Doe wat je doet en doe het met aandacht
Pinos del Valle 24-jan 2020, Reijer Staats
Na een paar weken in Pinos, voel ik me best relaxed... en thuis. Wie mij kent, weet dat ik best wat gestresst, springerig en geïrriteerd kan zijn als dingen niet lukken. Maar hier ontvouwt zich een nieuw soort dagelijkse routine. En het schilderwerk maakt me helemaal Zen. Heerlijk!
De routine begint iedere ochtend om 07.30 uur. De wekker gaat. Snel naar boven! In Casa 'una mas' is onze slaapkamer beneden en het woongedeelte boven - upside down op z´n Engels. Ten eerste ga ik naar boven om de pelletkachtel aan te zetten. Het is steenkoud geworden namelijk. En ten tweede om een espresso (voor Johan) en een cappuccino (voor mij) te maken. Dan snel weer het warme bed in, terwijl de pelletkachel minimaal een half uur zijn werk doet. Na het douchen ga ik direct wandelen met Joey en Mèlo. Ik loop de straat uit en de boomgaarden in. Daar heb ik een aantal dagen geleden de foto bovenaan dit blog genomen. Terwijl storm Gloria over de oostkant van Spanje raast en veel schade en leed veroorzaakt, is bij ons sprake van een behoorlijke temperatuurdip en druilerig weer. Daardoor helaas niet meer schilderen op het dakterras in het zonnetje. We verkassen naar binnen, houtkachel aan en verven. De bergen zijn wit en dat geeft mooie plaatjes! Op de terugweg van de wandeling even langs de bakker en thuisgekomen is de tafel gedekt, de verse jus geperst en zijn de eitjes gekookt.
Op dinsdag 14 januari om 11.00 sharp staan Ricardo en Mmartijn van Verhuisservice Voorschoten bij ons op de stoep. Hier hebben we zo naar uitgekeken! Een beetje nerveus zijn we wel. We weten hoe vol de container zat bij het inladen op 27 december. Nu moet dat er allemaal weer uit. Met een verhuisman minder en over dat paadje, dat we een week eerder cactusvrij hadden gemaakt met Sebas & Perry en Pepe. Maar de mannen klagen niet en al snel gaat het op en af over het steile hellinkje. Onze lieve en altijd nieuwsgierige buurvrouw Josefina werpt een blik in de container: "Muchas, muchas, cosas!" Al snel staat ze met een dorpsgenoot onze verhuizing te bespreken, precies voor de laadklep van de container. Ook de onlangs aangestelde burgemeester komt met drie man aanlopen en blijft stil staan op het paadje en midden in de loop van de verhuizers... Luid pratend en wilde handgebaren. Wat zou dat nou zijn? Het eerdere bezoek van Pepe aan de gemeente, onze opruimacties en mijn meerdere bezoeken aan het gemeentehuis voor documenten hebben voor wat aandacht gezorgd. We zijn de talk of town en staan op de radar van de gemeente. De markante burgemeester zegt dat hij alle cactussen en het puin laat afvoeren. Het pad zegt hij over enkele maanden te laten bestraten. Yeuh! En hij voegt de daad bij het woord! 2 dagen later komt de gemeente in actie, met een kleine graafmachine en typische Spaanse boeren-laadbak-trekker. Hieronder het kale resultaat van deze strakke actie: de achter entree naar onze nieuwe casa en een goede verbinding tussen de patio's van beide casas! Nu nog wachten op de uiteindelijke bestrating. In Blog 3 kun je terugzien hoe het er ook al weer uit zag.
Buurman Juan Antonio komt op de dag van de verhuizing om 14.00 van zijn olijfboomgaard terug naar huis voor de lunch. Hij geeft ons de sleutel van zijn witte Citroën Berlingo. Alle mannen met een landje in het dorp hebben er zo één... Johan en ik springen de verhuismannen bij en met z'n vieren rijden we in tientallen ritjes de verhuisraad in de Berlingo en ons oude zwarte Peugeotje door de smalle straatjes van het benedendorp naar de voordeur van de nieuwe casa. Binnen vinden alle spullen, van hand op hand, extreem efficiënt, hun juiste plek. Totdat om half zes als laatste de nieuwe bank, die nergens doorheen past, over de tuinmuur wordt getild. Ricardo en Mmartijn, top gedaan!! Deze jongens hebben de volgende dag nog zo'n container te legen in Malaga. Nog even douchen bij ons. Een biertje of twee. En de vraag of we een recensie willen achterlaten op de site. "Uhm, wat waren ook alweer jullie namen?", vraag ik. Ricardo: "Ik heet Ricardo en hij Martijn... maar dan met twee emmen". Mmartijn stottert namelijk een beetje. Wat een heerlijke zelfspot.
Terug naar de routine! Na het ontbijt proberen we altijd even het zwangere ´zusje´ (van Mèlo) te spotten om haar van brokken te voorzien. Het verhaal gaat dat haar baasje overleden is en dat zij vervolgens op straat is gezet. Ze is erg schuw en we proberen met dagelijkse aandacht langzaam haar vertrouwen te winnen. Dan aan het werk! Meestal gaat Johan direct zijn ding doen in de nieuwe casa. Muren witten, luiken en raamkozijnen beitsen en de binnendeuren in de vernis zetten. Ik rijd naar de Big Mat (de regionale Praxis) voor de nodige inkopen. De Big Mat is een serieuze doe-het-zelf money burner. Al rijdend daar naartoe besef ik dat 'het' inmiddels écht is en dat ik mezelf hier thuis voel. Door dit prachtige landschap rijdend, realiseer ik me dat de valley of happiness mijn habitat is. Heerlijk!
In de Big Mat neem ik alle tijd om de juiste producten te selecteren: donkere beits (voor luiken, kozijnen en balken), kleurloze vernis (voor de binnendeuren), lichtgrijze krijtverf (voor wat meubels en een muurtje hier en daar), impregneer voor de terra cotta tegels en donkere hardhout olie om weer andere meubels in de juiste kleur te krijgen.
Ik doe wat ik doe en doe het met aandacht! Op 15 januari jl. heb ik formeel mijn job bij het Leids Universitair Medisch Centrum beëindigd. Veel dynamiek en tegengestelde belangen maakten het soms lastig om resultaten te halen... Stiekem werd ik daar 's nachts af en toe wakker van: "Hoe ga ik dit nieuwe probleem nu weer oplossen?". Gedachten, die continu van de voor- naar de achtergrond bewegen: piekeren! Ik had veel last van een stijve nek in de afgelopen maanden. Hoe anders is het om een muurtje te witten: met een roller of toch maar met een blokkwast? Horizontale strepen, verticaal of toch in afwisselende cirkelbewegingen naar links en recht? En tegelijkertijd met aandacht stilstaan bij gedachten, die blij, boos of verdrietig maken, Het maakt niet uit welke emotie. In het moment aanwezig zijn geeft me een positief gevoel en ik zit lekker in mijn lijf.
Tot onze Vlaamse vriendin Machteld een appje schrijft: "Hola jongens, hoe gaat het met de werkzaamheden? Druk, druk, druk blijkbaar. Jullie zijn in geen velden of wegen te bekennen. Geen tijd voor een juanneke [de uitbater van de plaatselijke kroeg heet Juan...] of een kaartje? [we zouden wekelijks een kaartje gaan leggen...]". Zitten we dan toch een beetje in een eigen cocoon? Gelijk de daad bij het woord gevoegd en een date gepland.
De papierwinkel eist ook de nodige aandacht op. We willen zo snel mogelijk als bewoners ingeschreven staan op het nieuwe adres (Residencia) en onszelf registreren als zelfstandig ondernemers (Autonomo). Daarnaast zijn we bezig met de verhuurvergunning van Casa 'Buenos Aires' in Saleres, de inspectie door het toerismebureau van Casa 'una mas' én ik wil binnenkort de vergunningsaanvraag voor Guesthouse Lolapaluza indienen. Daarvoor zijn nogal wat gestempelde documenten nodig. Dus hop, weer naar de balie van het gemeentehuis en wachten, wachten, wachten om de juiste gemeenteambtenaar te spreken te krijgen.
Het invoeren van de auto is ook zo'n dingetje. Drie jaar geleden kochten we in Nederland een tweedehands Peugeot 206 Station. Speciaal voor hier in Spanje. We rijden deze in februari 2017 al leuk naar Spanje. Maar vinden dat jaar tot twee keer toe een puppy op straat... Dus telkens een hondje rijker pendelen we de 2.200 kilometer tussen Pinos en Den Haag op en neer. Vijf ritten en 11,000 kilometer verder is het dan gelukt om de auto definitief in Spanje achter te laten. Voor ons voorlopig geen nieuwe hondjes meer...
In 2018 besluiten we om de Peugeot op Spaanse kentekenplaten te zetten. Via via vinden we juriste Filo; gespecialiseerd in auto's. We nemen onze 3 weken durende vakantie in augustus en september 2018 de tijd om dit proces te organiseren. Filo houdt absoluut geen rekening met onze Spaanse taalachterstand. Wanneer we haar niet direct begrijpen, legt ze het een tweede keer uit. Maar dan in een nog hoger tempo. Het officiële bewijs van mijn N.I.E. (burgerservicenummer) blijkt te zijn verlopen. Dus Filo stuurt ons naar het politiebureau in Motril om dit op te vragen. Voor kopieën van onze paspoorten stuurt de politieambtenaar ons naar een nabijgelegen copyshop en om de kosten te voldoen moeten we naar een bank, 10 minuten verderop. Pinnen kan nog niet op het politiebureau. Overal, wachten, wachten, wachten en stempelen, stempelen, stempelen. Met een brede grijns op onze gezichten stappen we het kantoor van Filo binnen met de juiste documenten. Ik overhandig haar mijn paspoort, zodat ze een kopie kan maken. Zegt ze: "No, no, no, necesito una copia compulsada." Dus op naar het gemeentehuis om een kopie van mijn paspoort te laten maken en deze te laten stempelen en ondertekenen door de ambtenaar. 5 bezoeken aan Filo en twee weken verder beschikt ze dan eindelijk over alle benodigde documenten. Ze regelt de techniciën en wij laten de auto apk keuren bij de ITV, Filo voldoet voor ons de wegenbelasting en bestelt de begeerde witte kentekenplaten bij de Tráfico. In november 2018 halen we ze bij haar op. Dit grappige youtube filmpje is exemplarisch voor hoe ik dit proces ervaren heb. Op de oud & nieuw borrel vorig jaar bij Martin & Anne krijg ik van één van onze kennissen te horen dat Spanje me nog niet echt relaxed heeft gemaakt. Nee, dat weet ik ook wel!
Nu met een tweede auto om in te voeren loop ik vol trots bij Filo binnen met in een mapje: gestempelde en getekende kopieën van mijn paspoort en N.I.E., het kentekenbewijs van onze Renault en het uittreksel uit het bevolkingsregister (Certificado de empadronamiento individual). Ik vertel ook, dat we ons permanent in Spanje aan het vestigen zijn. Filo kijkt me tevreden aan en zegt: "España es más tranquila, no?"
Ondertussen zijn mijn zus Meris en zwager Martin een week in onze Casa 'Buenos Aires' in Saleres. Wat fijn dat ze er zijn en om even tijd met Meris door te brengen! We hebben heerlijk gegeten en gelachen. Mijn moeder hebben we leren face-timen en afgelopen week voor haar een ticket geboekt, zodat zij in maart ook gezellig een week bij ons zal zijn. Verder bespreken we met onze aannemer Inocencio de plannen voor de nieuwe casa, waarmee hij tussen 15 februari en 1 april aan de slag gaat. En we hebben onder het genot van een flesje Rioja een leuke kennismaking met Diederik en Inne, nog meer Vlamingen met een casa in de vallei.
In het vorige blog schreef ik, dat onze kalender zich langzaam maar zeker aan het vullen was. Maar er is nog ruimte hoor! De beschikbaarheid is te zien op de verhuur pagina van onze website. Natuurlijk ontvangen we jullie graag in één van onze casas of in guesthouse Lolapaluza!
Na de eerste kaartavond in barretje Venecia met Hans & Machteld kunnen we zeggen: "Never a dull moment in Pinos!". Groet van ons! Hasta luego!
Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je hier in.