Gebarentaal
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Salobreña 29-nov 2020, Reijer Staats
Inés gaat zo meteen bellen! In de zomervakantie van 2019 had ik al uitgebreid kennisgemaakt met de lokale dokterspraktijk van onze pueblo en met de zich voorzichtig of beter gezegd slecht voortbewegende dorpsoudjes in de wachtkamer. Bijna dagelijks kwam ik in die periode over de vloer bij de zwetende, zwaar obese plaatsvervanger van onze, naar horen zeggen, charmante dorpsdokter Inés: altijd representatief, make-upje op, met de nagels strak in de lak tikkend op het toetsenbord en met meer oog voor de computer dan voor de patiënt tegenover haar. De zwaarlijvige plaatsvervanger hielp bij het afstellen van de medicatie tegen mijn trombosebeen, dat zich na een zweepslag in mijn linker kuit had ontwikkeld. Met handen en voeten kreeg ik al mijn ongemakken goed uitgelegd, wijzend naar waar de pijn zat, uitbeeldend dat ik me zorgen maakte en met af en toe een Spaans woordje tussendoor. Dit lichamelijke ongemak behoort inmiddels, een ruim jaar later, gelukkig tot het verleden en alleen voor een receptje neusdruppels ben ik eens in de zoveel tijd tot een doktersbezoek veroordeeld.
Gelukkig zijn we al die tijd in Spanje particulier verzekerd en maken we gebruik van een landelijk netwerk van Engelssprekende artsen en van huisartsbezoek via de video chat. Nu Johan als Autónomo en ik als loonslaaf aanspraak maken op de gezondheidszorg van het Spaanse sociale verzekeringsstel is de kostbare particuliere verzekering natuurlijk direct opgezegd. Vol vertrouwen loop ik daarom naar de praktijk van Inés aan de hoofdweg in de Barrio Alto, het bovendorp, waar een pamfletje op de glazen deur is geplakt: "gesloten in verband met corona". Ik kan me eventueel melden bij de dokter via de Salud Responde App. Thuisgekomen download ik de app, stel mijn account in en maak online de afspraak voor de volgende dag. Dokter Inés gaat me bellen: tussen 8.36 uur en 10.36 uur sharp!
Een beetje angstig voor de afspraak, omdat gebarentaal me dit keer tijdens een telefoongesprek niet gaat helpen, plaats ik het volgende berichtje in onze groepsapp Kaartjeleggen: “Hi guys, spreekt Inés, de dokter een beetje Engels?” Anne: “Nope, niet met mij.” Machteld: "Amai, nee." Hans: “Met mannen doet ze een beetje moeite.” Anne: “Ja, ja, ja…” Ik: “Oké, ik heb een hele knappe foto van mezelf in de Salud Responde App geplaatst, dus wie weet heb ik geluk.” Anne: “Wat is dat?” Ik geef wat informatie over de App. Machteld: “Stuur die foto van die hele knappe zelf ook eens!” Anne: “Ja, daar zit ik ook op te wachten!”
Super goed voorbereid met alle Spaanse zinnetjes die ik wil zeggen geschreven op een velletje papier, gaat redelijk aan het begin van mijn tijdslot, rond negenen als ik nog aan de ontbijttafel zit, de telefoon: “Buenos días, soy el médico.” “Inés, no?", vraag ik en vervolg na haar bevestiging vol zelfvertrouwen: “Soy Reijer. Vivo en Pinos del Valle desde enero de este año. Soy holandés. No hablo español muy bien.” Inés zegt dat het me prima af gaat en vraagt geïnteresseerd naar mijn medische historie en allergieën. Langzaam maar zeker voegt ze wat Engelse woorden toe aan haar vocabulaire en kom ik een beetje in een taal squeeze terecht. Eind goed al goed, kan ik ’s middags mijn druppels ophalen bij de Farmacia van de Barrio Bajo in het benedendorp en ik hoef me pas over een jaar weer bij Inés te melden.
In verband met mijn werk kan ik helaas al een aantal maanden niet meer mee met het wandelclubje van de mannen op maandagochtend, dat overigens naar de woensdagochtend is verplaatst. En omdat ik doordeweeks meestal alleen nog tijdens mijn lunchtijd van half twee tot twee van de warme zon op het dakterras kan genieten, moet Johan noodgedwongen, de wandeling van woensdag in het weekend nog een keer met mij herhalen. Zo wandelen we door de naaldbossen rond Pinos. In de olijfboomgaarden, net onder de bosgrens gelegen, komt de olijfoogst in volle gang. Overal is roering en activiteit. De olijfbomen worden leeg geharkt en de olijven worden op grote zwarte netten op de grond opgevangen en in zakken gestopt.
We zien af en toe een truffeljager in het bos en dat wat wordt geoogst, gaat direct een grote rieten mand met twee kleppen in. Gôh, wat zou ik daar toch graag in willen kijken! Regelmatig horen we één of meerdere knallen, want het jachtseizoen lijkt op een hoogtepunt. Er zit Ibex en wild zwijn in de bossen en er zijn veel patrijzen net onder de bosrand. Op één van de zaterdagen lopen we langs de flanken van de Pico del Caballo, de meest zuidelijk gelegen Drieduizender van Europa in de Sierra Nevada. Een prachtig uitzicht op onze pueblo en het daarvoor gelegen meer van Beznár openbaart zich. We mogen ons eigenlijk niet buiten de gemeentegrenzen verplaatsen in verband met de regionale lockdown. De ons omringende natuur is, net als het zonnige najaarsweer, absoluut prachtig en maakt een hoop goed. We komen echt geen kip tegen en hebben aan het einde van de wandeling al een flinke winterblos op de wangen. Voor ons herkenbaar van de wintersport, lekker actief buiten zijn om vervolgens deze actieve dag passend af te sluiten met glazen Spaanse rode wijn en de behagelijke warmte van de openhaard in onze keuken van Lolapaluza.
Het is tien voor half twee op zondag als we met podencootje Mèlo op weg naar de Belgjes zijn voor een, zoals later zal blijken, uitgebreide Italiaanse lunch. We besluiten achterom te gaan. Even langs Josefina om te vragen of zij misschien onze kant-en-klare gordijnen voor Villa Merise zou kunnen en willen inkorten en om van de restanten van de stof een tafelkleed en servetten te maken. Tijdens de eerste Coronagolf had ze immers met de vrouwenvereniging nog heel veel mondkapjes voor alle dorpsgenoten van Pinos in elkaar gezet. In gordijnen is onze lieve buurvrouw dus vast ook handig, denken we. Maar Josefina is direct duidelijk. Nee, zij heeft niet zo´n zin in deze naaiklus. Of is ze er niet zo bedreven in? Josefina heeft wel een tip en wijst vanaf de doorgaande weg van de Barrio Bajo naar het grootste huis aan de weg. Het huis met de twee gigantische wijnrode garagedeuren en met de toegang naar de woning in het midden met een rolgordijn ervoor. Of we ook gelijk even mee willen lopen naar de coupeuse van het dorp?
We staan met Josefina voor de linker garagedeur, met een standaard maatje van slechts vijf bij vijf meter. Er zouden gemakkelijk grote landbouwvoertuigen naar binnen en buiten kunnen rijden. In de rechterhoek van de garagedeur zit ook nog een gewone ieniemienie personendeur. Josefina klopt hard tegen het metaal van de deur: Auw, mijn oren! Met het nodige kabaal wordt de deur geopend door de kleine gedrongen señora met de peper en zout gekleurde krulletjes en de yorkshire terrier Luca. Ze is altijd super vriendelijk en enthousiast wanneer ik haar op straat tegenkom en is heimelijk een beetje verliefd op dalmatiër Joey, die ze vanaf het begin stellig Guapo noemt. Onze vriend Perry heeft deze kleine señora in de eerste uren van 2016 nog alle hoeken van de dansvloer laten zien, tijdens ons eerste oud & nieuw feestje in het Theatro van Pinos. Ook nu weer vraagt ze direct naar Joey. Josefina verandert snel, het is bijna lunchtijd namelijk, in het Spaans het onderwerp naar de cortinas. De vrolijke señora met de krulletjes schreeuwt haar zus toe om naar beneden te komen en gebaart op hetzelfde moment Josefina en mij om naar binnen te komen.
In de garage staan geen landbouwvoertuigen. Deze gigantische ruimte heeft plafonds van zes meter hoog en is zwak verlicht, maar wel met wit en hard tl-licht. In het gedeelte achterin is een hoek ingericht met zware eiken meubels en groenige tapijten. In twee van de totaal acht fauteuils aan de massieve tafel zitten twee grijze oude besjes, gedwee te wachten totdat ze weer gevoerd worden. Ik moet meelopen naar de hal van het meerdere-generaties-woonhuis. Het is voorzien van een enorme trapportaal met een houten balustrade in glimmende blanke vernis en van een glanzende witgrijze marmeren vloer. Op een glazen tafel in de hal staan kunstbloemen in allerlei kleuren, maar geel voert de boventoon.
De hermana van de kleine señora, drie koppen groter, slank en met donker haar vallend in een kleine slag, komt naar beneden geschreden. De drie dames van in de vijftig bediscussiëren onze cortinas, ze vallen stil en kijken me verwachtingsvol aan om aan te geven wat de bedoeling nu precies is. Ik zeg maar snel: “Vuelvo con las cortinas y escribo todo en papel.” Of ik dan na de lunch, tussen vijf en zes, maar terug wil komen met mijn verwachtingen? Vriendelijk word ik naar de deur gedirigeerd en gedag gezegd door de coupeuse. “Je zou toch niet zeggen dat zij zussen zijn”, zegt Johan zacht terwijl we naar de Belgjes lopen.
Tegen zessen, na de lunch maar nog voor de Belgische spelletjesavond, breng ik met Joey onze gordijnen, nog in de verpakking, met het papiertje waarop alles geschreven staat, naar de coupeuse. De kleinste señora doet de grote deur weer open, kijkt verrukt naar haar Guapo en begroet hem enthousiast en liefdevol. Joey reageert opgewonden en duwt meerdere malen zijn natte neus onbehouwen tegen de giebelende señora. Ondertussen wordt richting de hal gegild of de zus naar beneden wil komen. Drie dagen later levert de coupeuse, begeleid door Josefina, de gordijnen, het tafelkleed, de servetten en het handgeschreven factuurtje af aan onze voordeur.
Na mijn werkdag, wanneer ik bij Josefina de factuur betaal, begint ze te vertellen over de gezusters. De kleine gedrongen señora met het hondje Luca, blijkt Victoria te heten en haar zus de coupeuse luistert naar de naam Isabel. “Son mellizas”, zegt Josefina. Ik kijk haar vragend aan en ze herhaalt iets luider: “Mellizas!”. Gebarentaal: Josefina neemt de houding aan van een zwangere vrouw, imiteert een zwangerschap met de handen over haar buik en steekt eerst één en dan twee vingers in de lucht: “Un emarazo, dos niñas!”. Een tweeling? Ik kijk haar lachend en vol ongeloof aan: “No? Pero, son diferentes, haha!” Josefina: “Si, si, si, increíble, no?”, Mini – met krulletjes - en Maxi uitbeeldend. Ze plaatst de duim van de ene hand en de wijsvinger van de andere hand tegen elkaar aan: “Diferente? Son mellizas”. En vervolgens plaatst ze de twee wijsvingers van beide handen tegen elkaar: “Igual? Son gemelas idénticas!”. Mellizas en gemelas idénticas, twee-eiig en ééneiig dus. En zo druip ik af met weer wat extra kennis van de Spaanse taal.
De volgende dag staat Josefina alweer voor de deur met een voorraadje gigantische avocado’s. Het wordt me duidelijk dat de kleintjes naar de Appie in Nederland worden geëxporteerd. De grote avocado's houden we lekker voor onszelf in Spanje.
Met vlagen denk ik terug aan de aangrijpende zomer van 2020. Met een lach en een traan. Ik mis Meris op bepaalde momenten verschrikkelijk, ook al heb het idee en het gevoel dat ze niet altijd heel ver weg is. Zo bevind ik me op een gezellige avond met amigos ineens in een onverwachte en heftige discussie. Op het hoogtepunt ervan, wanneer ik me witheet realiseer hoe mijn kaken zich op elkaar klemmen, hoe mijn ademhaling stokt en ik besef dat ik op dat moment niet dieper geraakt kan worden, ontvang ik een onverwacht appje. Het is Nasrien met de warme welkome glimlach, de charmante vriendin van Meris die elkaar kenden van La Caldera in Scheveningen: "Ik ben je niet vergeten…". Warmte overspoelt me na de negativiteit, waarmee ik zojuist bedolven werd. Hoe zou Meris deze situatie belichten van een positieve kant? Hoe wil ik me tot standpunten verhouden, die mijn inziens onoverbrugbaar ver van de mijne staan? Net zoals mijn zus zou doen, wil ik er nog even op kauwen...
Waar we niet meer op hoeven te kauwen, is de tuin van Villa Merise. In het bijzonder de strook grond die wordt ingericht als fruitboomgaard. Johan en ik verkassen tijdens de eerste echt koude en regenachtige periode van het najaar voor een lang weekend naar de kust. De Sierra Nevada kleurt al maagdelijk wit, in Pinos moet de hele dag de open haard aan en aan onze tropische costa komt het ook op tropische wijze met bakken uit de lucht. De regionale lockdown aan de kust en in de Alpujarra is inmiddels opgeheven, in tegenstelling tot de Lecrin Vallei en de rest van de provincie Granada. Daar waar Johan zijn werk als ZZP’er als excuus heeft om de gemeentegrens te overschrijden, maak ik, om de honden te laten vaccineren, een afspraak met de dierenarts aan de costa, De voor ons al jaren bekende dierenarts mocht zelf ooit nog schitteren in de Nederlandse real life soap over Polopos. Zodoende dalen we donderdagavond af van de bergen naar de kust voor een lang en warm weekend in Villa Merise.
Johan appt de tuinman en vraagt hoe het ervoor staat. Het is wachten op groen licht van de gemeente voor het parkeren van de vrachtwagen met tuingrond op de Carretera N-340, weet hij te melden, de doorgaande weg naar Malaga achter onze casa. De lijst voor de aanplant kan wel alvast worden doorgeven! De kumquat, citroen en olijf, die al in de tuin staan worden sowieso aangevuld met de citroenboom, die we in januari van Meris en Martin hebben gekregen, toen ze bij ons in Saleres te gast waren.
Vlak na het overlijden van Meris, was ik op bezoek bij Nasrien en Irene in La Caldera. Op tafel stond een schaaltje Kaapse goudbessen. Ik moest er maar een paar van nemen. Meris was er helemaal dol op kreeg ik te horen en noemde ze als regenboogvrouw en omdat ze super geïnteresseerd was in indiaanse spiritualiteit, liever Inca bes. De Inca bes gaat dus ook niet ontbreken in onze boomgaard. Aan Maureen, de zus van mijn onlangs overleden ex Arthur vraag ik of ze een idee heeft welke boom voor hem te planten. Maureen: “Wat lief zeg!! Ik denk dat granaatappel wel bij Arthur past. We eten het altijd met Joods Nieuwjaar en het staat symbool voor het leven dat rond is. Arthur is ook nog eens gestorven vlak voor het Joods Nieuwjaar. Dus alles bij elkaar denk ik dus het meest aan de granaatappelboom.”
Van de tuinman leren we dat als we avocado’s willen oogsten we wel twee bomen moeten nemen. De avocado-boom laat namelijk niet toe dat op zijn takken tegelijk geslachtrijpe mannelijke én vrouwelijke bloemen actief zijn, om zelfbestuiving te vermijden. Twee avocado-bomen dus! Onze lijst wordt verder aangevuld met een limoen, mango en twee sinaasappels. Inmiddels zitten we aan de max van negen fruitbomen.
De laatste styling dingen in Villa Merise worden door ons afgemaakt en we zetten ze direct in de picture voor op de Villa Merise pagina op de website. De tuin volgt snel, de offerte voor de houtkachel is in de maak en de varianten voor het renoveren van het zwembad worden verder uitgewerkt. Nog een kleine maand en de renovatie van onze hideaway aan de kust zal – binnen en buiten – volledig afgerond zijn. Dus pak je spullen en boeken maar!
Over een paar dagen gaan we weer terug naar de Valley of Happiness, om onder andere in Lolapaluza met het kaartclubje (aan-)gepast Sinterklaas te vieren. Daarna kijken we, hoe we de komende kerstdagen in onze lokale bubbel gaan vormgeven.
Warme groet van ons!
Johan & Reijer