Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 26-jul 2020, Reijer Staats
...Lig ik fijn in de zon op mijn rug. Om mij heen bloeit de rozemarijn. Ik wil nooit meer naar Holland terug. En ik denk vals: hoe zou het daar zijn? Nog zo nat, nog zo kil?... (Annie M.G. Schmidt, 1966)
Ik wilde niets liever dan dierbare tijd met m'n lieve zus doorbrengen. Dus twee dagen na mijn laatste blogpost vlieg ik op de warme avond van m'n tweede werkdag bewust, maar ook een beetje impulsief naar Nederland. Een week logeren in Kijkduin bij m'n moeder met een aangename 20◦ celsius in plaats van de hete 35◦ plus van Andalusië. Die ene week wordt echter al snel drie weken van onvergetelijke quality time met m'n bijzondere zus. Dit kan niemand meer van ons meer afnemen! Work@home from abroad! Ik ben mijn kersverse manager en werkgever NGA Human Recources super dankbaar voor de mogelijkheid en de support.
In Nederland breng ik mijn werkdagen door in de logeerkamer aan een inklapbaar campingtafeltje, dat ik met m'n moeder voor een tientje bij de Action heb gescoord. Daar krijg ik virtuele trainingen in een superleuke jonge internationale groep van nieuwe collega's. Ik leer over het gebruik van alle HR-systemen en hoe carrière events van medewerkers daarin vast te leggen. Inmiddels werk ik ook virtueel samen in mijn nieuwe team als HR Advisor in training voor de Nederlandstalige vestigingen van een multinationale cliënt. Om één of andere reden bof ik altijd met leuke collega's. Ook nu weer! Al voel ik me dit keer wel een beetje belegen.
De allerwarmste welkome glimlach van Nasrien komt me tegemoet, terwijl ik onzeker in de deuropening van de winkel sta. Ik besef nog niet helemaal bekend te zijn met de sociale conventie van Corona Nederland. Ik zeg schoorvoetend: "Ik ben Reijer, de broer van Meris. Ik weet niet of ik zomaar binnen mag komen. Meris heeft een cadeau voor me klaar laten leggen."
Nasrien reageert stralend en uitnodigend: "Dat weet ik. Kom binnen. Jij wordt hier vandaag als een VIP behandeld." De onopvallende gevel van la Caldera aan de Keizerstaat op Scheveningen werd een paar keer door mij voorbijgelopen. Eenmaal binnen word ik direct op mijn gemak gesteld. Binnen is de diepe ruimte wondermooi en opvallend licht en groot met hoge plafonds. Overal staan schitterende edelstenen en engelen opgesteld en de winkel is gevuld met de geur van wierook en aromatische oliën. Op de grote tafel achterin staat een brandende kaars voor mijn zus.
"Ga lekker zitten. Wil je een kopje thee?" Ook Irene, de eigenaresse en creator van deze mooie plek komt erbij en ik voel me weer even het kleine broertje van vroeger, tussen de vriendinnen van Meris.
Ik weet niet veel van edelstenen, maar begrijp direct waarom mijn zus hier de afgelopen jaren zo graag kwam. Bij haar thuis staan, hangen en liggen ook de nodige mala's, gebedskettingen, edelstenen en mineralen en zo kom ik op het idee om een armband van rozenkwarts te gaan dragen: de steen van het hart en van de liefde. "Als jij er dan niet meer bent om van me te houden, dan heb ik nog de armband en hou ik gewoon wat meer van mezelf", zeg ik tegen m'n zus. Maar Meris voelt aan, dat een armband van lavasteen mij meer zal gaan geven en de volgende dag moet ik 'm van haar ophalen in de Scheveningse Keizerstraat.
Ik vertel de aanleiding van mijn komst aan Nasrien en Irene en zo zitten we elkaar alledrie met natte ogen en zonder woorden aan te staren in de inmiddels drukke winkel.
En verder? Buiten mijn werktijden om, als ik niet bij m'n zus ben en ik mijn moeder bedank voor haar met liefde geserveerde en altijd gezonde maaltijden, spreek ik 's avonds en in het weekend met vrienden af bij de strandtentjes van Kijkduin en die aan het Zuiderstrand, waarbij Habana en Pier32 favoriet zijn. Alles natuurlijk op de fiets. Dat is het lekkere en unieke van Nederland!
Mijn fiets-hoogtepunt wordt de 65 kilometer lange trip van en door Den Haag naar Leiden langs de Vliet (heen) en door de Zuid-Hollandse duinen terug. Voor een hoog bezoek van deze toch wel vreemde Spanjaard aan zijn grappige en lieftallige oud-LUMC-collega Simone. Na een super gezellige middag en stopover met een paar tapas en een flesje wit in het lichaam en dus ook in de benen, blijkt deze spontane fietstocht op de terugweg toch net iets te lang.
En na een eveneens super gezellige middag bij mijn zus in het hospice - een ware vrijmibo met een glaasje rood en een grote zak pelpinda's - pak ik weer de fiets en rijd naar onze vrienden en oud-buren Paula & Glenn voor een zeer smaakvolle Indische rijsttafel. Drie kwartier happy op twee wielen door het zonnetje, langs het water van de Trekweg en door de bijzondere in de avondzon gonzende kosmopolitische multiculti buurten van Den Haag.
Ik heb deze stad best wel gemist merk ik. Om met de woorden van Erica van de Meilandjes te spreken, maar dan op z´n Haags: "Andalusië is leuk! Maah ja, ik blèf toch un Hageneis. Dat krèggie d´r nie zaumaah ùit."
Bij Paula & Glenn is onze voormalige gemeenschappelijke en excentrieke American neighbour Barbara ook van de partij, met ex-buurman Wim natuurlijk. Voordat ik me oplaad om aan te sluiten bij het gezelschap in de tuin, vraagt Glenn me eerst met een empathisch en ernstig gezicht hoe het met me gaat. Ik moet even schakelen om uit te leggen dat ik in een happy mood ben.
Ik moet trouwens eerst ook even met Johan bellen over de overdrachtsdatum van Casa Buenos Aires: het voormalige ezelsstalletje in Saleres. De overdrachtsdatum is door de lockdown en de financiële regeltijd aan kopers-zijde inmiddels behoorlijk op de lange baan geschoven. Ik raak licht geïrriteerd door het dringende appel dat het nu ineens snel, snel, snel binnen 2 weken geregeld moet zijn, zoals ik in een appje van Johan lees. Omdat zij alles zogenaamd voor elkaar hebben? Kom op! Tranquilo por favor en een beetje paciencia. Moet ik mijn bijzondere tijd in Nederland inkorten en extra kosten maken om eerder dan gepland naar Spanje terug te gaan? ""Krijg het zuah!", denk ik op z´n Haags, redelijk geërgerd hang ik op en loop met Glenn mee naar de achtertuin.
Barbara: "Heeey neighbouuuur! How have you beeeen??" Dit maakt alles goed!
Het wordt een bijzonder gezellige, vermakelijke en lekkere avond en natuurlijk trekken gastheer Glenn en gastvrouw Paula meerdere flesjes Spaanse wijn open... Onze appgroep heet niet voor niets al jaren "In vino Veritas". Super leuk om bij te praten en het afgelopen half jaar de revue te laten passeren! Ook over de plannen van Wim & Barbara om zich binnen een half jaar definitief in Californië te vestigen kom ik alles te weten. Arme Paula & Glenn. Zo raken ze door alle emigratieplannen om hen heen steeds de leuke buren kwijt.
Bijna aan het einde van de avond uit Barbara haar nieuwsgierigheid: "Listen, I am so curious. You have to tell me. How did Johan and you meet?" Ik kijk op m'n horologe. Fuck, het is 17 Juli.
10 Jaar geleden op mijn verjaardag belde Johan voor het eerst. Nog geen week later spraken we op een zonnige dag af op het strand in Noordwijk. En weer een week later nam Citrofiel Johan me mee uit rijden in z'n rode 2CV'tje. Op 17 Juli 2010 kwam hij even kijken op tennisbaan Amstelpark in Amsterdam. Na die derde date is hij eigenlijk nooit meer weggegaan. 10 jaar geleden vandaag!!! Waren we eerder wel eens meer dan een week van elkaar gescheiden geweest? Snel even bellen om m'n irritatie van zojuist goed te praten en op afstand kort stil te staan bij het heugelijke feit van ons jubileum.
Ondertussen bedenk ik m'n leven thuis in Pinos te missen. De heimwee, de overdracht van Buenos Aires en vooral het feit dat mijn zus iets opknapt in het hospice, maken dat een dag later die eerdere vlucht terug toch maar wordt geboekt. De kopers van het ezelsstalletje hebben dus geluk. Maar nu eerst nog een week in Nederland om het maximale eruit te halen!
In Spanje lopen de zaken ondertussen gesmeerd. Johan neemt noodgedwongen mijn deel van de taken over en niet helemaal zonder succes. Aannemer Inocencio rondt de renovatie van Lolapaluza af met mooi traliewerk voor de ramen, nieuwe openslaande deuren voor de torenkamer en een van top tot teen geschilderde badkamer in de benedenslaapkamer. Johan krijgt hem zelfs zover om binnen een dag een spoedklus uit te laten voeren!
Van Pablo, de andere aannemer, ontfutselt Johan zomaar een aangepaste offerte en een zeer gewenste planning voor het beachhouse. We kunnen ervan uitgaan, dat de verbouwing in de tweede week van september start en zo'n drie weken gaat duren. Half oktober, als we een dag of tien een dubbele boeking hebben, gaan we het dan gerenoveerde beachhouse zelf maar officieel inaugureren!
De verhuur business verloopt anders dan we vooraf hadden kunnen voorzien. Una Más blijkt vooral in trek voor de middellange termijn verhuur. Bij gasten die zelf house-hunting zijn naar een stek onder de Andalusische zon en een tijdelijk onderkomen nodig hebben. De superleuke Bourgondische foodies uit Vlaanderen, die er nu verblijven, worden opgevolgd door een Engels stel met een bouwproject elders in de Vallei. En zo is Una Más zomaar ineens tot eind mei volgend jaar aaneengesloten verhuurd, Eerder gemaakte vakantiereserveringen kunnen we, zonder bezwaren tegen deze kleine upgrade, gelukkig omzetten naar Lolapaluza.
Al zijn er nog voldoende "zimmer frei" in Lolapaluza en aan de kust vanaf eind oktober... ondanks de corona hebben we ons geen betere droomstart van het Andalusische avontuur kunnen bedenken!
Lokale vrienden wijzen ons op het feit, dat de werkelijke betekenis van een beachhouse inhoudt, dat je vanuit de casa op je blote voeten zo het strand op moet kunnen lopen. Afgezien van de ligging áán en het fenomenale uitzicht óver de Middellandse Zee is dit bij ons niet het geval. Een kleine trigger om de naam van het kusthuis te heroverwegen en het naar m'n zus te vernoemen. Meris betekent tenslotte "van de zee", dus toepasselijker dan dit kan ook eigenlijk niet. Villa Merise... we gaan absoluut iets ontzettend moois van je maken!
Na deze trip down to memory lane, kom ik net weer thuis aan in Lolapaluza. Wetende dat ik zo weer in Den Haag ben als het moet, zet ik snel de computer aan om op de verzendknop te drukken en deze blogpost te publiceren.
Oh oh Den Haag! Hasta luego!
