pinos del Valle heeft aangestoken. Hij is echt “loco” en komt volgens haar de gevangenis voorlopig niet uit.
Al bijna zes jaar lang is het genieten geblazen van en met Mèlo als goedgemutste, intelligente, grappige, sportieve en soms iets overgevoelige tante in huis, die je met haar grote heldere ogen o zo indringend aan kan kijken. Het verhaal van de señora verklaart in ieder geval wat maakt dat Mèlo geen fan van muchacho’s is, en waarom zij bij huisbezoeken van echte rauwe Spaanse machomannen, zoals plomero Gerardo, campesino Boefje en constructor Pablo, altijd als een hysterische dolle tekeergaat.
Terug in het hier en nu. Eindschoonmaak bij Casita Klein Zwitserland: you never know what you have until you clean your house!
Villa Merise, my favourite place 💚🍋
Met de stroom mee
Na een koudere periode is het weer onthaasten tijdens enkele lenteachtige dagen in de Lecrínvallei en aan de Costa Tropical met gezellig familiebezoek, wandelingen, etentjes, de nodige boekingen en soms ook weer hard werken. Het gaat ons voor de wind in Zuid-Spanje! Maar wij houden altijd plannen! En er stroomt van alles.
De leuke momenten blijven de vele ontmoetingen met gasten, vecinos en amigo’s. Bijvoorbeeld die met het sympathieke Rotterdamse stel, dat in Casa Larimar in Almuñécar verblijft en dat mij bij aankomst maar steevast “Johan” blijft noemen. Voorafgaand aan deze kennismaking hadden onze nieuwe gasten notabene geen enkele keer contact met hem gehad. Maar wat wil het geval? Zij blijkt de moeder van een oud-collega van Johan te zijn, van zo'n 25 jaar geleden bij een marketingbureau in het Brabantse. Ik bel Johan direct op met de vraag om kennis te komen maken. Er wordt meteen een selfie gemaakt voor de thuisblijvers en Johan krijgt van de lieve moeder een uitvoerige update en weet inmiddels dat zijn ex-collega een gelukkig getrouwde papa is, succesvol in de business en veel internationaal reist. It´s a small world! Linkedin.com zorgt ervoor dat er contact blijft en het blijkt maar weer dat dit Andalusiëblog ook op dat medium vaste volgers heeft.
I'm in a sunshine state of mind #kleinejongen #degrotebozewereld #beachlife.
Weer thuis in de Lecrínvallei gaan we aan de wandel met Mèlo en zien we de rood afgebladerde Opel Vectra GT met 400.000 kilometers op de teller van de Professor van de berg af scheuren. Onze amigo stopt, stapt uit, slaat zijn arm om mijn schouder en vraagt “¿A donde vaís?” Ik vertel hem dat we een rondje campo doen, maar dat we nog niet zo goed weten wat de route wordt. Abrupt drukt de Professor zijn prikkelende ongeschoren linkerwang tegen mijn rechter en wijst met een uitgestrekte arm naar el Fuente del Olivo, een bij ons nog onbekend pad door de boomgaarden.
Voorts tracht de professor ons enthousiast te maken voor een nieuw renovatieproject van 80 vierkante meter. Hij zegt namelijk het oude huis van zijn vader graag aan ons te willen verkopen. Johan en ik kijken elkaar vermakelijk aan. Heeft onze altijd vrolijke amigo nu echt het beeld dat het geld bij ons op de rug groeit? Wanneer hij weer zijn auto instapt en wij besluiten het pad te gaan ontdekken, maakt de Professor toch nog een kleine beweging naar Johan en gooit zijn Opel in de aanbieding: "¿Es un coche historico?" Hij kijkt Johan vragend aan. "We hebben er al twee", zegt Johan lachend, wijzend naar onze verderop geparkeerde klassiekers. Wel gaan we in op zijn uitnodiging om komende week een wijntje te drinken, maar niet om te handelen. Hasta luego amigo!
Als je nergens kijk op hebt, kan je nog altijd in de toekomst kijken (Gerrit Komrij).
Het leven kabbelt voort. We gaan mee met de stroom. Het is soms even stilstaan en rustig ademen onder de Andalusische zon. Wat zijn wij toch bevoorrecht en content met onze grote ommezwaai in 2019. Al starend over de Middellandse Zee evalueren we de afgelopen periode en geamuseerd en energiek maken we alweer nieuwe plannen.
Veremos!
Johan, Reijer & Mèlo