De señorita duwt haar telefoon onder mijn neus. Ze laat een paar onduidelijke foto’s van haar hond met de naam Toby zien. Ze vraagt of onze Mèlo un macho of una hembra is. Bij mijn antwoord “Ella es una hembra”, begint de señorita te stralen. Ze vraagt hoe ik er tegenover sta als haar Toby bij onze Mèlo baby’s maakt. Uit beleefdheid vraag ik nog wat voor soort hond Toby precies is. Het ras, en groot of klein? Op de foto’s lijkt Toby namelijk nog het meest op een soort herdershond en dat wil ik Mèlo natuurlijk niet aandoen. Maar de señorita legt uit dat hij heel klein is en het figuur heeft van een Frankfurter worst. 

Snel zeg ik “desafortunademente”, één van de mooiste woorden uit mijn Spaanse luistercursus en met de betekenis “helaas”. Ik doe met mijn vingers een knipbeweging na, aangevend dat Mèlo dankzij een operatie geen baby’s meer kan krijgen. En zo spontaan als het gesprek begon, zo beduusd druipt de señorita af. Met een glimlach bedenk ik me dat de contacten met onze vele extraverte dorpsgenoten in 2020 altijd weer garant stonden voor de nodige hilariteit.

Na de Kerst keren we weer terug naar de kust, waar tien fruitbomen klaar staan om geplant te worden en waar we ons verwarmen aan de warme zonnestralen van de Costa Tropical. Maar eerst wordt er natuurlijk flink gegeten.

Iedereen verzorgt een gang. Tijdens het Sinterklaasdobbelspel wordt op beide Kerstavonden gestreden om de leukste cadeaus, met als mijn persoonlijke absolute favoriet de gehaktballenknijper, waarmee je in een mum van tijd een schaal perfect gedraaide (lees geknepen) albondigas, tevoorschijn tovert én allemaal in dezelfde grootte. Met mijn perfecte Vlaamse tongval imiteer ik hoe Paul Jambers verslag zou doen van de perikelen van onze gastvrouw: overdag een keurige onderwijzeres, maar 's avonds ontpopt zij zich tot een meesteres die haar echtgenoot met een ballenknijper de gordijnen injaagt. 

De in Andalusië ingestelde avondklok komt mij, zoals iedereen hier inmiddels al weet, heel goed uit. Na een gezellige avond is een curfew van 01.30 uur op Kerstavond en 23.00 uur op Eerste Kerstdag helemaal niet zo verkeerd. Voor plakker Johan en de meeste van onze lokale amigo's - ook plakkers - zal dit nog wel even wennen blijven.

Op Tweede Kerstdag lunchen we, na een lange wandeling langs de ruige kust onder Villa Merise, met vrienden op het zonnige strand van Salobreña. Het virtuele Kerstdiner met m’n moeder, waarbij we ’s avonds aan beide kanten van de video-telefoon dezelfde gerechten maken en eten, maakt het Kerstweekend helemaal compleet. Voor zover het compleet kan zijn natuurlijk: deze eerste Kerst zonder mijn lieve zus.

In juli 2020, een half jaar nadat we met Meris en Martin tijd hadden doorgebracht toen zij in Casa Buenos Aires te gast waren, belde ik aan bij hun voordeur in Den Haag. Meris deed open en de in haar houding zichtbare pijn, veroorzaakt door de tumor in haar lijf, mijn angst haar te gaan verliezen en haar verdriet om ons achter te moeten laten, raakten me diep. We ervaarden onze emoties, hand in hand, eerst zonder woorden en daarna ook mét. Deze korte tijd op de bank met Meris heb ik als ontzettend helend ervaren en zal ik mijn leven lang blijven koesteren. Wat maakt het toch dat de relatie intensiever wordt wanneer het afscheid nabij is? Ik lees met weemoed terug in het gastenboek van Casa Buenos Aires:

Saleres 27-1-2020

Zittend op de bank, met dat práchtige uitzicht én lekker bij de warme kachel, bedenk ik wat ik wil schrijven in het gastenboek. Casa Buenos Aires is een mooie naam, de mooie luchten en uitzichten drijven langs “terwijl u wacht”. In januari is ’t wel een beetje koud… maar de helft van onze 10 dagen hier was het weer heel lekker en met overdag veel zon. Fijn om jullie tweede creatie, de verbouwing en inrichting van de ezelsstal, met eigen ogen te zien en te ervaren met alle zintuigen: lekkere wierrook, wijntje erbij, muziek op ’t speakertje, zon op de huid… Dank jullie wel! En het fruit plukken in de boomgaard van Sebas en Perry, ook dat was een experience! Misschien nog ’t meeste van alles, was ik erg geraakt door de aandacht die jullie in de kleine dingen hebben gestopt: onze foto’s neergezet van Reij & mij, van Martin & de kinderen en mij… en de foto van de Ermita in de slaapkamer, de rode wijn, de gedekte bedden… Nou ja, van alles. En ik ben dankbaar voor jullie uitnodigingen.

Veel liefs van Meris

Het lange weekend van Oud & Nieuw brengen Johan en ik met z’n tweeën door in Villa Merise. De tuinman heeft zo’n tiental fruitbomen voor onze nieuwe kleine boomgaard, ongeveer tien kuub tuinaarde en het irrigatiemateriaal al her en der klaargezet. De opdracht voor de renovatie van het zwembad en de installatie van de pelletkachel is inmiddels ook getekend. Binnenkort is het hier een groen-blauwe-vlammende oase. Samen genieten we van deze plek na alle hectiek van het afgelopen jaar en na de met name door mij ervaren prikkels van de afgelopen weken. Het zal niet meer lang duren voordat we deze plek met jullie allemaal gaan delen.

Wat me overigens al een tijd niet lekker zat was het restpunt in Villa Merise met betrekking tot de wc, die niet goed aangesloten leek te zijn op de riolering. De geur, de rioolvliegjes en de kleine lekkages zaten me dwars. Ondanks dat aannemer Pablo zei het euvel recent te hebben verholpen maakte ik me er toch nog zorgen over. Zoals aan het begin van ieder weekend in Villa Merise, duw ik ook dit keer bij aankomst als eerste mijn neus door de deuropening van de badkamer om de geur op te snuiven. Ik spoel het toilet een paar keer door en snauw richting Johan dat hij weer contact met Pablo op moet nemen. 

Het rare is wel dat de vliegjes weg zijn en dat de voegen rondom de pot al een paar weken droog blijven. Waar komt dan toch die odeur vandaan? Johan ruikt het niet en vindt dat ik eens op moet houden met het continue zeuren. Ik durf het eigenlijk niet te schrijven, maar het geurprobleem is nu verholpen. Door wie? Door mijzelf en zonder de hulp van de gereedschapskist. Op een middag ruik ik aan het blauwe potje met geurstokjes op het plankje in de badkamer, dat daar al een hele tijd staat om de nare lucht te verbloemen. Terwijl ik eraan ruik en daarna naar buiten ga, blijft die odeur lang in mijn neusgaten hangen. Wat een smerige scherp weeïge stank! Het zal toch niet...? Bij thuiskomst check ik direct weer het blauwe potje met de vijf vochtige houten stokjes,  En ja hoor, mijn vermoeden wordt bevestigd. Het mag duidelijk zijn dat ik Johan inmiddels verboden heb om ooit nog geurstokjes te kopen.