Er is een leven na de deadline
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je via onderstaande button in voor onze nieuwsberichten.
Pinos del Valle 3-jun 2020, Reijer Staats
Van enige planning als anker is op dit moment absoluut geen sprake. Wat het voor ons een wispelturige tijd maakt in de Valley of Happiness, Sinds de provincie Granada per 18 mei aan het deëscalaren is - we bevinden ons momenteel in fase 2 en in juli zal Spanje weer open zijn voor internationaal toerisme - kán en mág er weer heel veel! Tijd om de draad op te pakken met actie-in-de-taxi-en-gas-erop-Johan als natuurlijke aanjager! Het is vervelend als er iets weer niet op tijd af is, maar daarvoor hebben we gelukkig onze paciencia. Irritant wordt het als echt overal de transparante planningen en proactieve oplossingen ontbreken, zodat wijzelf ook niet meer weten welke koers uit te zetten en waarop te varen... Gôh, misschien kan ik beter weer een baan zoeken en er mijn KPI-boom met prestatieindicatoren introduceren.
Maar goed, dream on, het is maandag 18 mei en er is zo blijkt ook een leven na de deadline. Dit is de eerste dag in ruim 2 maanden waarop we met vrienden kunnen afspreken en op bezoek mogen of bezoek mogen ontvangen. Dus, op naar de door Hans & Machteld georganiseerde paëlla-lunch en kaartmiddag! We gaan er met onze lokale familia, waaronder ook Anne & Martin, een feestelijke en super gezellige middag van maken!
Na de Vlaamse kipkroketjes van Machteld, tovert Hans als vanouds in zijn professionele outdoor pan een verrukkelijke paëlla op tafel en alle nieuwtjes, roddels en tips & trics over het Spaanse expatleven worden met de nodige humor uitgewisseld. What happens in Casa los Tejones, stays in Casa los Tejones natuurlijk! Zodoende rollen we pas halverwege de avond terug naar huis. Ik rood als een kreeft, zowel van het teveel aan zon als door de alcoholische consumpties tijdens het kaartje leggen. Anne zegt tussendoor druk te zijn met een artikel over Casa Aire de Lecrin en de Lecrin Vallei, dat in het juli nummer van het Nederlandstalige Spanje magazine Espanje! verschijnt:
"Waarom adverteren jullie ook niet? We zouden elkaar kunnen versterken en er onze regio eens goed mee op de kaart zetten!?"
Wat een super goed idee! Natuurlijk grijpen wij, en ook Hans en Machteld, deze kans! Zodoende ben ik de volgende dag met een lichte en niet onverwachte kater met logootjes, foto's en huisstijlkleuren in de weer om een sprankelende mini advertentie in elkaar te knutselen. Hans & Machteld hebben nog iets van hulp nodig met dit gepriegel en roepen hulptroepen in: communicatie-man Johan en freubelmiep Reijer. Zo volgt er weer een zeer gezellige en bourgondische middag in Casa los Tejones met een laptopje op schoot, twee oven gegaarde tarbots en een fris glas Chardonnay. Wat weten deze Vlamingen toch goed wat genieten is! 😋
Het resultaat is een gezamenlijke, iets grotere, advertentie. Hierbij alvast de sneak preview van 'onze' helft. Allemaal kopen hè?! De juli uitgave van de Espanje!, met het artikel over de Lecrin Vallei!!
Terug naar de deadlines. Mijn vorige blogpost eindigde ik met twee zinnen:
"Volgende keer met alle nieuwtjes, die eigenlijk al lang plaats hadden moeten vinden. En waarschijnlijk geschreven vanuit ons nieuwe woonhuis!! "
Helaas mag het niet zo zijn. De werkzaamheden in Lolapaluza zijn nog niet afgerond. In elk vertrek is nog wel iets te doen dat stof, zaagsel of gruis geeft of iets wat nog niet af is voor dagelijks gebruik. Wij vertoeven dus nog steeds in Casa Una Más. Niet bepaald een straf, helemaal niets mis mee, maar toch: Grrrrrr! Gedachten en ideeën over hoe we deze zomer aan onze business vorm willen geven verwarren me soms. Alle mogelijkheden passeren de revue. Una Más in zijn geheel toeristisch verhuren en in Lolapaluza alleen de gastenkamers, zoals oorspronkelijk het idee was... en ondertussen dagelijks naar the Beachhouse om te klussen? Of bieden we Lolapaluza óók in zijn geheel aan voor exclusief privégebruik, terwijl wij zelf aan de kust bivakkeren (lees kamperen) en er de boel opknappen? Bij het opzetten van de advertentie anticiperen we op het tweede scenario, omdat dat ons het meest realistisch lijkt. Maar is aannemer Inocencio wel op tijd klaar met Lolapaluza? En beschikken we dan al over de sleutels van de casa aan de kust? Te veel open eindjes nog en we merken hierdoor af en toe geïrriteerd naar elkaar te reageren. Misschien moet ik toch maar gewoon die echte baan vinden. Dan maakt de timing van al deze dingen niet zoveel meer uit...
Ineens wordt het helder. Een Vlaams koppel komt na de positieve ontwikkelingen rond de deëscalatie en na een korte bedenktijd terug op eerder e-mail contact en besluit om Una Más de hele zomer, als long term rental, af te huren. De bekende terugkerende gasten van augustus vinden het gelukkig geen probleem om in Lolapaluza te verblijven en in die paar weken klussen wij gewoon aan de kust. Hopende dat de aannemer dan de al wat grotere werkzaamheden heeft afgerond, voordat hij zelf, zoals heel Spanje in augustus, vakantie viert. Uit een hele onverwachte hoek komt ineens nog een verrassing: een keuringsoproep! Zo waar eerder dan verwacht. Onze Nederlandse auto wacht namelijk al vier maanden op de noodzakelijk technische keuring bij de ITV, zodat deze op Spaanse kentekenplaten gezet kan worden.
Ik heb er geloof ik al een paar blogs aan gewijd... hoe goed voorbereid ik was toen ik halverwege januari met al m'n gestempelde documenten trots naar jurist Fílo stapte om ons in het hele importproces te begeleiden. Op maandag 16 maart, de eerste dag van de confinamiento zou de technische keuring hebben plaatsgevonden. Niet dus! Veel gesloten ITV stations zijn de afgelopen maanden ingericht voor het afnemen van COVID-19 tests, maar met ingang van deëscalatiefase 1 zijn ze weer geopend. En zo word ik op al op de tweede dag van heropening, heel proactief en eerder dan gedacht, gebeld of ik nog diezelfde middag langs wil komen. Si!! Por supuesto! Natuurlijk!
Een keuring bij de ITV is als een soort kermisattractie. Je legt een hele straat af en dient allemaal obstakels (tests) te overwinnen. Echt iets voor mij, behalve dan nu, omdat het met de auto is. Johan, die de afgelopen 3 keuringen heeft gedaan, drukt zich. "Nu is het jouw beurt!", zegt hij.
Ik ben het er niet mee eens, maar Johan is al uitgestapt en ons kentekennummer knippert al op het nummertjesvolgsysteem. Een bijrijder is, gezien de geldende coronamaatregelen, niet toegestaan. Hij roept me behulpzaam nog wel wat Spaanse woorden toe, die ik nodig heb om de hindernisbaan te overwinnen: "Enviar is sturen, acelerar is gas geven en frenar is remmen!"
Zenuwachtig als ik ben, rijd ik direct de verkeerde straat in. De eerste berisping is een feit. Maar gelukkig, dankzij de door Johan toegeroepen Spaanse woorden gaat het tot halverwege verbazingwekkend goed. Tot ik bij het onderdeel kom, waar de inspecteur onder de auto verdwijnt en mij via een portofoon instructies geeft zonder zichtbare non verbale communicatie. "Continuar!", roept hij. Dus ik ga door waarmee ik bezig was: gas geven in z´n vrij. Hij weer: "No, continuar!" Extra bijgassen dus? Hij door de portofoon die aan mijn raampje hangt: "No, no, no, continuar!" Het zweet breekt me uit en in de paniek weet ik echt niet meer wat ik moet doen. Iedereen kijkt naar me. De inspectrice van twee straten verder gebaart rustig dat ik door moet rijden. Oh nu snap ik het: continuar...
Buiten de deadlines om speelt ons leven zich vooral af in contact met alle lieve en bijzondere Spaanse buren, over de vloer bij onze eerder genoemde lokale familia, in de bouwmarkten en interieurwinkels van Granada en Motril en in de prachtige natuur en landschappen van de Lecrin Vallei, la Alpujarra en de Sierra Nevada. Buurvrouw Josefina belt weer aan en geeft me een mand vol met abrikozen uit eigen tuin. Ze knijpt nog even in een aantal ervan om te laten zien welke rijp is en welke niet. En met onze amigos volgt een Aziatische driegangen wok- en barbecuelunch in de patio van Lolapaluza. Mijn redelijk verse persoonlijke instagram account vult zich met de mooiste foto's, geschoten tijdens de lange maandagochtend bergwandelingen met de mannen die ons de 'youngsters' noemen. En tijdens mijn individuele en explosieve reguliere hikes naar de Ermita hoog boven Pinos gooi ik alle shit uit mijn hoofd en lijf! Denkend aan wie ik mis in NL. Ik brand een positiviteitskaarsje in de kapel. Alles komt dan misschien toch nog goed! Langzamer dan ik naar boven gerend ben, slenter ik weer naar beneden....
Onze bijzondere levenslustige en altijd vrolijke kleine Spaanse podenco Mèlo begeleidt ons tijdens alle tochten langs de kurkdroge ravijnen en vochtige kloven en rivierbeddingen. Door de geurende pijnboombossen en rozemarijnvelden, via de amandelboom- en wijngaarden en langs de wild stromende acequias en prachtige groene landschappen van de Lecrin Vallei. ❤️
De bouwmeester geeft aan, naar aanleiding van mijn vraag een week eerder, nog drie dagen nodig te hebben om Lolapaluza af te ronden. Yeuh! En hij stuurt de volgende dag zijn klusmannen. Nou, dat is pas transparant!! Na twee dagen zit de nieuwe prachtige toegangspoort naar de patio erin en is, buiten enkele andere kleine klusjes, de trap in het zwembad geïnstalleerd. Daarna zijn er in geen velden of wegen meer klussers te bekennen. Bedoelde onze onschuldige aannemer misschien drie weken in plaats van drie dagen? Het blijft in ieder geval alweer meer dan een week stil en na een geïrriteerd appje verwijst hij naar de bestellingen bij zijn leveranciers. Ondanks een uitmuntende kwaliteit is een traditionele Andalusische bouwmeester pas een betrouwbare partner als hij ook transparant is in zijn planning, afspraken nakomt en proactief informeert als er sprake is van vertraging of afwijkingen. Waarom zou je drie dagen zeggen als je weet dat dat absoluut niet realistisch is? Voor ons nieuwe project aan de kust gaan we onze pijlen in ieder geval op andere aannemers richten!
Vooral Johan is er klaar mee en wil actie in de taxi en gas er op! In de eerste week dat we zonder noodzakelijk doel een ritje in de auto mogen maken, trekken we er natuurlijk op uit richting de Costa Tropical om bij de nieuwe casa te kijken. Er worden wat fotootjes geschoten en Johan besluit makelaar Inma maar eens te appen met de vraag of we met haar een bezichtiging kunnen plannen om het één en ander op te meten. Inma blijkt slechts tijdelijk als zwangerschapsvervanging het makelaarskantoor Inmobiliaria Gestión te hebben versterkt. Maar van de reguliere kracht begrijpen we dat de goedlachse eigenaar Modesto ons graag de sleutels leent om de casa zelfstandig inside-out de bewonderen. Een heel gedoe nog om de meetlat te vinden, die we uiteindelijk vergeten mee te nemen. En een heel gekibbel over wiens schuld dat is... Het waren twee hele mooie uren: concrete plannen makend om deze casa op deze fantastische plek om te toveren tot Beachhouse Lolapaluza! We gaan er wat moois van maken!
Een week later wordt de oefening met de sleutels lenen nog eens herhaald. Vlak voor lunchtijd pikken we bij Modesto de sleutels op en lunchen bij onze favoriete Chiringuito aan de Playa Tesorillo, waar de foto bovenaan dit blog is geschoten. Onze amigos krijgen een viewing door de nieuwe aanwinst en met de nieuwe aannemer Pablo - en zijn vrouw Guiomar voor de Engelse vertaling - doorlopen we de renovatiewerkzaamheden.
Iedere keer als we van Una Más naar Lolapaluza lopen, komen we één van hen wel tegen, altijd vrolijk en altijd in voor een praatje: onderburen Salvador met een stemgeluid als een megafoon en zijn vrouw Ángela. Salvador - een soort Malle Pietje, de eigenaar van de rommelige antiekwinkel uit de serie Swiebertje - is altijd bezig in zijn blauwe overall in één van zijn garages verspreid over het benedendorp. Op het dakterras van één ervan onderhoudt verzamelaar Salvador een ware schroothoop. Het was dan ook niet moeilijk om iemand te vinden, die het oude toilet en de oude geiser uit Lolapaluza wilde overnemen. Een klein Spaans praatje van Johan was zelfs voldoende. Uit de gesprekken met Salvador begrijp ik dat hij zijn land volledig ecologisch verbouwt. En zijn navelsinaasappels zijn de grootste en de sappigste heb ik zelf ondervonden. Ángela, één van de vele dames uit het dorp die helemaal gek is van dalmatiër Joey, is vegetarisch geworden. In het begin van hun huwelijk hadden ze twee konijnen voor de slacht. De slacht van het eerste konijn was een traumatische ervaring. Vol trots vertelt ze dat het tweede konijn toch nog vijf jaar oud is geworden.
Ik ga ervan uit dat ik jullie in mijn volgende blogpost trots kan berichten over onze gewenste progreso.
Un saludo van ons uit de Valle de Lecrín! Dónde todo comienza... Waar het allemaal begint