Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Den Haag 18-dec 2019, Reijer Staats
Niet snel na onze eerste ontmoeting in Noordwijk in juli 2010 is het al duidelijk: “Wij gaan later naar Spanje emigreren!” En, yes! Nu is het bijna zover… Johan en ik laten er geen gras over groeien. We wonen snel samen, trouwen na een jaar en fantaseren erop los over een Spaanse toekomst. Met de nodige in-betweens wordt de één zijn carrière bij Schiphol via een coachingsopleiding afgelost door een nieuwe loopbaan in de zorg. De ander neemt het besluit om het na alle commerciële functies met bijbehorende zakenreizen bij grote multinationals eens te gaan proberen bij de rustige overheid. Amsterdam ruilen we in voor Den Haag aan zee. En ondertussen rijden we de hele Spaanse kust af op zoek naar een droomplek. En die zijn we tegengekomen! Van de Costa Brava tot aan de Costa de la Luz.
Zoals ons statige droomhuis in de Priorat. Hét wijnparadijs van Catalonië, waar het bijna tot een koop kwam. We wilden appartementen creëren, zouden een eigen wijnkelder hebben (met van die bogen) en gingen 2CV tripjes organiseren door het wijngebied…. Totdat de bijna 100-jarige oma van de familie protesteert en de verkopers hun keutel intrekken ☹
Of Haciënda del Sol in het achterland van de gelijknamige Costa. Een mooie Spaanse casa met 3 bungalows voor de verhuur. Allemaal gesitueerd rond een zwembad en een zó prachtig aangelegde tropische tuin…. Sprakeloos. Knap ziek zijn we na de bezichtiging, tijdens de vliegreis terug naar NL, beseffend dat we deze casa écht nog niet konden financieren.
De Cabreras in Alicante blijft ondertussen wel hangen en daar richten we nu onze pijlen op. Een iets off-the-beaten-track-melrose-place met 4 appartementen rond een fantastisch zwembad, een prachtig aangelegde tuin met eigen amandelboomgaard en een uitzicht…. Met Josie & Rens, de Limburgse eigenaren van de Haciënda, hebben we direct een leuke klik. Zo stralend als we er de eerste keer vertoeven, is dat gevoel er niet bij een tweede regenachtig verblijf. Ikzelf ben op dat moment in between jobs en zie mezelf daar, toch wel afgelegen, niet alleen de boel opbouwen.
Tenslotte zetten we onze zinnen op een cortijo in de heuvels achter de Costa Tropical. De druppel die de emmer dit voorjaar deed overlopen. Een soort ‘garden of eden’ met Moorse terrassen, olijfbomen en uitzicht op de Sierra Nevada. Om stil van te worden, wauw! Mama vindt het maar niks zo’n grote verbouwing. “Waar begin je aan!?” Wijzelf zien vooral de verdeling van de waterrechten met een ander huis op het grondstuk als knelpunt. Je ziet je tuin al opdrogen, terwijl de Spaanse bureaucratie zich over je waterrechten buigt. Mañana, mañana….
Ondertussen heeft Johan het gehad met de stroperige managementcultuur bij de overheid. Ik zit daarentegen heel lekker bij het LUMC. Het klikt enorm met mijn team en heb zin om er mijn loopbaan voort te zetten.
De cortijo aan de Costa Tropical is echter de definitieve aanleiding om ons huis in Den Haag te verkopen. En dat gaat snel! Eind augustus besluiten we vanwege alle onzekerheden om het contract aan de Costa Tropical niet te tekenen. Maar ons huis in Den Haag was wel al verkocht.
Geen nood…. Sinds 2015 komen we tenslotte al in Pinos del Valle in de Lecrin Vallei; de Valley of Happiness! Danielle Gouwens van At home in Andalusia heeft ons begeleid in de aankoop van onze eigen Casa ´una mas´. Ook al zo´n zoekproces…. Eén van de eerste casas, die ik met Danielle ga bezichtigen hadden Johan en ik op internet gespot en was zó afgelegen! Na een rit van 30 minuten over een bochtig steil zandweggetje in de middle of nowhere, kom ik kotsmisselijk op de berg aan en dan drijft er ook nog eens een dode kikker in het zwembad. Het helpt je, zeg maar, om je weer wat meer op de bewoonde wereld te focussen. Met Danielle gaan de overige bezichtigen natuurlijk erg efficiënt en de aankoop van ´una mas´ is snel een feit. Wat hebben we het fijn op deze plek! 10 keer per jaar op en neer. Familie, vrienden en collega’s zijn te gast en bijna iedereen komt ook weer terug. Onze vrienden Sebas & Perry worden zelfs onze nieuwe buren. Zo leuk!!
In een poging om onze Spaanse droom te realiseren, zetten we vervolgens onze tanden in een ezelsstal en toveren deze om in een bohemien vakantiehuis. Los van de Spaanse bureaucratie is het een supergaaf proces. We gaan helemaal op in onze eigen creativiteit, betrekken familie en vrienden bij de plannen en gaan los op de inrichting. Marktplaats, kringloop en tweedehandswinkels worden afgestruind. In een grote bus vol leuke spullen vertrekken we in de meivakantie van 2018 naar Casa ‘Buenos Aires'. Vrijwel direct daarop zetten we de casa weer in de verkoop. Zo’n creatief proces willen we wel een tweede keer opstarten.
In augustus zitten we op ons dakterras in Casa ‘una mas’. Uitkijkend over het dorpje en verder. Helemaal tot aan Las Alpujarras. Kleine lunch, wijntje erbij, je kent het wel…. Helemaal relaxed. Reijer tegen Johan: “Wat gaan we nu doen als we eind december ons huis uit moeten?” Zegt Johan: “Hé, ze willen toch van dat huis onder ons af?” We bellen aan bij Robin en Karen, twee andere buren. Ze zijn bevriend met de verkopers en hebben de sleutel. De eerste bezichtiging is een feit. Dat wat we zochten stond al de hele tijd onder onze neus. Komend voorjaar openen we daar Guesthouse Lolapaluza. Van ons avontuur gaan we een wekelijks blog bijhouden. Leuk als je ons wilt volgen! Schrijf je hier in.
