De stroomversnelling
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 30-jun 2020, Reijer Staats
Exact een half jaar wonen we nu in Andalusië. Na de vele paciencia raakt alles ineens in een stroomversnelling. Het zijn niet alleen de positieve ontwikkelingen, waarnaar we zo verlangden. Ook dát wat al die tijd op de achtergrond sluimerde wordt ineens keihard voorgrond.
Het langverwachte leuke nieuws eerst. Ja, ik kan jullie trots berichten over de door ons gewilde progreso: we wonen in Guesthouse Lolapaluza!
Drie dagen werden drie weken en drie weken werden zes weken, wanneer timmerman en naamgenoot Reyes onverwachts en zeer gewenst de keukenkastjes, enkele raamkozijnen en deuren op de benedenverdieping plaatst. Wij maken de balans op. Johan en ik highlighten de tien overgebleven restpunten op de offerte en sturen deze vergezeld van een vriendelijk, doch dringend Whatsappje naar aannemer Inocencio. Wat was ook alweer uw planning? Vijf dagen later volgt een telefoontje met de vraag of ik het nogmaals mondeling kan en wil opsommen. Nog eens vijf dagen later komen twee klusmannen onaangekondigd langs om aan slechts twee van de tien restpunten te werken. En wij maar weer poetsen, want de hele benedenkamer en badkamer liggen Spaans-veegschoon onder het stof en de patio van de buren ligt onder een dikke laag gruis. Aan de klusmannen vragen we de sleutels maar terug. Klussen bij ons is vanaf nu op afspraak.
Ik kan het niet laten om nog een paar foto's van het bouwafval, dat buiten onze patiopoort rondslingert, naar de aannemer te appen. Weer vijf dagen later is hij zelf met één van zijn kornuiten de troep aan het afvoeren. Als ik hem zie en begroet, merk ik dat de ooit aanwezige chemie en sympathie voor hem inmiddels verdwenen zijn.
Een half jaar lang hebben we het erg fijn gehad in de sfeervolle Casa Una Más, waarmee de eerste stap van onze Spaanse droom in 2015 werd gezet. Het bericht bereikt ons, dat de Spaanse grenzen per 21 juni, 10 dagen eerder dan verwacht, open gaan. En dus zit mijn moeder vanzelfsprekend die betreffende zondag op de eerste Transavia vlucht van Rotterdam naar Málaga. Ook vrienden Alain en As kunnen hun eerder geboekte tickets verzilveren om met mijn verjaardag hier te zijn. Dus, time to move on & time to move in!! Terwijl Johan het bijna-allerlaatste-schilderwerk doet, loop ik als een kip zonder kop op en neer over het steile zandpaadje tussen Una Más en Lolapaluza met verhuisdozen vol huis- en keukenraad en kleding. Ik merk zelf dat ik totaal niet aandachtig bezig ben met het verplaatsen van de dozen en objecten.
Ik weet niet meer waar alle zooi neer te zetten. Ik weet ook niet meer alles terug te vinden, dus laat staan dat Johan het weet.... We bestellen maar snel een RVS keukenblok voor de gewenste kastruimte en de benodigde opstelmogelijkheid op het aanrecht en daarnaast besluiten we kastdeurtjes voor de boekenkasten te laten zetten en een hele grote klepkist te laten maken. Dat ruimt de meuk hopelijk een beetje op. De klussen, die ik zelf tussendoor doe kosten me veel energie en tijd en mislukken soms: Reijer wordt steeds chagrijniger en springeriger. Johan: "Jij kan ook echt niet tegen stress..." Het fraaie hoogtepunt volgt met de lawaaiige en rituele vernieling van een hor, één van mijn mislukte projecten. Na een monnikenwerk om het horgaas op de gewenste maat te knippen, de latjes op maat te zagen, netjes drielaags af te beitsen en het gaas met pinnetjes op de latjes te spannen, boor ik het allerlaatste gaatje om het geheel aan het raamkozijn te kunnen bevestigen. Dan wikkelt het gaas zich om het boortje en scheurt. Al mijn werk voor niets! "Zucht, kut, kut, kut! Jóóóóóhan, ik heb het niet meer!!" Waarna dus de verdere rituele vernieling volgt... Johan is natuurlijk praktisch en acht het zinvol gewoon een tailormade hor te bestellen.
Diezelfde avond, de laatste keer voor onze move, genieten we van een door mij gecreëerd culinair hoogstandje met een flinke Tarbot en mooie Rioja op het dakterras van Una Más. Misschien had toen de tijd even stil kunnen staan.
De vernielde hor wordt nog net niet ritueel verbrand, maar de volgende ochtend wel keurig en snel naar de kliko afgevoerd om ruimte te scheppen. We realiseren ons nu echt minimaal drie casas nodig te hebben om al onze inboedel te kunnen stallen. Dus hoe zit het met dat project aan de kust mét de grote berging en een nóg grotere garage? Een fijn vooruitzicht.
Ring, ring. Het is makelaar Danielle, die belt: "Reijer, ga even zitten,... "
Het is drie tellen stil.
"Zit je? ...de Franse eigenaresse, de verkoper van jullie huis in Salobreña is overleden." In een flits komen de ontbindende voorwaarden uit het getekende koopcontract op mijn netvlies. En één daarvan komt nadrukkelijk op de voorgrond, namelijk het overlijden van koper of verkoper. Mijn adem stokt, mijn hart klopt in mijn keel en ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken. Een streep door ons koopcontract???
Ik zet Danielle op de speaker, zodat Johan kan meeluisteren en praten. Danielle legt rustig de ontstane situatie verder uit... dat de Française al ver in de tachtig was en haar overlijden niet helemaal onverwacht is gekomen. Dat haar enige dochter en enig erfgename de verkoop gewoon graag wil doorzetten, Maar dat de afhandeling van de erfenis wel tot een flinke ambtelijke vertraging zal leiden. Maar er volgt een creatieve oplossing van Danielle, jurist Conchi en de verkopend makelaar in de vorm van een addendum op het reeds bestaande koopcontract. Vooruitlopend op de overdracht bij de notaris zouden we al volledig toegang tot de casa kunnen krijgen en met onze plannen aan de slag kunnen gaan. Danielle belde gewoon om onze voorwaarden te inventariseren en deze vast te laten leggen in het addendum. Na het weekend pikken we al de sleutels op bij de geheime plek van de verkopend makelaar. Over deze verbazingwekkende stroomversnelling zijn we nog steeds beduusd. De verhuizing van de inboedel naar Salobreña staat natuurlijk al gepland!
Tussen de stroomversnellingen door maken we ook nog twee mooie wandelingen met de mannen van de maandagochtend. Het prachtige kustpad tussen La Herradura en Almuñécar, de "fishermans trail" met Hans als gids, wordt afgesloten met super pescado fritura bij één van de chiringuitos in La Herradura, natuurlijk in het gezelschap van de later aangesloten ladies. Een week later volgt de iets te inspannende 15 kilometer lange circulaire wandeling van Pinos del Valle naar het 5 kilometer verder gelegen Izbor. Sterk dalend over bergpaadjes en beneden aangekomen langs de rivier de Izbor, zie de foto bovenaan dit blog. Of eigenlijk dóór het riviertje Izbor, want we raken de weg kwijt. Dit keer ben ik de gids en dat maakt het nogal avontuurlijk. Aan het einde van de wandeling hebben we in de volle middaghitte nog 500 hoogtemeters te overbruggen naar barretje Venecia in Pinos. Verschrikkelijk afgetaaid maar voldaan gaan de koude biertjes er makkelijk in...
Ik ben wel erg blij met mijn nieuwe waterdichte bergschoenen. die ik graag op andere wandelingen met de mannen van de maandagochtend had willen gebruiken. Ik had er deze week eigenlijk de Veleta, één van de hoogste bergen van Spanje en de iconische bergtop boven de stad Granada en het Alhambra, mee willen beklimmen. Dit gaat helaas niet meer lukken op korte termijn.
Tegen mijn aard in deel ik niet altijd meer direct en spontaan alles wat mij bezighoudt met iedereen. Leuke ontwikkelingen krijgen soms net een andere wending. Vaak genoeg heb ik iets weer moeten rechtzetten, wat eerder in al mijn enthousiasme werd gedeeld. Johan zegt dan: "Houd je nu nog maar even stil, anders moet je achteraf weer je teleurstelling delen."
Voor ons vertrek naar Andalusië werd zo'n zaadje zonder bekende uitkomst al geplant. Ben, mijn leidinggevende bij het Leids Universitair Medisch Centrum vroeg vlak voor mijn laatste werkdag voor de kerst: “Gaat dit wel voldoende zijn voor jou?”, en daarbij doelde hij op onze verhuur- en hospitality initiatieven. Na een maand in Spanje, ik nog in vakantiesferen, begonnen vooral de Spaanse vrienden te vragen hoe het nieuwe leven in Pinos ons beviel. Ik besefte de uitdaging, het ritme en vooral de sociale interactie van een vaste baan te missen. Tot halverwege de maand maart merk ik het ook nog lastig te vinden om mijn gedachten en gevoelens hierover met Johan bespreekbaar te maken. We zijn immers samen naar Andalusië gekomen om een droom na te streven en hebben het nog geen echte kans kunnen geven. We moeten namelijk nog beginnen.
Tegen de stroom in besluit ik het toch maar te proberen en solliciteer naar één van de Nederlandstalige functies bij NGA, wereldwijd leider in HR-advies en loonstrookjes. En mét een vestiging in Granada. Twee maanden, twintig mailtjes en vier video calls verder met de recruiter, waarmee er duidelijk een klik is, en met drie hiring managers neemt mijn enthousiasme steeds verder toe. Uiteindelijk is het raak! Nog geen uur na het publiceren van mijn vorige blogpost krijg ik het verlossende berichtje dat ik per 2 juli, overmorgen dus, mag beginnen in een customer service functie voor de Nederlandse vestiging van een multinational. Voldoende perspectief voor een nieuwe carrière na Schiphol en het LUMC. Que alegria!
En ja, Johan gaat nu alleen de verhuuractiviteiten van onze huizen in Spanje oppakken en uitvoeren.
Het is voor ons hard werken naar de éénentwintigste juni. We slapen voor de tweede nacht in de nieuwe casa en de dag is aangebroken, dat de Spaanse grenzen zich openen voor het toerisme uit Schengenlanden. Het is ook de dag, waarop we mijn moeder treffen op de uitgestorven luchthaven van Málaga. We maken de torenkamer en benedenkamer in Lolapaluza allebei gereed zodat mijn moeder iets te kiezen heeft. Er ontstaat onderweg naar de luchthaven een weddenschap, waarbij Johan stelt dat ze absoluut gaat kiezen voor de privacy, het licht, het terras, het zicht op de patio en het zwembad en het uitzicht naar de Sierra Nevada van de torenkamer. Ik weet wel beter. Mijn moeder wil natuurlijk gezellig en dichtbij ons in de buurt de nacht doorbrengen. Zo'n huis met trappen is toch een beetje onoverzichtelijk. Mama kiest natuurlijk de benedenkamer.
Mede in verband met mijn nieuwe carrière gaan we, naast de verhuur van Una Más en het kusthuis, niet meer inzetten op het intensief verhuren van de kamers van Lolapaluza via de verschillende verhuurplatforms. Maar familie, vrienden, kennissen en via-via bekenden-en-onbekenden (jullie dus!) zijn natuurlijk altijd welkom om in één van de kamers of in het hele huis te verblijven. Informeer gewoon bij ons naar de vele mogelijkheden via deze link naar de verhuurpagina. Dit geldt ook voor onze andere twee huizen.
Geloof het of niet, maar deze 21ste juni luidde ook in spirituele zin een nieuwe periode in, zoals o.a. te lezen is op inspirerendleven.nl
De nieuwe maan van zondag 21 juni 2020 staat in het zorgzame teken Kreeft. Een nieuwe maan staat voor een nieuw begin en is een mooie tijd om nieuwe plannen te maken en iets nieuws te starten. Tevens vindt er een ringvormige zonsverduistering plaats die in onze streken niet te zien is, maar waarvan de uitwerking wel voelbaar is.
Tijdens de nieuwe maan later in het jaar, op 14 december 2020, vindt er opnieuw een ringvormige zonsverduistering plaats. In de periode tussen deze twee zonsverduisteringen in kun je veel wisselende emoties ervaren en deze uitwerking kan een lange nasleep hebben. De zonsverduistering kan voor een keerpunt in je leven zorgen: een moment waarop je nieuwe beslissingen gaat maken. Je gaat je meer naar binnen keren om te kijken wat jij nu werkelijk wilt. Met deze nieuwe keuzes ga je meer kiezen voor jouw eigen geluk.
Als ook Una Más helemaal verhuurklaar is voor de gasten die op 1 juli arriveren, logeren vrienden As en Alain er eerst nog vier dagen. Een lang verjaardagsweekend vol gezelligheid met etentjes en wijntjes op de tofste plekken in de Valley of Happiness kan beginnen, zoals bij Bodegas señorío de nevada en in Casa los Tejones met de inmiddels befaamde paella van Hans!! Als mijn gedachten even afdwalen, merk ik dat mijn geluksgevoel af en toe zomaar omslaat in neerslachtigheid en een enkele traan.
Lokale amigos Anne & Martin moeten de eerste culinaire verjaardagslunch in de prachtige schaduwrijke tuin van Restaurante el molino del puente helaas afzeggen. Het wemelt van de Martins in onze vallei en één van hen, een Nederlandse makelaar, komt plotseling te overlijden. Inspringend op de behoeften van de nabestaanden en als goede bekenden van hen ontpoppen Anne & Martin zich als de uitvaartcoördinatoren. Ze hebben het er enkele dagen heel erg druk mee. Tussendoor informeert Anne alle mensen, waarvan zij denkt dat ze met Martin een linkje hadden, over zijn overlijden. Zaterdagavond in de bar horen we van één van onze Engelse dorpsgenoten, dat het haar niet helemaal duidelijk was welke Martin er nu precies overleden was. In eerste instantie dacht ze dat het om Anne's Martin ging. Martin zelf vertelt zelfs dat de bel op een gegeven moment ging en er iemand voor de deur stond die keek alsof hij een geest zag: "My God, you look like Martin!!", terwijl hij een rouwkaart overhandigt voor Anne om haar sterkte te wensen met het overlijden van haar echtgenoot. En zo wordt de toon weer eens gezet in het gezellige barretje Venecia!
Deze veertiende blogpost bericht over de stroomversnelling met betrekking tot de bereikte progressie in onze projecten en de goede professionele vooruitzichten, het bourgondische genieten en de positieve ervaring van de prachtige Andalusische natuur. Vandaag zijn zo waar onze groene kaarten afgegeven door de vreemdelingenpolitie en zijn we dus officieel resident in Spanje geworden! Johan is ingeschreven als autonomo en kan zijn bedrijfsactiviteiten nu officieel starten. Nog twee nieuwe mijlpalen!
Toch valt dit alles naar de achtergrond, omdat mijn mooie, lieve en dierbare zus, die al een tijd met de diagnose kanker rondloopt geen goede prognose heeft gekregen. Een verdrietig gevoel is de laatste weken bij mij op de voorgrond, afgewisseld met de behoefte om haar liefde, kracht en genezing te sturen. Het is te persoonlijk om er verder over te schrijven. Veel liever dan de beschreven stroomversnelling, had ik nu vertraging en paciencia en vooral het kunnen samenzijn met mijn lieve zus in Nederland.
Voor- en achtergrond. Wat zie jij?
Op de terugweg vanavond van het hondenuitlaat rondje, roept buurman en verzamelaar Salvador me binnen in zijn garage om al zijn zelfgemaakte instrumenten te showen. In zijn blauwe overall met de ritssluiting op half zeven toont hij zijn ingenieuze citroenen-, avocado- en vijgenplukkers. Ik krijg associaties met het horror icoon Freddy Krueger, bekend van zijn handschoenen met messen . Salvador blijkt voor mij verrassend creatief te zijn met metaal. Spontaan laat ik hem daarom ongeremd foto's zien van ons huidige probleem met het antieke garageslot van de nieuwe casa aan de kust. Salvador lacht en geeft aan binnenkort graag met ons mee te rijden om ons probleem op te lossen. Buren zijn er om elkaar te helpen, zegt Salvador en hij werkt maar al te graag met zijn handen.... Wat een leuk moment!
Un saludo van ons uit de Valley of Happiness!