Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.

Pinos del Valle 8-nov 2020, Reijer Staats

Op naar de tweede Spaanse APK-keuring van 2020 bij het ITV-station in Motril. Dit keer voor de vieze auto. Onze 15 jaar oude Peugeot met bijna twee ton op de teller. Ik ga niet meer naar de ITV. Het is mij te spannend. Dus de beurt is weer aan Johan dit keer.

Een dag voor de inspectie spreekt één van onze charmante vriendinnen zich uit: "Ik zou het wel weten hoor! In een sexy jurkje en met mijn allerliefste glimlach is de inspecteur zo onder de indruk, dat ik probleemloos de keuring doorkom, haha!" Gelukkig pakt Johan het, en niet helemaal onverstandig, anders aan. Hij rijdt met amigo Hans voor een maandagochtendwandeling naar de garage in één van de naburige pueblo's om de honden- slash klusauto een kleine beurt te laten geven. Om het nuttige met het aangename te combineren wandelen de mannen in die vroege ochtend door de boomgaarden en langs het meer van Béznar van de garage terug naar de casa van Hans en Machteld in Pinos om daar, onder het genot van een café solo, verder de laatste wetenswaardigheden uit de pueblo uit te wisselen. Johan en ik halen het trouwe Peugeotje in de namiddag samen weer op bij de garage en worden door de garagehouder, die zegt dat hij een lekkend olieslangetje heeft vervangen, verzekerd, dat het autootje de keuring de volgende dag gaat doorstaan.

Johan krijgt bij zijn bezoek aan de ITV de pótige inspectrice toegewezen. Degene waarvan iedereen weet en ook zegt, dat je die nu juist niet moet hebben. Het is zij, die hem in het Spaans door de teststraat begeleiden gaat. Ze kijkt hem streng en niet helemaal geduldig aan, met een blik van "daar heb je weer zo'n buitenlander". Een sexy jurkje of een charmante glimlach hadden in dit geval echt niet geholpen!

Een deugdelijke auto echter wel. De zwarte Peugeot en de bestuurder slagen natuurlijk met vlag en wimpel. De potige inspectrice kijkt Johan nog verwijtend aan terwijl ze stelt dat het nogal vreemd is dat er oliedruppels zichtbaar zijn zonder te lekken. Is dit een verwijzing naar het euvel dat de dag ervoor werd verholpen? Of is het een projectie van een klein persoonlijk probleempje van de inspectrice?

We ervaren beiden in een nieuwe levensfase terecht te zijn komen. Johan rijdt dagelijks naar de kust voor afspraken met werklui, klussen, verhuis-, regel- en opruimdingen. En ondanks enkele restpunten zit een eerste lange weekend in ons gerenoveerde optrekje aan de tropische kust er nu echt aan te komen. We plannen het lange weekend van Allerheiligen om drie dagen in Villa Merise te vertoeven! De laatste klus-loodjes zijn nu echt een feit.

Ik trek me ondertussen voor de dagelijkse werkroutine terug in mijn dynamische donkere werkkelder, met de altijd slapende en ronkende dalmatiër Joey op het hondenkussen naast me. Vanaf de tweede helft van de maand oktober wordt het steeds drukker en drukker. Nieuwe medewerkers, promoties, salarisaanpassingen, contractbeëindigingen en -verlengingen moeten allemaal voor het begin van de nieuwe maand administratief in het HR-systeem vastgelegd zijn. Ik open 's ochtends de schuifdeuren van de kleine werkkamer en direct bonkt het hart in mijn keel. Na het ochtendritueel, een wandeling met de honden door de boomgaarden en met een kleine omweg langs de altijd vrolijke señora van de panadería voor vers brood, zet ik ruim voor half negen de laptop aan. De headset gaat op mijn kop en ik haal nog één keer, héél, héél erg diep adem. De werkdag is weer begonnen. Niet lullen maar poetsen!

Johan neemt de Spaanse bureaucratische dingen meer en meer van mij over, die ik tot nu toe altijd deed, omdat ik er minder gefrustreerd van leek te raken. Zo doet hij zelfs zijn eigen belastingaangifte. Nou ja, Johan stuurt de afschriften van de huurinkomsten en de bonnetjes van de aftrekposten naar onze jurist Cónchi. En zíj doet de belastingaangifte. Een driemaandelijks terugkerende ergernis waar Autónomo Johan Pastoor, ZZP'er in de (toeristische) verhuur- en beheer business vanaf nu aan zal moeten geloven. Ik krijg Johan bovendien zelfs zover om, met enige tegenzin, naar Granada stad te rijden en het papierwerk voor de verhuurlicentie van Lolapaluza bij de Junta aan te leveren. De documenten liggen inmiddels al zo'n vijf maanden onderop een stapeltje. Ik krijg die ochtend een Whatsappje vanuit Granada. Johan: "Het moet op afspraak.... 🙄". Thuisgekomen lijkt hij mij zijn gedwongen en nutteloze trip naar Granada stad nogal kwalijk te nemen.

Direct wordt door Johan online een afspraak met de Junta de Andalucía vastgelegd om de volgende keer niet weer voor een dichte deur te staan. De daaropvolgende woensdag mag hij zich dan, dit keer formeel, melden bij weer een ambtelijke diender van de Junta. Zondag op maandag middernacht sluiten echter de binnen- en buitengrenzen van het grootstedelijk gebied van Granada. Door het snel toenemende aantal covidbesmettingen gaat ruim een half miljoen inwoners in lockdown. Zonder geldige reden mag men de gemeentegrenzen niet meer over. De ingeplande vergunningsafspraak van woensdag is dus gecanceld en het papierwerk komt weer op de stapel.

Ik zit alweer een uur bibberend en in een gehaaste rush achter mijn werklaptop in de werkkelder. Ondertussen bezichtigt Johan met de Vlaamse architect amigo Karel (Carlos voor intimi) een vervallen pandje in de Barrio Alto, het bovendorp van Pinos, waar de verkopend makelaar hen weet te vertellen dat naast Granada Capital, ook de Lecrín Vallei, en de rest van Andalusië in een soort van lockdown gaan. Een versnelde invoering moet voorkomen dat de locals in grote getalen naar hun geboortegrond trekken rond Allerheiligen om de overledenen te herdenken. Die avond om middernacht, van donderdag 29 op vrijdag 30 oktober, gaan de gemeentegrenzen dus al op slot. Kut! Daar gaat ons lange weekend aan de kust! 

Appje van Johan: “We kunnen wél naar Salobreña, maar dan vanavond al verschepen….. Bel ff als het uitkomt!”.  Ik bel kort tijdens mijn lunch. We besluiten toch maar in Pinos te blijven. Mijn rush wordt een flow en om 18.00 uur sluit ik, een uur te laat, mijn werklaptop af. Ik app: “Waar blijf je?” Johan: “Ik ben om 19.00 uur in Pinos. We gaan wél naar de kust! Pak de belangrijkste spullen. Zoek alvast je neusdruppels, computers, tablet, opladers.” Reijer: “Oké?!” Johan: “Bankpasjes en cardreaders, paspoorten, de map van Villa Merise en de Autónomo papieren. Die heb ik nodig om tijdens de lockdown zonder problemen met de Guardia Civil op en neer te kunnen rijden.” 19.30 uur,  Reijer: “Waar blijf je nou?” Johan: “Ik rij zo weg. Pak ook de toiletspullen. Kleren voor een tijdje. Hondenspullen. Kanarie Limon. Zet alles beneden.” Gehaast doe ik ook nog een videobelletje met mijn moeder en ik pak alle spullen bij elkaar. 

Daar is hij dan eindelijk! De Peugeot, de oude-vieze-honden-klus-maar-deugdelijke-auto, wordt even geparkeerd in de smalle straat beneden bij de voordeur. Gehaast proppen we de bak vol om de inhoud ervan over te laden in de andere "schone" auto, die boven bij Casa Una Más staat geparkeerd. Ik krijg de opdracht om alle planten water te geven, terwijl Johan terugrijdt naar beneden voor een tweede rondje inladen. De Peugeot staat weer voor de deur, beide knipperlichten aan, op de plek waar normaal gesproken het hele weekend Spaanse buren illegaal geparkeerd staan, de straat blokkerend voor doorgaand verkeer. We zetten de laatste spullen klaar om in te laden en zijn ready om af te sluiten en te vluchten naar de kust. 

Buiten klinkt een opgefokt getoeter. Ik open het woonkamerraam en kijk naar beneden. Ik richting Johan: “Het is een Volvo”. Ik hang uit het raam, het is donker en ik zie niet zo veel, maar richting de auto beneden roep ik: “Un momentillo!” Johan doet de zware ijzeren voordeur open en wordt direct met een geheven zure Nederlandstalige stem aangesproken: "Wat asociaal om hier zo je auto te parkeren! Dat doe je toch niet? Ik sta al tien minuten te wachten!". Johan: “Je weet waar we wonen. Je kunt ook gewoon even aanbellen.” De zure Nederlander is zelf ook nog zijn boodschappen aan het uitladen en is vast chagrijnig dat supermarkt Mercadona in verband met de komende lockdown al bijna leeg gehamsterd was. 

Met de neuzen staan de Peugeot en Volvo vijandig tegen over elkaar. De zure Nederlandse stem is sowieso van mening dat hij niet degene is die achteruit het smalle straatje uit moet rijden. Of Johan dat maar even wil doen, Zelf achteruitrijden is voor hem blijkbaar te moeilijk. Johan houdt zich voor zijn doen gedeisd en de door coronastress bevangen, opgefokte, onbeleefde  Nederlandse Volvo-rijder krijgt dit keer zijn zin. Hier blijft het voor ons dan ook bij. Beter een goede buur dan een verre vriend zegt men altijd. Dat gaat in dit geval niet op.