Casa Una Mas

Un año nuevo...

Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten en ontvang tevens de logingegevens om gratis ons e-book Lolapaluza te downloaden. Stuur een vriendschapsverzoek op Facebook en volg ons op Instagram.

Salobreña 3-jan 2021, Reijer Staats

Ongeveer één jaar geleden arriveerden we in Andalusië voor een nieuw hoofdstuk in ons leven! Guesthouse Lolapaluza zou ons nieuwe thuis worden: aan de voet van de Sierra Nevada, tussen sinaasappel- en olijfboomgaarden, vlakbij de Moorse stad Granada en de fantastische kustlijn van de Costa Tropical. Vanuit onze nieuwe rustieke casa in het witte dorpje Pinos del Valle in de Valley of Happiness zouden we een Guesthouse gaan runnen en bourgondische activiteiten gaan organiseren. In ons blog kon je volgen hoe we een nieuw leven gingen opbouwen onder de Andalusische zon,

Na een über-drukke chaotische werkdag lopen Johan en ik op la Noche Buena, Kerstavond 2020, met tassen vol eten en cadeaus en mét het vrolijke podencootje Mèlo in een goede kerstspirit naar vrienden aan de buitenrand van het benedendorp. We zijn weer eens te laat. Als we de voordeur van Lolapaluza met een harde knal achter ons dicht slaan, staat daar opeens de altijd vrolijke goedlachse buurman Salvador in zijn eeuwige blauwe overall op straat. Steevast in voor een praatje spreekt hij ons aan met zijn stemgeluid als van een megafoon. Hij wil ons iets laten zien.

Johan merkte al eerder op dat onze lokale Malle Pietje, zoals we hem noemen, de verzamelaar en  eigenaar van de rommelige antiekwinkel uit de serie Swiebertje, de afgelopen tijd regelmatig op zijn golfplaten asbestdak te vinden was. Zijn zonneboiler had inspectie nodig. Daar ging duidelijk iets niet helemaal goed. Salvador begint te praten, terwijl ik mezelf, moe en nog wat overprikkeld door de kerst-werkstress, verdekt achter Johan opstel om een beetje uit de wind te blijven. Ik kwam immers net weer een beetje op adem...

“Mira, mira, mira!”, schreeuwt Salvador ons gebarend naar de straat. Deze ligt bezaaid met plassen water en met iets dat nog het meest op grof gemalen schelpen lijkt. Salvador bukt, raapt een handvol van het gruis op en wijst naar de zonneboiler op zijn dak. De hoeveelheid kalk in het leidingwater van Pinos is verschrikkelijk en vernielt zonder dat je het door hebt alle elektrische apparaten. Dit keer heeft het de zonneboiler van Salvador en Ángela te grazen genomen. In herhaling tredend knielt Salvador om weer een handvol gruis op te rapen en om vervolgens in zijn Andalusische Spaans door te ratelen, terwijl hij het goedje onder de neus van Johan houdt. Iedere zin eindigt met het woord “entonces…”, wat “dus…” betekent en waarop wij keer op keer denken dat hij nu toch echt zal zijn uitgepraat.

Maar nee, Salvador wijst in de richting van het dak van Lolapaluza, naar onze identieke zonneboiler. Die zal het na twee jaar zonder maatregelen volgens hem ook absoluut begeven. “Mira!”, we moeten meelopen naar zijn garage, annex staal- en verzamelatelier op de andere hoek van de straat, terwijl Mèlo en de twee kleine hondjes van Salvador elkaar verveeld terroriseren. Vol trots laat Salvador ons zijn ontkalkingsproduct zien, nog nieuw in de geel-rode plastic verpakking van DHL: “Compra tres, paga uno!”. Drie halen, één betalen. “Nee, ik krijg geen commissie”, zegt Salvador schaterend: “We zijn buren en we zijn er om elkaar te helpen niet waar?” Met twintig minuten extra vertraging begeven we ons, veel te laat, eindelijk richting de vrienden van Casa Limón.

De volgende ochtend op Eerste Kerstdag sluit ik nog wat slaperig de voordeur achter me voor een kort loopje met Mèlo en Joey door de campo. Salvador en Ángela staan in hun deuropening. Vanaf een afstandje roepen we "Feliz Navidad!" naar elkaar en ik duik snel het tussen ons in gelegen zijstraatje in. Nu even niet…

Granada es de primera!

In 2014 en op dat moment in-between-jobs, las ik het boek “Het Nieuwe Nietsdoen” waarin bestsellerauteur Gerhard Hormann beschrijft hoe hij met vallen en opstaan de kunst van het nietsdoen onder de knie kreeg. Wat ooit begon met het versneld aflossen van zijn hypotheek, bleek de voorbode van een compleet ander leven. Zelf vergelijkt hij zijn huidige bestaan met dat van een ballonvaarder die elke keer weer een zandzak overboord gooit en steeds hoger en vrijer boven de aarde zweeft.

Terwijl ik zijn boek las, kon ik alleen maar fantaseren over zo'n bestaan en ernaar verlangen. Maar inmiddels, na een aantal jaar kostenbewust geleefd te hebben, door te investeren in onroerend goed en door de dure Randstad in Nederland ingeruild te hebben voor de lage kosten van levensonderhoud van Andalusië is het ons in 2020 in ieder geval gelukt om hypotheekvrij te leven en dezelfde heerlijke vrijheid als Gerhard te ervaren. We kunnen ons geen beter leven voorstellen dan het onze. In deze fantastische regio! Granada es de primera!

Het is waarschijnlijk niet iedereen altijd even duidelijk wat wij hier allemaal uitspoken. Hebben die jongens nu eigenlijk nog een Guesthouse? Zijn ze inderdaad nog bourgondische activiteiten gaan organiseren? 

Toen we in het voorjaar en in de zomer van 2020 helemaal overboekt raakten, hakten de corona-annuleringen erin en is Johan zich gaan focussen op de lange termijn verhuur van Casa Una Más. Na de plezante Belgkes en de veeleisende-passief-agressieve-teruggetrokken versie van Hyacint met haar allervriendelijkste volgzame echtgenoot Richard, mogen we binnenkort een ondernemend jong stel uit Nederland in de casa verwelkomen.

Ikzelf ben sinds juli vanuit een intrinsieke motivatie weer aan de slag voor een baas: werken omdat het leuk is, niet omdat het moet! Johan berust zich in het feit dat het toerisme even op zijn gat ligt en aanvaardt dat hij geen grip heeft op die situatie. Hij blijft ondernemend en is in contact met meerdere goede vrienden, die enthousiast geworden door onze verhalen, ook willen investeren in de Vallei. Daarnaast kookt Johan met passie smaakvolle gerechten uit de prachtigste Spaanse kookboeken die we inmiddels rijk zijn. Natuurlijk gaan deze gerechten gepaard met passende en voor ons ook vaak nieuwe Spaanse wijnen. En al dit heerlijks wordt natuurlijk ook gedeeld met onze inner circle bubble.

Ook verkopen we Casa Buenos Aires in Saleres en vinden we ons gedroomde renovatieproject aan de Costa Tropical: Villa Merise! We doen bovendien een bod op een afbouwcasa in Pinos. De inboedel en de naam voor de casa hebben we al, maar het is inmiddels al vier maanden wachten op het papierwerk van de verkoper. Flexibiliteit en paciencia zijn in 2020 toch wel onze kracht gebleken. 

Ondanks het feit dat we door de reisbeperkingen als gevolg van de pandemie onze vrienden en familie weinig gezien hebben en enorm missen (zodra die vaccinatie beschikbaar is, dan gaat die spuit er bij ons dan ook direct in!!), hebben we geen moment spijt van onze stap naar het Spaanse. 

Terug van de wandeling op Eerste Kerstdag stop ik de sleutel weer in de klemmende metalen voordeur van Lolapaluza. De señorita met het lange krullende haar, die ik dagelijks in haar maritieme streepjes sweater voorbij zie struinen en die altijd even een vriendelijke glimlach mijn kantoorkamertje binnen werpt, aanschouwt hoe ik een derde poging waag om het slot open te draaien. Onze Joey krijgt een aai over zijn bol en met een verliefde blik wordt er naar Mèlo gekeken. 

De señorita duwt haar telefoon onder mijn neus. Ze laat een paar onduidelijke foto’s van haar hond met de naam Toby zien. Ze vraagt of onze Mèlo un macho of una hembra is. Bij mijn antwoord “Ella es una hembra”, begint de señorita te stralen. Ze vraagt hoe ik er tegenover sta als haar Toby bij onze Mèlo baby’s maakt. Uit beleefdheid vraag ik nog wat voor soort hond Toby precies is. Het ras, en groot of klein? Op de foto’s lijkt Toby namelijk nog het meest op een soort herdershond en dat wil ik Mèlo natuurlijk niet aandoen. Maar de señorita legt uit dat hij heel klein is en het figuur heeft van een Frankfurter worst. 

Snel zeg ik “desafortunademente”, één van de mooiste woorden uit mijn Spaanse luistercursus en met de betekenis “helaas”. Ik doe met mijn vingers een knipbeweging na, aangevend dat Mèlo dankzij een operatie geen baby’s meer kan krijgen. En zo spontaan als het gesprek begon, zo beduusd druipt de señorita af. Met een glimlach bedenk ik me dat de contacten met onze vele extraverte dorpsgenoten in 2020 altijd weer garant stonden voor de nodige hilariteit.

Na de Kerst keren we weer terug naar de kust, waar tien fruitbomen klaar staan om geplant te worden en waar we ons verwarmen aan de warme zonnestralen van de Costa Tropical. Maar eerst wordt er natuurlijk flink gegeten.

Iedereen verzorgt een gang. Tijdens het Sinterklaasdobbelspel wordt op beide Kerstavonden gestreden om de leukste cadeaus, met als mijn persoonlijke absolute favoriet de gehaktballenknijper, waarmee je in een mum van tijd een schaal perfect gedraaide (lees geknepen) albondigas, tevoorschijn tovert én allemaal in dezelfde grootte. Met mijn perfecte Vlaamse tongval imiteer ik hoe Paul Jambers verslag zou doen van de perikelen van onze gastvrouw: overdag een keurige onderwijzeres, maar 's avonds ontpopt zij zich tot een meesteres die haar echtgenoot met een ballenknijper de gordijnen injaagt. 

De in Andalusië ingestelde avondklok komt mij, zoals iedereen hier inmiddels al weet, heel goed uit. Na een gezellige avond is een curfew van 01.30 uur op Kerstavond en 23.00 uur op Eerste Kerstdag helemaal niet zo verkeerd. Voor plakker Johan en de meeste van onze lokale amigo's - ook plakkers - zal dit nog wel even wennen blijven.

Op Tweede Kerstdag lunchen we, na een lange wandeling langs de ruige kust onder Villa Merise, met vrienden op het zonnige strand van Salobreña. Het virtuele Kerstdiner met m’n moeder, waarbij we ’s avonds aan beide kanten van de video-telefoon dezelfde gerechten maken en eten, maakt het Kerstweekend helemaal compleet. Voor zover het compleet kan zijn natuurlijk: deze eerste Kerst zonder mijn lieve zus.

In juli 2020, een half jaar nadat we met Meris en Martin tijd hadden doorgebracht toen zij in Casa Buenos Aires te gast waren, belde ik aan bij hun voordeur in Den Haag. Meris deed open en de in haar houding zichtbare pijn, veroorzaakt door de tumor in haar lijf, mijn angst haar te gaan verliezen en haar verdriet om ons achter te moeten laten, raakten me diep. We ervaarden onze emoties, hand in hand, eerst zonder woorden en daarna ook mét. Deze korte tijd op de bank met Meris heb ik als ontzettend helend ervaren en zal ik mijn leven lang blijven koesteren. Wat maakt het toch dat de relatie intensiever wordt wanneer het afscheid nabij is? Ik lees met weemoed terug in het gastenboek van Casa Buenos Aires:


Saleres 27-1-2020

Zittend op de bank, met dat práchtige uitzicht én lekker bij de warme kachel, bedenk ik wat ik wil schrijven in het gastenboek. Casa Buenos Aires is een mooie naam, de mooie luchten en uitzichten drijven langs “terwijl u wacht”. In januari is ’t wel een beetje koud… maar de helft van onze 10 dagen hier was het weer heel lekker en met overdag veel zon. Fijn om jullie tweede creatie, de verbouwing en inrichting van de ezelsstal, met eigen ogen te zien en te ervaren met alle zintuigen: lekkere wierrook, wijntje erbij, muziek op ’t speakertje, zon op de huid… Dank jullie wel! En het fruit plukken in de boomgaard van Sebas en Perry, ook dat was een experience! Misschien nog ’t meeste van alles, was ik erg geraakt door de aandacht die jullie in de kleine dingen hebben gestopt: onze foto’s neergezet van Reij & mij, van Martin & de kinderen en mij… en de foto van de Ermita in de slaapkamer, de rode wijn, de gedekte bedden… Nou ja, van alles. En ik ben dankbaar voor jullie uitnodigingen.

Veel liefs van Meris

Het lange weekend van Oud & Nieuw brengen Johan en ik met z’n tweeën door in Villa Merise. De tuinman heeft zo’n tiental fruitbomen voor onze nieuwe kleine boomgaard, ongeveer tien kuub tuinaarde en het irrigatiemateriaal al her en der klaargezet. De opdracht voor de renovatie van het zwembad en de installatie van de pelletkachel is inmiddels ook getekend. Binnenkort is het hier een groen-blauwe-vlammende oase. Samen genieten we van deze plek na alle hectiek van het afgelopen jaar en na de met name door mij ervaren prikkels van de afgelopen weken. Het zal niet meer lang duren voordat we deze plek met jullie allemaal gaan delen.

Wat me overigens al een tijd niet lekker zat was het restpunt in Villa Merise met betrekking tot de wc, die niet goed aangesloten leek te zijn op de riolering. De geur, de rioolvliegjes en de kleine lekkages zaten me dwars. Ondanks dat aannemer Pablo zei het euvel recent te hebben verholpen maakte ik me er toch nog zorgen over. Zoals aan het begin van ieder weekend in Villa Merise, duw ik ook dit keer bij aankomst als eerste mijn neus door de deuropening van de badkamer om de geur op te snuiven. Ik spoel het toilet een paar keer door en snauw richting Johan dat hij weer contact met Pablo op moet nemen. 

Het rare is wel dat de vliegjes weg zijn en dat de voegen rondom de pot al een paar weken droog blijven. Waar komt dan toch die odeur vandaan? Johan ruikt het niet en vindt dat ik eens op moet houden met het continue zeuren. Ik durf het eigenlijk niet te schrijven, maar het geurprobleem is nu verholpen. Door wie? Door mijzelf en zonder de hulp van de gereedschapskist. Op een middag ruik ik aan het blauwe potje met geurstokjes op het plankje in de badkamer, dat daar al een hele tijd staat om de nare lucht te verbloemen. Terwijl ik eraan ruik en daarna naar buiten ga, blijft die odeur lang in mijn neusgaten hangen. Wat een smerige scherp weeïge stank! Het zal toch niet...? Bij thuiskomst check ik direct weer het blauwe potje met de vijf vochtige houten stokjes,  En ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. Het mag duidelijk zijn dat ik Johan inmiddels verboden heb om ooit nog geurstokjes te kopen.

Nu dit persoonlijke probleem is opgelost kunnen we samen in volle teugen genieten van onze bijzondere plek aan de kust. Lang stilzitten zullen we niet doen. In 2021 gaan we verder met onze plannen uit 2020. Met de verhuur van Casa Una Más, Villa Merise en Guesthouse Lolapaluza. We willen inzetten op het beheer van lokale vakantiewoningen en zijn naarstig op zoek naar een nieuw ambitieus verbouwingsproject. Maar we gaan vooral genieten! Van elkaar, van onze familie en vrienden en van het mooie Spaanse leven dat we hier ervaren. Hopelijk kunnen we ons leven in 2021 op een gepaste manier delen met velen van jullie. Wij verheugen ons erop en wat in het vat zit verzuurt niet! Graag wensen wij jullie een Feliz  Año Nuevo, in goede gezondheid en met veel liefdevolle momenten!

Un abrazo uit de Valley of Happiness,

Johan & Reijer